Είναι από κείνες τις φορές που νοιώθω τόσο κουρασμένη. Κουράστηκα να προσπαθώ να βάζω τελείες, να πατώ διακόπτες και να πηγαίνω παρακάτω επειδή πρέπει..
Ήρθες σαν σίφουνας μέσα στην ζωή μου και τα ισοπέδωσες όλα. Μου άλλαξες τα δεδομένα, ανέτρεψες τις απόψεις μου, τα πιστεύω μου, τις αρχές μου.. Η έννοια της υπερβολής σε όλο της το μεγαλείο, στην επιθυμία, στον πόθο, στην έκφραση των θέλω μου, σε ό,τι έκανα πράξη και αφορούσε εσένα!
Ένα τρελό πάρτι συναισθημάτων να με παρασέρνει ανεξέλεγκτα.
Υπερβαίνοντας τις γραμμές της λογικής και προσπερνώντας τα στοπ των ορίων, χάθηκα σε ένα παιχνίδι παραλογισμού, χωρίς να με νοιάζει σε τι επίπεδο θα βρισκόμουν στο επόμενο στάδιο. Δεν υπήρχαν φραγμοί και κανόνες αλλά ένα ατέλειωτο πάρε δώσε ευτυχίας της στιγμής.
Δεν με έχουν μαζέψει ούτε μια φορά από τη νύχτα μεθυσμένη. Δεν έγινα ρεζίλι σε κανένα μπαρ, αλλά κάθισα σε ένα παγκάκι με κομμένα πόδια και μια ψυχή να έχει γίνει κομμάτια μόνο και μόνο που σε ή σας (;) είδα, δεν άφησα το αλκοόλ να γίνει ο μαγικός τρόπος με τον οποίο θα βγεις από το μυαλό μου.
Άφησα όμως τα μάτια μου να δουν, να παρατηρήσουν (...αγαπημένη σου συνήθεια και εφαρμόσιμη θεωρία σου...), άφησα τα συναισθήματά μου να κάνουν κουμάντο στις αντιδράσεις μου, να γίνω ένα με τον πόνο που ποτέ δεν πίστευα πως έκρυβα μέσα μου αναφορικά με σένα...
Άφησα τον εαυτό μου να νιώσει κενός.χωρίς ψυχή και όταν μου λες πως έχεις περάσει κάτι ανάλογο,αναρωτιέμαι γιατί δεν με βοηθάς να συνέλθω.
Γιατί θες να νομίζεις πως μπορώ να το αντέξω.
Κανείς δεν με έχει δει να κλαίω πλέον.
Ίσως οι τοίχοι του σπιτιού μου, αλλά και αυτοί βαμμένοι σε εκείνο το άχρωμο το μπεζ το αγαπημένο, συνήθως δεν έχουν γλώσσα να μιλήσουν.
Κάνα δάκρυ που μου ξεφεύγει στο δρόμο, το κρύβω πίσω από τα γυαλιά. Άλλωστε, τώρα τελευταία τα μάτια μου είναι πάντα κρυμμένα.
Κι όποιο δάκρυ μου ξεφεύγει μέσα στη νύχτα, το σκουπίζω στο μαξιλάρι.
Το πακέτο με τα χαρτομάντιλα δεν έχει τελειώσει. Καμιά δεκαριά λείπουν από μέσα...
Γιατί αυτό μου δίδασκες! Ότι ο έρωτας είναι οι στιγμές που ζεις , όχι το μετά, όχι το πριν, αλλά το τώρα, όση ώρα κρατάει η άμμος στην κλεψύδρα μέχρι να αδειάσει. Και εγώ τις ρουφούσα αυτές τις στιγμές, χανόμουν μέσα τους επιθυμώντας να μην τελειώσει ποτέ αυτή η σκόνη και εκεί ήταν το λάθος μου.
Και το παιχνίδι τέλειωσε αφήνοντας πίσω ένα χαμένο και ένα νικητή, έναν προδότη και έναν προδομένο.
-''Οι μεγάλοι έρωτες δεν κρατάνε για πάντα'' μου είχες πει σε μια παλιά μας συζήτηση "και πάντα θα επιβιώνουν οι πιθανότητες που δεν θα είναι με το μέρος τους".
Και εγώ σαστισμένη να μην μπορώ να καταλάβω πώς το λες αυτό. Να μην θέλω να το πιστέψω... Είναι η άρνηση που μας πιάνει εκείνες τις στιγμές για να μην νοιώθουμε τον πόνο που κυριεύει την ψυχή μας.
Είχες μάθει να το βάζεις στα πόδια, το κατάλαβα μετά, ήταν ο ρόλος που έχεις επιβάλλει στον εαυτό σου να παίζει, για να τον προστατεύσεις από τα συναισθήματα σου, ενώ εγώ απλά ήθελα να μην το κάνεις. Να είμαι εκεί στις "σκοτεινές" στιγμές, στα πιστεύω σου, στην ζωή σου, δίπλα στις σκέψεις σου, στην δουλειά σου, στην εξέλιξή σου! Πρόσεξε όμως, δίπλα σου, όχι μπροστά σου, η επιλογή σου, όχι ο συμβιβασμός σου...
Η ειρωνεία ήταν ότι δεν ήσουν εσύ ο νικητής..
Ο Paulo Coelho είπε ''ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει, αλλά αυτός που παραιτείται'' και συ μάτια μου παραιτείσαι....
Θυμώνω πολύ μαζί σου, δεν μπορώ να το δεχτώ όλο αυτό μέσα μου, ότι για σένα ήταν απλά μια ιστορία με ημερομηνία λήξεως από την αρχή και ούτε καν με ημερομηνία ανάλωσης κατά προτίμηση πριν από... (θυμάσαι που σου είχα πει την διαφορά μεταξύ τους; Ειδοποιός διαφορά τελικά όταν έχει να κάνει με την ζωή μας...)!
Μια παρτίδα σκάκι, που την τελείωσες με μια κίνηση ματ. Πήρες το ρίσκο σου αλλά εγώ έμεινα πίσω με τις συνέπειες του.
Για να νικήσεις, λέει ο λαός, πρέπει πρώτα να χάσεις.
Και ενώ εγώ βγήκα νικημένη, αν ισχύει, έχασα ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου μέσα από αυτή την ιστορία.
Και αυτό με κάνει να νοιώθω πολύ κουρασμένη για να ξαναπροσπαθήσω πάλι.
Ίσως και γω στο μέλλον να εφαρμόσω την τακτική σου και να συνεχίσω έτσι την ζωή μου.
Θυμήσου τον Αστροφόρο από τον άρχοντα των Γρίφων...
Οι μάγοι είχαν εξαφανιστεί από τον κόσμο. Όλη η γνώση κρυβόταν πλέον σε γρίφους.
Προσπαθούσε να βρει το πεπρωμένο του, ποιος ήταν αυτός που αποφάσισε να του δώσει αυτό το όνομα και να τον παγιδεύσει σ' αυτήν τη μοίρα...
Εκεί που ένιωσε πως ήταν ασφαλής,κατέβασε τις άμυνες του και είπε σε αυτή που τα είχε καταφέρει να ακουμπήσει την ψυχή του και το μυαλό του "Με κυνηγούν φαντάσματα, νομίζω ότι κάτω από εκείνο τον τύμβο θάφτηκε η καρδιά μου."
(...σαν μια συζήτηση που είχαμε κάνει,θυμάσαι; Μου είχες πει πως αισθάνεσαι σαν να είσαι εγκλωβισμένος και τπτ και κανένας δεν είναι δίπλα σου γιατί φοβάται τι θα αντικρίσει...)
Σε όλη αυτή την περιπέτειά του, στις σκοτεινές δυνάμεις που είχε να παλέψει ,σε όλους και όλα όσα δεν μπορούσε να εμπιστευτεί, ένα μόνο πράγμα τον κρατούσε...
Το δίδαγμα από έναν αρχαίο γρίφο που ποτέ δεν θέλησε να το λύσει, απλά ήταν η δύναμή του:
"Δες με την καρδιά σου αυτό που δεν μπορούν να δουν τα μάτια σου και θα βρεις την πόρτα που δεν υπάρχει"
Είμαι σίγουρη πως εκεί αριστερά έχεις μια καρδιά, δεν την άκουσες ποτέ, εσύ ξέρεις αν είναι σωστό ή λάθος... Εγώ προσπάθησα να την πλησιάσω και δεν θέλησες να με αφήσεις. Και πονάει,πολύ, αλλά εσύ θα συνεχίσεις σε αυτό που είχες και έχεις και εγώ θα κληθώ να δώσω την λύση στον "γρίφο"._
σχόλια