Λένε ότι τα σκυλιά καταλαβαίνουν πολύ πιο πριν από τους ανθρώπους τον κίνδυνο και έχουν απόλυτο δίκαιο. Γύρισα το κεφάλι μου πίσω ενώ συνέχισα να περπατώ και είδα ξαφνικά να αδειάζει η πλατεία.
H μπύρα άδειαζε πολύ συχνά, επομένως όπως αντιλαμβάνεστε, έπρεπε κάθε τρεις και λίγο να σηκώνεσαι ψάχνοντας μια γωνία προς νερού σου. Την Πέμπτη η πλατεία έσφυζε από ζωή, είδα για πρώτη φορά την μπασκέτα στο κέντρο της να χρησιμοποιείται, πραγματοποιήθηκαν δύο αγώνες με ομάδες των τριών, ενώ φυσικά δεν έλειψαν τα καρφώματα και τα τρίποντα (τρόπος του λέγειν, απλά σούταραν από μακριά). Για να είμαι ειλικρινής, πίστευα ότι η μπασκέτα δεν ήταν καλά στερεωμένη στο έδαφος, όμως τα τρία συνεχόμενα καρφώματα του ολίγον γεματούλη τύπου της πρώτης ομάδας με διέψευσαν.
Ο "Μπλάκυς" είναι ο αρχηγός εκεί, είναι ένα αδέσποτο, μαύρο, μεγάλο σε ηλικία σκυλί, με μια αλυσίδα στον λαιμό. Όλοι τον γνωρίζουν και όλοι τον ταΐζουν. Αυτός ρυθμίζει και τις αντιδράσεις των υπόλοιπων σκύλων που φυσικά δεν λείπουν. Είναι σαν τον κοινοτάρχη. Συνήθως απλώνει στην άσφαλτο και ξεκουράζεται, είναι όμως σε επαγρύπνηση και πολύ σπάνια γαβγίζει. Μπαίνει κι αυτός πολύ εύκολα στο mood της κατάστασης που επικρατεί στην πλατεία καθημερινά και πολλές φορές φαίνεται ότι χαμογελά.
Και ενώ το αεράκι φύσαγε περισσότερο όσο περνούσε η ώρα, ο Μπλάκυς και τα υπόλοιπα σκυλιά άρχισαν να γαβγίζουν. Στην αρχή δεν έδωσε κανείς σημασία παρ' όλο που κάποιοι θαμώνες παραξενεύτηκαν με την αντίδραση αυτή του μεγάλου σκύλου. Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο σοβαρά, όταν το γάβγισμα έγινε ακόμα πιο δυνατό και συνεχόμενο. Κάποιοι σηκώθηκαν και πήραν τα σκυλιά τους και κάποιοι άλλοι κατευθύνθηκαν προς τον Μπλάκυ που ομολογουμένως ήταν σε έξαλλη κατάσταση...
Εμείς δεν δώσαμε και τόση σημασία (κακώς). Σηκώθηκα για δύο λόγους, ο πρώτος ήταν για να πάρω άλλες δύο Βεργίνες και ο δεύτερος να ψάξω μια γωνιά ή να μπω σε ένα μαγαζί, αν ήταν όλες φουλ. Κατευθύνθηκα προς τον παράλληλο δρόμο της πλατείας και είδα τον Μπλάκυ να στέκεται στα όρια του πεζοδρομίου και να γαβγίζει με μανία. Λένε ότι τα σκυλιά καταλαβαίνουν πολύ πιο πριν από τους ανθρώπους τον κίνδυνο και έχουν απόλυτο δίκαιο. Γύρισα το κεφάλι μου πίσω ενώ συνέχισα να περπατώ και είδα ξαφνικά να αδειάζει η πλατεία. Παρέες κατευθύνονταν στα γύρω στενά μη θέλοντας να περάσουν από τον κεντρικό δρόμο, πολλές μπύρες έμειναν μισογεμάτες στα περβάζια ενώ τα παιδιά στο μπάσκετ ξέχασαν την μπάλα τους η οποία κατηφόριζε με μεγάλη ταχύτητα έως ότου να σταματήσει την πορεία της στο άγαλμα. Ξαναγύρισα μπροστά και συνέχισα να περπατώ, ήταν φανερό ότι κάτι συμβαίνει, χάιδεψα λίγο το σκυλί και σήκωσα το κεφάλι μου απέναντι στον δρόμο...
Οι μπότες τους ενώνονταν με μια πλαστική (νομίζω) επένδυση που έφτανε μέχρι το γόνατο ενώ κάποιοι κρατούσαν την πολλές φορές χρησιμοποιημένη ασπίδα τους ανάποδα. Άλλοι είχαν το ένα χέρι στο γκλομπ και άλλοι στον σωλήνα με τα χημικά. Όλοι ανεξαιρέτως φορούσαν κράνος και είχαν το ίδιο ακριβώς βλέμμα. Ένα παιδί μη έχοντας άλλη έξοδο έπρεπε να περάσει ανάμεσα από δύο. Αμέσως αυτοί έκλεισαν το διάστημα που τους χώριζε αναγκάζοντας τον νεαρό μη έχοντας περιθώριο να αντιδράσει να χτυπήσει ελαφρώς στην ασπίδα. Αυτοί κινητοποιήθηκαν με την μία, ο ένας μπήκε μπροστά του προβάλλοντας στο ύψος του προσώπου του νεαρού την ασπίδα (οι μπότες και γενικά ο εξοπλισμός τους τους κάνει να φαίνονται πιο ψηλοί). Ο δεύτερος κινήθηκε πίσω του και μου έκλεισε το οπτικό πεδίο. Το μόνο που είδα λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ήταν τον νεαρό να κολλά στον τοίχο με τα χέρια ψηλά και τους άλλους να τον ξεψαχνίζουν.
Η πλατεία άδειασε εντελώς ενώ αυτοί πλησίαζαν ολοένα και περισσότερα προς τα μέσα... Κατάλαβα ότι έπρεπε να φύγω, ανέβηκα σιγά σιγά τον δρόμο για να βγω στην λεωφόρο και να επιβιβαστώ στο πρώτο λεωφορείο που θα περνούσε. Στο ανέβασμα μου κατέβαιναν 3 άντρες με πολιτικά ρούχα και τσαντάκια μέσης, κι αυτοί είχαν το ίδιο βλέμμα με τους ένστολους. Ο ένας έβγαλε από το τσαντάκι έναν ασύρματο, ο οποίος φαίνεται τον καλούσε, πάτησε ένα κουμπί και τον σήκωσε κοντά στο στόμα του λέγοντας "έρχομαι τώρα". Το περπάτημα μου έγινε πολύ πιο γρήγορο και καθώς πέρασα ξυστά από δίπλα τους γύρισα το κεφάλι μου πίσω, η πλατεία γυμνή, τα περίπτερα κλειστά, ο Μπλάκυς άφαντος και η μπάλα του μπάσκετ κολλημένη στην μπροστινή πλευρά του αγάλματος.
Μπήκα στο λεωφορείο.
