Η προπαγάνδα*

Το άρθρο λεγόταν: "Αποκαλύπτοντας τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια των 80's". Ήμουν προετοιμασμένος για τα σχόλια που θα διάβαζα.

"Ας υπάρχουν, αλλά να μην προβάλουν την ομοφυλοφιλία τους δημόσια". Αυτή είναι η αγαπημένη φράση των ετεροφυλόφιλων. Και αναρωτιέμαι τι τους πειράζει τόσο πολύ. Τι είναι αυτό που τους κάνει να φοβούνται. Η αγάπη; Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να είναι πιο ευτυχισμένος από εκείνους;

Δεν μπορώ να βρω μία λογική εξήγηση.

Μη μου πείτε πως η ομοφυλοφιλία είναι αποδεκτή. Μία βόλτα να κάνετε στο διαδίκτυο αρκεί για να σας αποδείξει το αντίθετο.

Μερικές φορές νιώθω πως με μισούν με αυτά που γράφουν, κι ας μη με ξέρουν. Αυτό που μένει, είναι το συμπέρασμα πως ό,τι και να κάνεις σ' αυτή τη ζωή, αυτό που μετράει στην τελική είναι ότι είσαι "πούστης". (θεέ μου, την απεχθάνομαι αυτήν την λέξη!)

Αλλά στην τελική, ενάντια σε ποιον παλεύουν; Ενάντια στους συμπολίτες τους, που δεν τους έχουν κάνει τίποτα. Ενάντια σε φιλαράκια τα οποία τους αγαπάνε, αλλά όχι με όλη τους την καρδιά, επειδή πληγώνονται κάθε λίγο με τα σχόλια τους. Ενάντια στα παιδιά τους, που φοβούνται να παραδεχθούν αυτό που πραγματικά είναι. Ενάντια στους ίδιους τους εαυτούς τους, χτίζοντας τείχη και περιορισμούς που απαγορεύεται να περάσουν.

Ξέρω ότι στο μέλλον τα πράγματα θα είναι εντελώς διαφορετικά. Αν δει κανείς την ιστορία, θα καταλάβει πως και αυτό το θέμα θα ξεπεραστεί, όπως πολλά άλλα θέματα που θεωρούνταν ταμπού.

Μη μου πείτε πως η ομοφυλοφιλία είναι αποδεκτή. Μία βόλτα να κάνετε στο διαδίκτυο αρκεί για να σας αποδείξει το αντίθετο. Εναλλακτικά, αν θέλετε, σκεφτείτε πως θα αισθανόσασταν αν αποκαλύπτατε σε όλους πως σας αρέσει το ίδιο φύλο. Ας μην κρυβόμαστε.

Το συγκεκριμένο άρθρο ήταν μία ηλιαχτίδα ελπίδας. Βλέποντας τους ανθρώπους στις φωτογραφίες να κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου, ένα αυθόρμητο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Δε μπορούσα να το ελέγξω, όπως αδυνατούσα να συγκρατήσω και τα δάκρυα που ακολούθησαν. Να γιατί αξίζει να υπάρχουν τέτοια άρθρα, λοιπόν. Για ανθρώπους σαν εμένα.

Γιατί, για εσάς, ήταν ένα ακόμη άρθρο που "προπαγάνδιζε" τους ομοφυλόφιλους. Για εμένα, όμως, ήταν μία ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ήταν λίγα δευτερόλεπτα όπου έφυγε το συναίσθημα πως δεν υπάρχει κανείς για μένα σε τούτο τον κόσμο.

Ήταν, τέλος, ένας λόγος για να μείνω όρθιος και να συνεχίσω να ζω...