Στις 11 Σεπτεμβρίου ξεκίνησαν τα σχολεία.
Όντας μαθήτρια της Γ' Λυκείου, πλέον, δεν χαιρόμουν ιδιαιτέρως. Το βάρος της εργασίας που μας ανέθετε το φροντιστήριο ήταν ήδη δυσβάσταχτο. Με τα χίλια ζόρια και μόνο με τη βοήθεια ενός καλοσχεδιασμένου προγράμματος μπορούσαμε να τελειώσουμε την εργασία μας μέσα σε ένα 8ωρο με 9ωρο την ημέρα. Και αν ήμασταν τυχεροί και δεν στριφογυρνούσαν πολυνουκλεοτίδια στο μυαλό μας, αν δεν μας είχαν ρουφήξει την ψυχή οι συναρτήσεις, αν τα μάτια μας δεν παλινδρομούσαν απ' τις ταλαντώσεις, τότε ίσως βρίσκαμε το κουράγιο να πάμε μια βόλτα με τους φίλους μας ή είχαμε τη διάθεση να χαλαρώσουμε βλέποντας μια ταινία. Αλλά ο ύπνος ήταν τόσο δελεαστικός...
Για να μην πέσω σε κατάθλιψη, πίεσα τον εαυτό μου να πιστέψει πως η φετινή σχολική χρονιά θα ήταν διαφορετική. Οι καθηγητές θα μας φέρoνταν πιο ελαστικά, θα μας χαμογελούσαν για να μας δείξουν τη συμπαράστασή τους και θα ήταν δίπλα μας στον δύσκολο αγώνα μας. Βεβαίωσα τον εαυτό μου πως θα περνάει 6 ώρες σε ένα ευχάριστο και φιλικό περιβάλλον όπου θα έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει και λίγο απ' το συνεχόμενο και κουραστικό διάβασμα στο σπίτι.
Έτσι, φόρεσα ένα χαμόγελο. Δεν ήταν και το πιο λαμπερό που είχα, αλλά έκανε τη δουλειά του - δε μου' χαν μείνει εξάλλου και πολλά! Και έτσι, ξεκίνησα για την πρώτη μέρα ως μαθήτρια της μεγαλύτερης τάξης του Λυκείου, μια μέρα που θα μου στερούσε ένα ακόμα χαμόγελο...
Μετά την προσευχή, αντί να ακούσουμε έναν καλοδιάθετο λόγο, εξαπολύθηκαν νέοι (ανούσιοι κατ' εμέ) κανόνες τους οποίους ο μαθητής έπρεπε να ακολουθεί κατά γράμμα αλλιώς οι επιπτώσεις θα ήταν ''τρομακτικές'' ! Τονίστηκε, επίσης, πόση εθελοντική εργασία είχαν κάνει κάποιοι καθηγητές, όπως το πλύσιμο των κουρτινών και το καθάρισμα των αιθουσών μόνο και μόνο ''για να ζουν οι μαθητές σε ένα υγιεινό περιβάλλον'' (Δηλαδή η αυτοαξιολόγηση και ο υποτιθέμενος εθελοντισμός που αυτή επιβάλλει δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο έτσι...; Στο διάλειμμα άκουσα κάποια πρωτάκια να μιλάνε...ο διάλογος τους έμοιαζε περισσότερο με κρατούμενων παρά με μαθητών...
''Τι σχολείο είναι αυτό;''
''Ούτε φυλακισμένοι να' μασταν.''
''Μας μιλάνε λες και είμαστε σκουπίδια.''
''Δε μας ακούνε καν! Που είναι η Δημοκρατία;''
Και πράγματι έτσι ήταν. Από την ελάχιστη επικοινωνία μου με τους καθηγητές, μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που ήταν πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, να σ' ακούσουν, αυτοί που μπορούσες να εμπιστευτείς. Αντίθετα; Αναρίθμητα παραδείγματα καθηγητών αυταρχικών, που πρεσβεύουν ακόμη τις δασκαλοκεντρικές αρχές και πιστεύουν ότι η εξουσία τους δίνει τη δύναμη να υποβαθμίζουν την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα του μαθητή. Καθηγητές που δε σε εμπνέουν, που σε κάνουν να τους σιχαίνεσαι, να τους φοβάσαι, που δεν είναι πρόθυμοι να σταθούν δίπλα σου, και το μόνο που κάνουν είναι να ''γκαρίζουν'' διαταγές για το προσωπικό τους συμφέρον και την διασφάλιση της ηρεμίας τους.
Αυτό λοιπόν, δεν είναι ένα σχολείο μοντέρνο, δημοκρατικό και ανοιχτό στη ζωή -όπως θα πρεπε να 'ναι- είναι ένα σχολείο αποτελούμενο από τρομοκρατημένο προσωπικό που τρέμει για τη θέση του και ξεσπάει στους ανυποψίαστους μαθητές. Ένα σχολείο που στερεί απ' τον μαθητή το δικαίωμα της άποψης! Του στερεί τη διάθεση για μάθηση και του χαράζει στο μυαλό ότι το σχολείο δεν είναι ένα ευχάριστο μέρος όπου θα διευρύνει τους ορίζοντές του, αλλά ένα κτίριο μουντό, όπου του προσφέρονται λίγα ψίχουλα μάθησης να ''ενισχύσουν'' τις γνώσεις των φροντιστηρίων!
Είναι άδικο το όλο σκηνικό. Όχι μόνο για τους μαθητές, αλλά και για τους ελάχιστους, έστω, καθηγητές που σπούδασαν τόσα χρόνια, που δούλεψαν, που μόχθησαν για μια ξεχωριστή εκπαίδευση και σήμερα αναγκάζονται να υποστούν την τραγική αυτή φασιστική νοοτροπία! Είναι κρίμα. Είναι κρίμα να χαρακτηρίζουν το σχολείο αυτό και όποιο άλλο συμπεριφέρεται με παρόμοιο τρόπο ΝΕΟ, ΜΟΝΤΕΡΝΟ, ΜΑΘΗΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ! Είναι ντροπή η παιδεία να έχει πάρει αυτή την κατηφόρα που οδηγεί στην αυτοδιάλυση! Και δυστυχώς... δεν υπάρχει επιστροφή!
Όταν πριν δύο χρόνια ήρθα σ' αυτό το σχολείο πίστευα ότι ήταν ξεχωριστό, προοδευτικό, αναβαθμισμένο, μια φωλιά για τον μαθητή. Σήμερα καταλαβαίνω ότι αυτοί που χαρίζανε τόσο απλόχερα και ανιδιοτελώς αυτό το άρωμα φρεσκάδας ήταν ΟΙ κάποιοι καθηγητές που χωρίς κανένα προσωπικό συμφέρον δώσανε την ψυχή τους για να φτιάξουν το ιδανικό κλίμα για να γεννηθεί η αληθινή και δημιουργική εκμάθηση. Είμαι απογοητευμένη. Λυπάμαι που θα φύγω από το Λύκειο με την εντύπωση ότι αφήνω πίσω μου ένα ερείπιο. Λυπάμαι...
