Και καθώς καθόμουν στο μπαλκόνι για το καθιερωμένο –απογευματινό- καφεδάκι παρατηρώ τη γειτόνισσα από απέναντι να βγαίνει, κάπως συγχυσμένη θα έλεγα, και να κλείνει τη μπαλκονόπορτα και μετά από λίγα δευτέρα το μηχάνημα του κλιματισμού να παίρνει μπροστά. «Κοιτά να δεις», λέω, «πόσο εύκολο είναι να λύσεις ένα πρόβλημα, πατώντας απλά ένα κουμπί, χωρίς να σε νοιάζει αν θα δημιουργήσει ένα ακόμα, μεγαλύτερο πρόβλημα, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα. Και έπειτα θα καθίστασαι δέσμιος της όποιας λύσης πιθανόν να επινοείς, αδύναμος πλέον να αντιδράσεις και να ανακτήσεις τον έλεγχο της κατάστασης.»
Αυτό είναι και το πρόβλημα της εποχής μας. Έχουμε εθιστεί σε έναν εύκολο τρόπο ζωής. Φοράμε αυτοβούλως παρωπίδες. Γυρνάμε την πλάτη σε ό,τι δε μας αρέσει, σε ό,τι μας ενοχλεί, σε ό,τι μας ξινίζει. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, φοβούμενοι να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια.
Έχουμε, βέβαια, μάθει ότι τα πάντα μπορούν να "διορθωθούν" από τα πιο απλά μέχρι και τα πιο δύσκολα. Από τις μαθητικές μας εργασίες μέχρι και τα πισώπλατα μαχαιρώματα σε ανθρώπους που αγαπάμε. Και η "λύση"; Είτε προσποιούμαστε ότι τίποτα δε συνέβη και προχωράμε ανενόχλητοι τις ζωούλες μας είτε, σε σπάνιες περιπτώσεις όπου μπορούμε, ίσως και να διορθώσουμε το λάθος μας, χωρίς όμως αυτό να μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα και να αποτελεί προτεραιότητά μας.
Και φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο όπου κοιτάμε πίσω και το μόνο που βλέπουμε είναι ανόητες δικαιολογίες, χαζά προσχήματα και μία ζωή γεμάτη αδιαφορία προς το κάθε τι. Το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να κρύψουμε κάτω από το χαλί, πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο και μέσα σε ένα ξερό «Καλά» (προς απάντηση στην ερώτηση «Πώς είσαι;») τη δυστυχία μας, την απογοήτευσή μας, τη μιζέρια μας, τα λάθη μας. Και τότε είναι η στιγμή του μεγάλου "μπαμ", η στιγμή όπου ο άνθρωπος δεν αντέχει άλλο. Συνειδητοποιεί την κενότητα και τη ρηχότητα της ύπαρξης του. Άλλα είναι αργά πλέον. Ο χρόνος έχει περάσει. Και εκείνος στέκεται απλά εκεί άπραγος, ναρκωμένος και παρακολουθεί τον κατακερματισμό της ζωής του.
Είμαστε αναντίρρητα η γενιά που παρακολουθεί live τον πόλεμο και δεν κάνει τίποτα. Αλλά πώς να αντιδράσουμε όταν δεν είμαστε κύριοι του εαυτού μας; Πώς να διορθώσουμε τα λάθη των προκατόχων μας όταν δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τα δικά μας όσο είναι ακόμα καιρός; Είναι μάλλον η ώρα να ξυπνήσουμε και δράσουμε. Όχι μεγάλα πράγματα, μικρά και σταθερά βήματα, ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους, αναγνωρίζοντας τα λάθη μας, παύοντας να τα παραβλέπουμε και ξεκινώντας να τα διορθώνουμε. Δεν υπάρχει πλέον η πολυτέλεια του χρόνου να παρακολουθούμε το έργο, πρέπει να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τους ρόλους προτού ταυτιστούμε με τον σεφερικό Τεύκρο, με «το ριζικό (μου), ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.»
σχόλια