Το πολυπόθητο, το αγαπημένο, το απρόβλεπτο, το πιο παρεξηγημένο.
Όλοι αναμένουμε με αγωνία το Σάββατο, είτε δουλεύουμε, είτε σπουδάζουμε, είτε απλά αράζουμε όλοι μα όλοι . Μερικές φορές νιώθω σαν να ζούμε όλη την βδομάδα για το Σάββατο. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελες να ήταν και οι εφτά ημέρες Σάββατο γιατί τότε αυτό θα έχανε την ουσία του, δεν θα αισθανόσουνα ούτε αγωνία, ούτε χαρά, ούτε θα έκανες σχέδια για αυτήν την ημέρα.
Και να που φτάνει η Παρασκευή και την επόμενη μέρα ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι, χουχουλιάζεις μέσα στα σκεπάσματα σου, σηκώνεσαι πίνεις μια ζεστή κούπα αχνιστού γαλλικού καφέ , κοιτάς από το παράθυρο βλέπεις τον καιρό να σου κλείνει το μάτι και φτιάχνεις με το μυαλό σου σενάρια για το τι μπορείς να κάνεις αυτήν την ημέρα που τόσο αγαπάς.
Το Σάββατο είναι μια μέρα «μπαλαντέρ» μπορείς να την εκμεταλλευτείς για να διαβάζεις (λέμε τώρα) για να πας για καφέ στην αγαπημένη σου καφετέρια, για να πιεις τσίπουρα με την παρέα σου ή και πάλι για να αράξεις στο σπίτι και να μην κάνεις απολύτως τίποτα.
Όταν έρχεται το απόγευμα του Σαββάτου ειδικά αυτές τις ημέρες , βαριέσαι, αναπολείς , αναλογίζεσαι τι έκανες την βδομάδα που πέρασε και κάνεις σχέδια για την επόμενη. Όμως το Σάββατο όσο και να το προσμένεις όσο και να ανυπομονείς να έρθει καταβάθως αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις είναι να βρεθείς με τον εαυτό σου, να κλείσεις το τηλέφωνο, να κάνεις ένα χαλαρωτικό μπάνιο και να δεις την αγαπημένη σου σειρά. Δεν θες ούτε να βγεις, ούτε να πιεις, ούτε να πας να παραδαρθείς δεξιά και αριστερά περιμένοντας να αποκτήσει νόημα η βραδιά σου. Θες απλά να μείνεις σπίτι σου, να ξεκουραστείς , να σκεφτείς να κοιμηθείς και την επόμενη μέρα...
Αχ αυτή η επόμενη μέρα.
σχόλια