Φοβάμαι το θάνατο γιατί φοβάμαι ότι δεν έχω κάνει ακόμα όσα θέλω να κάνω. Φοβάμαι να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο, να ακούσω την καρδία μου και να κάνω ότι θέλω αλλά φοβάμαι το μέλλον. Φοβάμαι το μέλλον γιατί φοβάμαι ότι το διάβασμα και οι σπουδές δεν αρκούν. Φοβάμαι ότι το σχολείο μόνο δεν αρκεί γιατί φοβάμαι την κρίση και τα λόγια των γονιών μου περί ξενιτιάς και ανεργίας. Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι... ας τα πάρουμε από την αρχή μήπως καταλάβετε τι θέλω να πω.
Αρχικά αυτό που φοβάμαι αρκετά είναι το σχολειό. Δεν φοβάμαι τις πανελλήνιες, τους βαθμούς, τις απουσίες ή μήπως δεν πάρω το απουσιολόγιο και δεν είμαι σημαιοφόρος. Όχι δεν φοβάμαι αυτές τις βλακείες και δεν ασχολήθηκα ποτέ με αυτές. Αν και βγάζω καλούς βαθμούς τέτοια προβλήματα απασχολούσαν τους γονείς μου, τους καθηγητές και την ηλίθια κοινωνία στην οποία ζω. Αυτό που φοβάμαι είναι το μέλλον που μας «χτίζει» το σχολείο. Φοβάμαι τους μαθητές που κυνηγάνε έναν βαθμό και ασχολούνται μόνο με το διάβασμα. Που δέχονται αμέσως τι θα πει ο καθηγητές ακόμα και αν έχει άδικο. Τους φοβάμαι γιατί μια ζωή θα έχουν το κεφάλι χαμηλωμένο και θα δέχονται άκριτα ότι πει ο «πρωθυπουργός μας». Δεν θα υπερασπίζονται το δίκαιο και το σωστό αν ο «πρωθυπουργός μας» δεν έχει πει ότι ναι όντως αυτό είναι. Σε μια εποχή που θα υπάρχει κρίση όπως σε αυτή θα τους ακούσετε να λένε : Δεν πειράζει, ας μας μειώνουν το μισθό, ας μας πάρουν και το σπίτι!
Ο πρωθυπουργός μας είπε ότι έρχεται η ανάπτυξη! ΟΧΙ δεν θα ψηφίσω άλλο κόμμα! ΟΧΙ δεν θα κατέβω σε πορεία να διαμαρτυρηθώ! Ο «πρωθυπουργός μας», «πρωθυπουργός μας», «πρωθυπουργός μας»... ΝΑΙ αυτό θα λένε και το ξέρω γιατί το ακούω που το λένε από ΤΩΡΑ! Το σχολείο το φοβάμαι ακόμα γιατί βάζει σε καλούπια τους μαθητές. Και δεν θα αναφερθώ στους αδύναμους γιατί όλοι ξέρουμε ότι τους αποκαλούν αλήτες, ότι καπνίζουν, πίνουν κτλ. Θα αναφερθώ στους καλούς μαθητές. Συχνά έχω ακούσει καθηγητές να λένε: ο καλός ο μαθητής δεν πίνει, ο καλός ο μαθητής δεν βγαίνει κάθε Σάββατο , ο καλός ο μαθητής δεν περιποιείται τον εαυτό του, ο καλός ο μαθητής δεν κάνει σχέσεις, ο καλός ο μαθητής δεν χορεύει, η καλή μαθήτρια δεν βάφεται, ο καλός μαθητής υπακούει τον καθηγητή, η καλή μαθήτρια δεν κάνει παρέα με αγόρια, ο καλός μαθητής δεν κάνει κανένα άθλημα, ο καλός ο μαθητής δεν ασχολείται με τις δραστηριότητες που γίνονται στο σχολείο, ο καλός μαθητής, ο καλός μαθητής... ο καλός μαθητής αναπνέει;! Και επειδή η καθηγήτρια της Έκθεσης θα ήθελε να βάλω κατακλείδα: το σχολείο, λοιπόν, το φοβάμαι αρκετά!
Παράλληλα φοβάμαι και τους ενήλικες. Όταν τους ακούω να μιλάνε για τα όνειρα τους που καταστράφηκαν, για τα πράγματα που ήθελαν να κάνουν και ποτέ δεν τα έκαναν, για τις χώρες που ήθελαν να δουν και ποτέ δεν είδαν τους φοβάμαι. Φοβάμαι να μάθω το γιατί. Φοβάμαι κι εγώ ότι έτσι θα καταλήξω, στα σαράντα μου να είμαι μέσα σε ένα δωμάτιο και να σκέφτομαι την όχι και τόσο ζωή ΜΟΥ. Φοβάμαι ακόμα και τους ενήλικες που δεν μιλάνε για τα όνειρα που είχαν ή λένε ψέματα για την ζωή που έκαναν. Φοβάμαι να μάθω πως και γιατί κατέληξαν έτσι, γιατί λένε ψέματα, αν είχαν όνειρα και γιατί δεν τα λένε. Άρα φοβάμαι και τους ενήλικες.
Περισσότερο απ' όλα φοβάμαι τα συναισθήματα μου. Φοβάμαι τα «μου αρέσεις» που θέλω να πω και δεν μπορώ να πω ή ποτέ δεν θα μπορέσω να πω. Φοβάμαι τα «δεν θέλω να σε χάσω από φίλο» που δεν τα είπα την κατάλληλη στιγμή. Φοβάμαι τα «είσαι διπρόσωπος» που δεν λέω. Φοβάμαι τα «μαμά, μπαμπά με τρομάζετε» που δεν μπορώ να ξεστομίσω. Φοβάμαι ότι θα εκραγώ μια μέρα γιατί όλα αυτά θα έχουν στριμωχτεί μέσα μου και δεν θα χωράνε άλλα. Η απάντηση στο γιατί δεν τα λέω είναι ότι φοβάμαι τις αντιδράσεις των άλλων. Έτσι, λοιπόν, ο εαυτός μου με φοβίζει.
Τέλος φοβάμαι το θάνατο. Δεν φοβάμαι τον θάνατο σαν το τέλος της ζωής. Ούτως ή άλλως τον έχω αποδεχτεί, είναι η φυσιολογική εξέλιξη. Φοβάμαι ότι είναι η εύκολη λύση, ένας εύκολος τρόπος φυγής από τα προβλήματα. Φοβάμαι ότι η βουτιά στο κενό σημαίνει δειλία να αντιμετωπίσεις την ζωή πρόσωπο με πρόσωπο. Φοβάμαι ότι ακόμα και η αποτυχία στην οποία οδηγήθηκες είναι πιο δυνατή από τον θάνατο. Απόρροια όλων αυτών; Και ο θάνατος με φοβίζει.
Είναι και άλλα πράγματα που με φοβίζουν αλλά σκέφτηκα να γράψω μόνο αυτά.
Η ώρα είναι 8:20. Είναι Πέμπτη και έχει ήλιο. Είμαι μαθήτρια, 16 χρονών και φοβάμαι!
