'Όταν ακουμπάμε αυτή την κολόνα θα είμαστε και καλά αόρατοι.'
'Όχι ρε, είναι βλακεία, μόνο εγώ θα γίνομαι.'
Το παιχνίδι ξεκίνησε, το κάθε παιδί είχε στο μυαλό τους δικούς του κανόνες. Ακούμπησαν την κολόνα οι δύο ταυτόχρονα και υποστήριζαν με σθένος ότι έχουν εξαφανιστεί. Το ξανθό κοριτσάκι τους κοιτούσε απογοητευμένο, με τα χέρια σταυρωμένα. Πριν λίγο έπαιζαν οι τρεις κρυφτό και το διασκέδαζαν με την ψυχή τους. Την κούρασε το 'χαζό' παιχνίδι των αγοριών αλλά δεν ήθελε να γυρίσει ακόμη σπίτι. Ήξερε ότι θα συναντούσε όλη την οικογένεια πάνω απ' την τηλεόραση, κάτι που της ήταν πιο βαρετό και απ' την επινόηση των φίλων της. Με μία απότομη κίνηση έπιασε τους δύο απ' τους ώμους, σαν να ήθελε να τους πει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει νικητής και νόημα σ' αυτό το παιχνίδι. Τα αγόρια της παρέας σάστισαν αρχικά αλλά φάνηκαν να δέχονται ότι η ιδέα δεν ήταν καλή. Κατάλαβαν ότι έπρεπε να συμφωνήσουν από κοινού και οι τρεις σ' ότι έκαναν.
Η μικρή ήρθε φέτος στην γειτονιά, έμενε με τους δικούς της κάπου στα νότια, αναγκάστηκαν όμως να μετακομίσουν και έτσι νοίκιασαν ένα ευρύχωρο ισόγειο κοντά στην πλατεία Αττικής. Παραδόξως έδεσε αμέσως με τους δύο νέους γείτονες, ήταν και τα κορίτσια της πολυκατοικίας κάπως μικρά για να δεχθεί να παίξει μ' αυτά.
Πλησίαζε η ώρα να νυχτώσει και κατάλαβαν ότι δεν είχαν πολύ χρόνο στην διάθεση τους για παιχνίδι. Ο ένας απ τους δύο 'αόρατους' είχε πάει πριν μερικές μέρες με την μητέρα του στην ταράτσα να την βοηθήσει ν' απλώσουν τα ρούχα. Είχε εντυπωσιαστεί απ' την θέα της ακρόπολης και των χιλιάδων σπιτιών. Θυμόταν ότι τα κλειδιά ήταν κρυμμένα κάτω από έναν αποσπασμένο τσιμεντόλιθο. Ανέβηκαν απ' τις σκάλες τρέχοντας, άνοιξαν την πόρτα και έμειναν μ' αυτό το γλυκό βλέμμα του παιδικού εντυπωσιασμού. Αφού περπάτησαν απ' την μία άκρη στην άλλη ολόκληρο τον χώρο, ξάπλωσαν στο κέντρο της ταράτσας, είχαν τα χέρια σταυρωτά πίσω απ' το κεφάλι και κοιτούσαν τον ουρανό.
Είχε νυχτώσει πια αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να φύγει, ήξεραν πλέον χωρίς διαφωνίες ότι και οι τρεις τους ήταν αόρατοι, δίχως κανόνες...
