Δε θέλω να αρχίσω τα μελοδραματικά που συνοδεύουν σχεδόν κάθε κείμενο που προέρχεται από πληκτρολόγιο μετανάστη. Με ενοχλούν όταν τα διαβάζω. Πόσο μάλλον όταν τα γράφω. Γιατί, ναι, το χω κάνει και αυτό. Θα πω απλά για την ιστορία πως πριν από περίπου 1,5 χρόνο έλαβα την απόφαση να πάρω την οικογένεια μου και να φύγουμε με προορισμό την Κύπρο όταν βρέθηκα ένα στάδιο πριν αρχίσω να μας λυπάμαι. Όσο και να μη μου αρέσει η λέξη «ξενιτιά» μετά από 17 μήνες δικαιούμαι, πιστεύω, να μιλάω για τη ζωή στο εξωτερικό. Και ας μη βιαστούν να με κακοχαρακτηρίσουν όσοι θεωρούν πως η Κύπρος είναι Ελλάδα... Το πρόβλημα μου δεν είναι τόσο απλό... Θέλω να γυρίσω αλλά δε ξέρω πως! Δε ξέρω, για την ακρίβεια, αν έκανα καλά που έφυγα. Δεν ξέρω, επίσης, αν κάνω καλά που θέλω να γυρίσω...
Ακριβή πόλη η Λεμεσός. Δεν ξέρω τι γίνεται αλλού αλλά εδώ ζεις συντηρητικά ακόμα και όταν ο μισθός σου είναι ίσος με αυτόν που παίρνει σήμερα ο διευθυντής σε μια Ελληνική εταιρία. Αν δε προσπαθήσεις λεφτά στην άκρη δε βάζεις. Πολλοί φίλοι μου νομίζουν πως τους κοροϊδεύω όταν τους λέω πόσα βγάζω συμπληρώνοντας ωστόσο πως δε ζούμε και στη Γη της Επαγγελίας! Παρασύρονται από αυτούς που πηγαίνοντας στην Ελλάδα περιγράφουν τη ζωή τους στην Κύπρο λες και είναι οι πρωταγωνιστές στο «Μπρόυσκο» και κινούνται μεταξύ πισίνας, κελαριού, κτήματος και παραλιακής... Με το κάμπριο, εννοείται!
Ως μετανάστης έμαθα πως μπορώ να κάνω και (πολλές) άλλες δουλειές! Όχι, ο ANT1 Κύπρου δεν έστειλε λιμουζίνα να με παραλάβει απ το αεροδρόμιο... Μέσα σε 1,5 χρόνο έμαθα πως δεν ήμουν φτιαγμένος μόνο για να παρακολουθώ το Δημοτικό ρεπορτάζ, να γράφω πικρόχολα παραπολιτικά σχόλια και να ρητορεύω επί παντός επιστητού πίσω από ένα μικρόφωνο. Είτε το έκανα με επιτυχία, είτε όχι, εμένα αυτό με γέμιζε και μου αρκούσε. Θα μπορούσα και θα ήθελα να το κάνω για πάντα. Σήμερα φωτογραφίζω με επιτηδευμένη άνεση τρακαρισμένα αυτοκίνητα και συμπληρώνω τις φόρμες των ασφαλιστικών εταιριών με το ίδιο ύφος που θα συμπλήρωνα το πωλητήριο του πατρικού μου... Αν με ρωτούσες, κάποτε, αν θα έκανα ποτέ αυτή τη δουλειά θα σου έλεγα πως θα προτιμούσα να μοιράζω πίτσες η να «βάλω» καπνά και μείνω στο χωριό.
Το πώς αντιμετωπίζει ο καθένας την ξενιτιά έχει να κάνει με τις προσωπικές του αντοχές, τις προτεραιότητες και βέβαια το χαρακτήρα του και τους στόχους που έχει θέσει. Εμένα, 17 μήνες μετά, με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός πως γλύτωσα από νοοτροπίες όπως αυτή του πρώην εργοδότη μου. Με προβληματίζει όμως το ότι για να πληρώσω τα έξοδα μου θα πρέπει να ξοδέψω σχεδόν όλα όσα βγάζω. Τότε ποιο το νόημα της μετανάστευσης; Όπως και να χει, ένα είναι σίγουρο. Η μετανάστευση δεν είναι για όλους...
Δεν ξέρω αν θα γύριζα στην Ελλάδα σήμερα χωρίς να χω μια καλή δουλειά να με περιμένει. Έχω δει κάποιους να το κάνουν επειδή δεν άντεχαν... Άσχημο συναίσθημα. Προς το παρόν αρκούμαι στη σκέψη πως θα ήθελα να γυρίσω. Κάποια στιγμή... Το 2014 θα το περάσω εδώ όπως όλα δείχνουν... Προσπαθώντας! «Είσαι σίγουρος που φεύγεις;» με ρώτησε ένας φίλος τότε. «Εσύ είσαι σίγουρος που μένεις;» ήμουν έτοιμος να του απαντήσω. Αλλά κρατήθηκα. «Ναι μωρέ» είχα ψελλίσει... Τότε δεν αισθανόμουν πως μετανάστευα αλλά πως δραπέτευα.
Ξέρω πως έχω πολύ χρόνο να σκεφτώ και να οργανώσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την επιστροφή στα μέρη μου. Να ζήσω και πάλι εκεί όπου οι ρυθμοί δε θυμίζουν Αγγλία, Ισραήλ, Μαλαισία και οποιαδήποτε άλλη χώρα πλην της πατρίδας. Εντάξει να μην είμαι τόσο άδικος είναι και εδώ μόδα η Πάολα και υπάρχουν και σουβλάκια σε κάθε γωνία. Και ναι ξέρω πως τα πράγματα είναι σκούρα και η Ελλάδα δεν είναι όπως παλιά. Προτιμώ όμως να γκρινιάζω για την κατάντια της πατρίδας μου παρά για τα χάλια μιας χώρας που στο κάτω κάτω με φιλοξενεί κιόλας... Θα κάνω το βήμα όμως όταν αισθανθώ έτοιμος και σίγουρος πως δε θα το μετανιώσω. Και θα θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό αν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις το συντομότερο δυνατό. Το πήρα το ρίσκο μια φορά, άλλωστε, και ήδη το έχω μετανιώσει. Δεύτερη δε τη σηκώνει ο οργανισμός μου. Μέσα σε όλα έχω και αυτή την περίεργη αισιοδοξία που τελευταία έχει κάνει την εμφάνιση της. Απλά δε μπορώ να καταλάβω σε τι αφορά. Που θα ζήσω αυτές τις καλύτερες μέρες που διαισθάνομαι πως επιτέλους έρχονται. Εδώ ή εκεί; Γιατί δεν έρχονται όλα όπως τα σχεδιάζεις. Ρωτήστε με να σας πω...
σχόλια