Το μεγαλύτερο στοίχημα για την Bioware -ο λόγος δηλαδή που άπαντες οι προ πενταετίας "καλοθελητές" του χώρου, πόνταραν σε μια μεγαλειώδη αποτυχία- δεν ήταν άλλος και από το λόγο που η τριλογία του Mass Effect κατάφερε να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Η σημαντικότερη νέα ip της τρέχουσας γενιάς. Ποιός είναι αυτός λόγος είπατε; Από που να αρχίσω...
Για να είμαι ειλικρινείς, την πρώτη μου φορά στο control room του Normandy δεν τη θυμάμαι ξεκάθαρα. Ήταν και αυτή μια στιγμή από τις τόσες που θα ακολουθούσαν, και πολλές φορές όταν το ταξίδι αποδεικνύεται μεγάλο και -κυρίως- τόσο απολαυστικό, οι στιγμές τείνουν να μετράνε μόνο στο σύνολο τους.
Χρειάστηκαν λοιπόν περίπου πέντε χρόνια (εσέις βέβαια βρίσκεται την τριλογία σε ένα -ολοκληρομένο- πακέτο πλέον και μάλιστα για όλα τα formats) και γύρω στις 100+ ώρες gameplay, για να ταξιδέψω σε κάθε άκρη ενός απίθανα καλοσχεδιασμένου σύμπαντος, να παίξω με ένα πραγματικά δαιδαλώδες story-scheme που αφενός μου έδινε μεγάλη ελευθερία στο να αναπτύξω τον χαρακτήρα μου όπως εγώ θέλω, αφετέρου προσέφερε απλόχερα τη δυνατότητα να γνωρίσω ένα σκασμό εξωγήινους πολιτισμούς, και γιατί όχι... να "γνωρίσω" μερικούς εξ αυτών και "λίγο καλύτερα"! Ό,τι μπορεί να φανταστεί δηλαδή ο νους ενός "σεσημασμένου" sci-fi geek βρισκόταν εδώ, ένα button-press μακριά.
Στη διαδρομή μπορεί αρκετά πράγματα να άλλαξαν. Μπορεί το βάθος των RPG στοιχείων που έλαμψαν στο πρώτο μέρος να έδωσε λίγο περισσότερο χώρο στο shooting, μπορεί το looting να έπαιρνε άλλη μορφή από sequel σε sequel, μπορεί ακόμα και ο χαρακτήρας που επιλέξαμε όταν πρωτοξεκινήσαμε το ταξίδι να είναι πλέoν... αγνώριστος! Αυτό δεν είναι όμως και το σημαντικότερο στοιχείο σε ένα αμιγώς story-driven "έπος"; Αυτό δεν ήταν εξ αρχής και το ζητούμενο; Ποιός ο λόγος άλλωστε να κάνεις το ταξίδι, αν στο τέλος του είσαι και πάλι ο ίδιος;
Το πρόσφατο (και για πολλούς φετινό Game of the Year) Mass Effect 3 ήρθε να κλείσει με τον καλύτερο δυνατό (έμφαση στη δεύτερη λέξη) τρόπο μια sci-fi opera που όμοια της μέχρι σήμερα είχαμε δει μόνο σε αγαπημένες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Καθολικά εξελιγμένο σε όλους τους τεχνικούς τομείς, με ένα σύστημα μάχης που δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από τα καλύτερα cover based shooters εκεί έξω, την προσθήκη ενός multiplayer segment που -Ω του θαύματος- δουλεύει άψογα, κι ένα κυκεώνα αλυσιδωτών εξελίξεων και αντιδράσεων, αποτέλεσμα των επιλογών και του τρόπου που χειρίστηκε ο καθένας μας τον τόσο ξεχωριστό αυτό κόσμο, όλα αυτά τα χρόνια.
Και κάπου εδώ ανοίγει κανείς το κεφάλαιο end-game. Κακώς. Ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ο καθένας για το φινάλε του παιχνιδιού, ανεξάρτητα ακόμα και με το αν έχει δίκαιο στις επιμέρους παρατηρήσεις επί των όσων καταλογίζουν στη Bioware για αυτό, η αλήθεια νομίζω βρίσκεται αλλού. Επαναλαμβάνομαι το ξέρω, αλλά τo Mass Effect ήταν από την πρώτη του στιγμή μέχρι και την τελευταία, ένα μοναδικό ταξίδι. Ένα ταξίδι που όποιος το έκανε θα έχει να το διηγείται με το δικό του τρόπο. Και σε αυτά τα ταξίδια το τέλος είναι απλά και μόνο μια στιγμή... now, tell me another story about the shepherd!
σχόλια