Αυτό που κυρίως με σοκάρει στο βίντεο της Ομόνοιας [όπου οι αστυνομικοί βάζουν δυο νεαρά παιδιά που συνέλαβαν να χαστουκίζουν το ένα το άλλο], είναι εκείνος που καθόταν και τραβούσε το βίντεο. Και μετά το έστειλε στους συναδέλφους του να διασκεδάσουν. Την πώρωση των μπάτσων με τη βία την καταλαβαίνω μέσα από αυτόν, όχι μέσα από εκείνον που χτυπάει με το γκλομπ τους δυο κλέφτες.
Βλέπω πολλά άρρωστα ελληνικά βιντεάκια στο ίντερνετ τον τελευταίο καιρό. Σεξουαλικά, ξυλοδαρμούς, νοσηρές πλάκες, χουλιγκάνικα, ρατσιστικά… Ανέκαθεν ήξερα ότι είμαστε ράτσα βίαιη και βάναυση (μην ξεχνάμε, μεγάλωσα στην αθάνατη ελληνική επαρχία του '60, με όλα τα σκυλιά αμολημένα, δίχως καν τη φενάκη των politically correct), τώρα το βλέπω κιόλας. Τώρα μου το δείχνουν, υπερήφανα, οι ίδιοι οι Ελληνάρες. Καγχάζοντας. Σπάζοντας πλάκα.
Σ’ ένα πορνογραφικό σάιτ τρεις φίλοι στη Θεσσαλονίκη «παίρνουν παρτούζα» μια φίλη τους. Ένας τραβάει με το κινητό. Σχεδόν φτύνει ο ένας τον άλλο. Σχεδόν μισεί ο ένας τον άλλο. Δεν υπάρχει ευχαρίστηση −υπάρχει σαδισμός, ένα παθητικό βούλιαγμα– στα λόγια, στις στάσεις, στην πόζα. Τέσσερα κομμάτια κρέας που χτυπιούνται μεταξύ τους.
Σε άλλο σάιτ, κάποιοι γρονθοκοπούν «έναν μαλάκα». Σ’ ένα σχολείο. Τον στριμώχνουν σε μια αυλή και τον φλομώνουν. «Αδέρφω, μαλάκα, μπάζο κ.λπ.». Ο πιο ψύχραιμος κάθεται παράμερα και τραβάει με το κινητό. Ο ιστορικός του μέλλοντος.
Στα σάιτ των χούλιγκαν, τα βίντεο των ξυλοδαρμών, (που αποβαίνουν και θανατηφόροι) είναι καθαρή σκοποφιλία, απευθύνονται σε ηδονοβλέπτες. Εφαρμοσμένο Fight Club με αθλητικό άλλοθι.
Δεν είναι καινούργια φαινόμενα. Αυτή η κοινωνία έχει χτιστεί πάνω στη βία. Πάνω στη θηριωδία της αγέλης (που μεταμφιέζεται και μετεξελίσσεται σε παρέα, κλίκα, κόμμα κ.λπ.). Ιδίως έχει χτιστεί πάνω στην κατακραυγή των αδυνάτων, το κυνήγι τους, την εξόντωσή τους. Ανέκαθεν, η απαθής, μεθυσμένη, βασιλεμένη πλειοψηφία διασκεδάζει με τους πεσμένους ανθρώπους: τους πιλατεύει με ένα γκλομπ, για να δει πόσο αντέχουν να ζουν. Τους βασανίζει χάριν παιδειάς, όπως τα παιδάκια βγάζουν τα φτερά μιας παγιδευμένης μύγας. «Για πλάκα!».
Από μια άποψη είναι καλό που ο πιο πωρωμένος της παρέας, αυτός που έχει χορτάσει βία και βαριέται να συμμετέχει, τραβάει βιντεάκια και τα βάζει στο ίντερνετ. Για να μην ξεχνιόμαστε. Για να νομίζουμε ότι ο κόσμος έχει αλλάξει, επειδή αλλάξαμε την επίπλωση του living room. Δεν ζούμε στην πόλη που ευαγγελιζόμαστε. Η Αθήνα κι ο κόσμος μας είναι ακόμα ένας κόσμος άγριος, απολίτιστος και θηριώδης –μεταμφιεσμένος κάτω από μοντέρνους μανδύες. Μη σας παραπλανά η ελευθεριότητα στο Γκάζι, ορισμένες κατακτήσεις στην Τέχνη, το Κέντρο με την παραπλανητική ευμάρεια. Στρίβεις στη γωνία και οι μπάτσοι παίζουν με τους ανθρώπους όπως η γάτα με το ημιθανές ποντίκι. Η μισαλλοδοξία μαίνεται. Η επιθετική βλακεία, επίσης. Η τηλεόραση θρέφει και συντηρεί τους νέους flatliners. Στα σχολεία εκτρέφονται οι νέοι Ελληνάρες, οι νέοι μπάτσοι, οι νέοι ρατσιστές. Τα νέα, trendy σκατά του ίντερνετ είναι δικό τους έργο, κατά βάση.
Έχω μια φυσική απέχθεια σε τέτοια φαινόμενα. Διότι έχω υποστεί πολύ κυνηγητό και πολλή βία. Δεν κλαίγομαι πια –μεγάλωσα, επιβίωσα. Αλλά το γεγονός ότι μισός αιώνας πέρασε αφότου γεννήθηκα κι ακόμα βλέπω να επαναλαμβάνονται οι άρρωστες χοντροκοπιές της παιδικής μου ηλικίας, με αποκαρδιώνει.
Τι μπορεί να αλλάξει την μπερδεμένη φύση του ανθρώπου; Νόμιζα η Τέχνη. Η καλοσύνη. Το να μάθεις να εξηγείς.
Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε.
σχόλια