Η προσδοκία είναι η ρίζα κάθε στεναχώριας λέει ο Shakespeare. Ως κάποιο βαθμό, νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε. Όταν σου δίνουν ένα τεράστιο και όμορφα τυλιγμένο δώρο, αρχίζεις και φαντάζεσαι τι θα μπορούσε να είναι- κάτι ωραίο που να θες-μέχρι να το ανοίξεις και να δεις ότι είναι μάπα. Μπορεί να χαίρεσαι μεν γιατί όπως και να το κάνουμε δώρο είναι, αλλά μια απογοήτευση θα τη νιώσεις σίγουρα. Όσο πιο υπέροχο ήταν αυτό που φανταζόσουν ότι θα ήταν τόσο μεγαλύτερη.
Ίσως γι' αυτό οι απαισιόδοξοι να είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. Δεν περιμένουν πολλά, οπότε όταν τους τυχαίνει κάτι καλό χαίρονται περισσότερο, ειδικά επειδή γι' αυτούς ήταν αναπάντεχο. Αν από την άλλη τα πράγματα δεν πάνε καλά, δεν είναι κάτι καινούργιο, το περίμεναν.
Δεν θέλω να υποστηρίξω ότι η απαισιοδοξία είναι καλή στάση ζωής και ότι θα έπρεπε να την υιοθετήσουμε, μόνο να παραθέσω αυτά τα μοναδικά θετικά της. Απαισιοδοξία σημαίνει κυρίως χάσιμο ευκαιριών επειδή ξέρεις, ποιός ο λόγος; Ποιός ο λόγος να πάρεις ένα ρίσκο ή να κάνεις κάτι όταν υπάρχει πιθανότητα αποτυχίας; Αφού ξέρεις ότι θα αποτύχεις.
Και να πώς με τέτοια διάθεση δεν κάνεις τίποτα. Για να μην σαμποτάρεις τον εαυτό σου αλλά ταυτόχρονα να διατηρείς χαμηλά τα επίπεδα απογοήτευσής σου, το καλύτερο είναι να βλέπεις τα πράγματα ρεαλιστικά. Αλλά επειδή πολλοί απαισιόδοξοι υποστηρίζουν ότι είναι ρεαλιστές, πρόσθεσε στο ρεαλισμό σου και λίγη αισιοδοξία για να είσαι σίγουρος. Αν όχι τίποτα άλλο, θα έχεις καλύτερη διάθεση.
Το κενό μεταξύ φανταστικού και πραγματικού πρέπει να υπάρχει όμως, νομίζω, αρκεί να είναι μικρό. Το φανταστικό είναι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους, τα όνειρα που τους δίνουν ζωή. Χωρίς το φανταστικό, αυτό που πλάθουμε στο μυαλό μας και μας αρέσει, τι κίνητρο θα είχαμε να κυνηγήσουμε το οτιδήποτε; Αν δεν μας φαινόταν ένα επάγγελμα ή ένας τρόπος ζωής ελκυστικός τι λόγο θα είχαμε να το επιλέξουμε; Επίσης, πώς θα οραματιζόμασταν μια ιδανική κατάσταση προς την οποία πρέπει να πορευθούμε όταν τα πράγματα δεν είναι ικανοποιητικά;
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το χάσμα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας πονάει, οποιονδήποτε τομέα της ζωής κι αν αφορά. Ένας τομέας στον οποίο θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα είναι αυτός των ανθρωπίνων σχέσεων. Στα εργασιακά καταλαβαίνουμε πότε είμαστε απογοητευμένοι και γιατί. Δεν πληρωνόμαστε όσο πιστεύαμε ότι θα πληρωνόμαστε, δεν μας αρέσει αυτό που κάνουμε γιατί δεν είναι όπως το φανταζόμαστε αρχικά, οι συνθήκες εργασίες είναι κακές. Η πραγματικότητα είναι πραγματικότητα, δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες. Όσον αφορά τους άλλους ανθρώπους, πολλές φορές μπορεί να μην καταλάβουμε καν ότι υπάρχει διάσταση μεταξύ του επιθυμητού και του πραγματικού.
Πόσες πρώτες εντυπώσεις είναι ορθές; Πόσα πράγματα κρύβουν οι άνθρωποι γύρω μας; Πες ότι σ' αρέσει ένα άτομο και το πλησιάζεις, πιστεύοντας ότι αποτελεί ιδανικό ταίρι για σένα. Τι είναι που σε κάνει να το πιστεύεις αυτό όταν δεν γνωρίζεις πολλά γι' αυτό το άτομο; Έχεις κάποιες προσδοκίες με βάση τα περιορισμένα πράγματα που έχεις δει και αυτές είναι που σε κινητοποιούν, σωστά;
Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Οι εντυπώσεις που σχηματίζεις για τους άλλους είναι απαραίτητες για να αποφασίσεις αν θέλεις να τους γνωρίσεις καλύτερα. Δεν μπορείς παρά να τις σχηματίσεις και προσανατολιστείς με βάση αυτές. Όσο ο καιρός περνάει και γνωρίζεις κάποιον καλύτερα, οι λανθασμένες αρχικές αντιλήψεις θα διορθωθούν.
Αν δεν διορθωθούν, τότε υπάρχει πρόβλημα. Τότε είναι που η διάσταση μεταξύ φανταστικού και πραγματικού γίνεται εμπόδιο. Είναι εύκολο να παραβλέψουμε όσα δεν μας αρέσουν σε έναν άνθρωπο και να συνεχίσουμε να πιστεύουμε αυτό που θέλουμε. Εκτός από πιθανά λανθασμένες, οι πρώτες εντυπώσεις είναι και αυθαίρετες. Με βάση λιγοστές πληροφορίες, σχηματίζουμε ιστορίες για έναν άνθρωπο, συμπληρώνουμε κενά, κάνουμε υποθέσεις. Καμιά φορά μας αρέσει τόσο πολύ η ιστορία που πλάθουμε που επιλέγουμε αυτήν αντί της πραγματικότητας.
Το ότι ερωτευόμαστε είδωλα αντί για πραγματικούς ανθρώπους είναι αλήθεια. Έναν άνθρωπο τον γνωρίζουμε όταν περάσει ο έρωτας. Τότε μπορούμε να ανακαλύψουμε τον πραγματικό εαυτό κάποιου και να τον αγαπήσουμε. Καμιά φορά αυτό είναι αδύνατο, η απογοήτευση υπερβολικά μεγάλη. Αν δεν διαδεχτεί η αγάπη τον αρχικό ενθουσιασμό, αν δεν αφήσει αυτός τίποτα όταν περάσει, τελειώνει εκεί η ιστορία.
Αν όμως μας άρεσε υπερβολικά πολύ το παραμύθι που πλάσαμε, είναι δύσκολο να το αφήσουμε να τελειώσει. Και γι' αυτό θέλει προσοχή. Θα απογοητευτεί και αυτός που επιλέγει να αγνοήσει την πραγματικότητα και αυτός που αποτελεί την ενσάρκωση της φαντασίωσης του άλλου.
Όταν το κενό μεταξύ αυτού που θέλουμε και της πραγματικότητας είναι μεγάλο, θα είναι μεγάλη και η δυστυχία μας. Ή αναθεωρούμε τα θέλω μας ή ψάχνουμε για κάτι πιο κοντά στο ιδανικό. Το κενό μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας είναι σημαντικό επειδή λόγω αυτού ξέρουμε τι πρέπει να κυνηγήσουμε και τι να αφήσουμε. Αρκεί να το αξιοποιήσουμε και να μην αρνηθούμε ότι υπάρχει.
Πάντα σε λογικά πλαίσια βέβαια. Αν εσύ άνοιξες το δώρο που σου έδωσαν πιστεύοντας ότι είναι PS4 για να βρεις μπότες και απογοητεύτηκες, μάλλον οι προσδοκίες σου ήταν υπερβολικά υψηλές, ειδικά από τη στιγμή που τα υποδήματα είναι αρκετά ακριβό δώρο για να σου κάνει κάποιος, πόσο μάλλον ένα PS4. Μερικές φορές οι προσδοκίες μας είναι τόσο ψηλές που δεν μας επιτρέπουν να είμαστε ικανοποιημένοι με την πραγματικότητα. Δεν μας αφήνουν να αναγνωρίσουμε το καλό, επειδή κυνηγάμε το ανύπαρκτο. Γι' αυτό είναι επίσης σημαντικό οι προσδοκίες μας να είναι ρεαλιστικές. Αν είσαι απογοητευμένος από οποιαδήποτε κατάσταση, είσαι ελεύθερος να αναζητήσεις κάτι πιο κοντά στο ιδανικό. Το απόλυτα ιδανικό όπως το ορίζεις μπορεί να μην υπάρχει.
