Xθες ήμασταν περήφανοι γιατί από την Πλατεία Ελευθερίας στη Λευκωσία, περπατήσαμε μαζί με 4.500 συνανθρώπους μας στα πλαίσια της πρώτης πορείας Υπερηφάνειας υπό την οργάνωση της Accept – ΛΟΑΤ Κύπρου. Ένα από τα αντιδιαδηλωτικά συνθήματα μιας χριστιανικής οργάνωσης έγραφε: «Ο Λωτ έφυγε από τα Σόδομα για να γλιτώσει, τα ΛΟΑΤ άτομα αν δεν μετανοήσουν δεν θα γλιτώσουν». Ένα σύνθημα από τους υποστηρικτές της πορείας έγραφε: «Πουστάρω γιατί γουστάρω». Δυο απόψεις με διαφορετικά σημαινόμενα. Η πρώτη παραπέμπει στον Ιουδαιοχριστιανικό λόγο και τις νουθεσίες καταστολής και η δεύτερη αντλεί από την μεταμοντέρνα αντίληψη που θέλει τα σύγχρονα υποκείμενα να αντιστέκονται και να δρουν με ένταση, επαναστατικότητα και δυναμισμό, ανατρέποντας τις ρητορικές μιας καταπιεστικής κανονικότητας. Πιο πολύ μου άρεσε η ηχητική ομοιότητα της λέξης Λωτ με τη λέξη ΛΟΑΤ. Όταν ήμουν μικρός, μου έκανε εντύπωση, στην αφήγηση της ιστορίας του Λώτ, το γεγονός ότι οι συμπολίτες του Λωτ, βρήκαν τους αγγέλους που ήρθαν να προειδοποιήσουν το Λωτ, τόσο γοητευτικούς, που ήθελαν να κοιμηθούν μαζί τους, άρα προφανώς από τότε η πρακτική της «αρσενοκοιτίας» ήταν διαδεδομένη. Ορισμένοι συμπολίτες μας σήμερα, όχι μόνο δεν μας επιθυμούν σεξουαλικά, αλλά ζητούν θειάφι και φωτιά από τον ουρανό να μας κάψει.
Αναρωτιέμαι αν αυτό μας κάνει περήφανους. Αν χθες ήμασταν περήφανοι σήμερα τι είμαστε; Αρχίζω το κείμενο αυτό με την προβληματική της υπερηφάνειας, I am proud to be queer...;Eχουμε στα αλήθεια αποδομήσει τις ταυτότητες μας τόσο πολύ, είμαστε αυτά τα αλλόκοτα όντα που αρνούνται την ηγεμονική επιβολή της επιτυχίας και «αποτυγχάνουν» σε αυτό τον ετεροκανονικό χρόνο μέσα από εναλλακτικές μορφές ύπαρξης; Μια ανάρτηση έγραφε «θα γίνει της νεράιδας». Και αυτός ο κόσμος των ξωτικών της μοιρασμένης Λευκωσίας με επιμονή φώναζε «ίδια αγάπη – ίδια δικαιώματα». Η αγάπη, η χριστιανική μεσσιανική αγάπη καλείται άλλη μια φορά να μας ξελασπώσει. Ποιος αγαπά, με ποιο τίμημα, ή με ποιο αντάλλαγμα αγαπά, ποίος προδίδει, ποιος είναι έτοιμος να ξεχάσει, να σκοτώσει, να μισήσει αυτό που αγαπά. Κάπου ο Ντελέζ προσπαθώντας να ορίσει τον σαδιστή γράφει πως αυτός που δίνει αυτό που έχει δεν αγαπά αλλά προσπαθεί να κυριαρχήσει, αυτός που αγαπά είναι αυτός που δίνει αυτό που δεν έχει. Όλα αυτά λοιπόν με έκαναν να σκεφτώ πως σε αυτό το πρώτο Gay κυπριακό φεστιβάλ περηφάνιας κανείς δεν μίλησε για σεξουαλική ευχαρίστηση, για επιθυμία, για εναλλακτικές μορφές ικανοποίησης, μιλήσαμε όλοι για την ίδια αγάπη. Και όμως τώρα που είναι Κυριακή απόγευμα και κάθομαι στην σκονισμένη και σχεδόν έρημη αυτή πόλη νιώθω πως από κάπου έπρεπε να αρχίσουμε και νιώθω περήφανος που αρχίσαμε από εδώ.
Νιώθω περήφανος που δεν χρειάζεται να κάνω πια αναφορές στο Λονδίνο, το Παρίσσι, το Σαν Φραντζίσκο, τώρα μπορώ να μιλώ και για την Λευκωσία και τους πολίτες της που ανταποκρίθηκαν σε αυτό το κάλεσμα, που επέδειξαν συντροφικότητα, αλληλεγγύη και υποστήριξη. Με τους φίλους μας λέγαμε τη λέξη «solidarity» και παρ' όλες τις διαφωνίες μας για τους όρους και τις λέξεις, αυτό που είχε περισσότερη σημασία ήταν ότι πολλοί από μας συγκρούστηκαν με τους πατεράδες τους, τις μανάδες τους, τους φίλους τους για αυτή την πορεία, μας έλεγαν ότι θα μας φακελώσουν, ότι αν πάμε δεν θα μας ξαναμιλήσουν, άλλοι έλεγαν ότι είναι μεγάλη ξεφτίλα να πάμε και να είμαστε ένα με τις «κραγμένες». Πέρασαν τόσα χρόνια αγώνων και συζητήσεων και εδώ ακούμε ακόμη αυτές τις ανοησίες. Και ακόμη πιο πολύ ακούσαμε αυτό το «Εγώ... δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες, εγώ τους αποδέχομαι...».
Στα αγγλικά λέμε πολύ εύκολα τη φράση «who the fuck asked for your acceptance any way?» Εγώ προσπαθώ ακόμα να αποφασίσω αν τους δέχομαι αυτούς τους συμπολίτες με τα Range Rovers και τα ΒΜW X 5 που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στη Μακαρίου. 'Όμως για να επιστρέψω και να τελειώσω με την έννοια της αλληλεγγύης, νιώθω χαρούμενος που είδα σημαίες με το ουράνιο τόξο να κυματίζουν και επιτέλους να μην είναι σημαίες ποδοσφαιρικών ομάδων, κομματικών παρατάξεων και όπως είπε κάποιος άλλος φίλος «πρώτη φορά ένιωσα περήφανος που κρατούσα σημαία». Αυτή η χαρά νομίζω αξίζει τους φόβους και τις αγωνίες που βιώσαμε αυτές τις μέρες αλλά και τις επιφυλάξεις για το τι θα γίνει από δω και μπρος και ανοίγει ένα δρόμο λιγότερο φοβιστικό γιατί επιτέλους το γεγονός άρχισε να συμβαίνει για να επικαλεστώ τον Μπατιού and indeed love was in the air last night.
σχόλια