Aγαπητό μου Ημερολόγιο
Τις τελευταίες μέρες δεν κοιμάμαι καλά. Μια πίνω πολύ, μια χαζοξενυχτάω στο ίντερνετ, άλλες φορές με ξυπνάνε οι γάτοι και κάθομαι στο σκοτάδι με σκέψεις διάφορες.
Δεν σκέφτομαι ευχάριστα πράγματα τη νύχτα.
Είχα πάντα τη πεποίθηση ότι αφού η ζωή είναι μια μπλόφα, πρέπει να τη ζήσουμε θεαματικά. Αλλά δεν υπολόγιζα αυτό το μικρονοικοκυριό της μέσης ηλικίας: αρχίζω να τρέμω μη γίνει το ένα, μη γίνει το άλλο -μη χάσω τις μικροκατακτήσεις της ζωούλας μου, μη ξημερωθώ με καρκίνο κ.ο.κ.. Έχω δει πολλή αποτυχία γύρω μου (εννοώ αποτυχία με το όλα της!) -από την άλλη, έχω σιχαθεί και να 'μαι έντρομος.
Έτσι σήμερα δεν πήγα στη δουλειά. 'Ηταν ωραία, ποιητική μέρα. Ήθελα χρόνια να πάρω το τρένο - έτσι πήρα το τρένο. Η ήσυχη βροχή, τα πεσμένα φύλλα -σα τραγουδάκι του Σαρλ Τρενέ. Αλλά ήμουν (και παραμένω) βαρύς.
Θα μπορούσα να ταξιδεύω μέρες ολόκληρες, αλλά ήρθα ως τη Θεσσαλονίκη. Έχει κάτι θεραπευτικό το τρένο, οι μαλακές αναταράξεις του (σα να κουνάνε τη κούνια σου, να κοιμηθείς), η προοπτική του τοπίου που λυώνει και μακρουλαίνει οριζόντια (τριπάκι του Νταλί), το υπόκωφο νανούρισμα στις ράγες...
Ταξίδευα με ένα ζευγάρι γέρων. "53 χρόνια μαζί", μου είπαν. Προσπάθησα να τους συμπαθήσω. Αλλά δεν βρήκα και πολλές αιτίες. Βέβαια σε ένα τούνελ, στο σκοτάδι, σκέφτηκα: "Κάπως έτσι θα ΄ναι ο θάνατος. Μια μέρα θα μάς φορτώσουν σε ένα τρένο, σαν τους Εβραίους. Δεν θα αναχωρήσω προς το τίποτα μαζί με τους κολλητούς μου ή τη μάνα μου. Θα είμαι δίπλα σε κάτι ξένους, όπως αυτοί οι γέροι, που το μόνο που θα μάς ενώνει είναι το ότι είμαστε άνθρωποι και πεθάναμε ταυτόχρονα." Αυτό ήταν το πιο συμπαθητικό πράγμα που σκέφτηκα γι' αυτούς. Κατέβηκαν στην Κατερίνη.
Στο Δομοκό, κατεβήκαμε για 12 λεπτά. 'Εβρεχε. Kάτω από τις ακακίες δυό Έλληνες φαντάροι κάπνιζαν. Μoυ έκανε εντύπωση ότι μίλαγαν μια γλώσσα βαλκανική (βουλγάρικα κάπως!). Στο στέγαστρο του Γραφείου Κινήσεως ήταν μαζεμένα 6-7 κοντά σκυλάκια και τρείς γάτες (κοντές κι αυτές) -σε αγαστή επαιτεία. Κανείς δεν τα τάισε.
Μούσκεμα όλα. Τα βουνά, οι κάμποι. Η καημένη η Ελλάδα.
Μένω σε ένα μικρό, μικροαστικό ξενοδοχείο -όπως παλιά. Για να είμαι κοντά σε μια φίλη μου, που είναι κι αυτή περαστική απο την πόλη και μένει εδώ (όμως ακόμα δεν την έχω συναντήσει).
Σε μια πρώτη βόλτα στην πόλη, ανανέωσα την αίσθηση που ειχα τον Αύγουστο: έχει και η Θεσσαλονίκη μελαγχολήσει, όπως η Αθήνα, όπως η Γαρμπή, όπως εγώ.
Αγαπητό μου Ημερολόγιο,
σήμερα με βοήθησαν να ζήσω οι Sigur Ros και ο David Bowie. Θα τολμούσα να πώ, ότι μου έσωσαν τη ζωή, αν η ζωή μου ήταν σωσμένη.
Μερικές φορές, απλώς δεν αντέχεις...
σχόλια