Αγαπητή μητέρα,
Πάλι σε ονειρεύτηκα χτες. Καθόμασταν στην κουζίνα. Έφτιαξες καφέ. Ελληνικό, σκέτο. Ένα φλυτζάνι και για τις δυο μας. Δε μιλούσες. Κοιτούσες. Μακριά. Κάπου. Κι εγώ αναζητούσα στο πέρα εκεί να ανακαλύψω τη ματιά σου - τι βλέπει, τι αναζητάει. Ξύπνησα με τη σκέψη πως δεν τα κατάφερα. Τώρα είμαι ξύπνια. Και ξέρω. Δεν κοιτάς κάπου, δεν κοιτάς πουθενά. Το βλέμμα καρφωμένο στο τίποτα. Αιωρούμενο κενό βλέμμα. Δεν κοιτάς καν εμένα. Είμαι εδώ! Είμαι εγώ! Είμαι Εγώ που βγήκα πια απ' το Εσύ. Κι Εσύ πια δεν έχει.
Πάλι σε ονειρεύτηκα. Ήρθες στο σπίτι φορτωμένη με τάπερ. Μετριέται η αγάπη με τάπερ;
Από μικρή με τρόμαζαν τα άδεια βλέμματα των μεγάλων. Γεμίζανε τα σπίτια από μαμάδες και μπαμπάδες - χωρίς ονόματα - σκέτοι μαμάδες και μπαμπάδες. Φοβόμουν μη γίνω κι εγώ μια μαμά σκέτη. Χάνεις τον εαυτό σου; Έτσι γίνεται πάντα; Έτσι πρέπει να γίνεται; Σίγουρα δε θέλεις να γίνεται. Μαζική εξολόθρευση του εαυτού - λένε του εγωιστή εαυτού. Μα είναι λάθος. Δεν υπάρχει πιο εγωιστικό πλάσμα απ' το γονιό. Μαζεμένα τα όνειρα και οι φιλοδοξίες και οι προβλέψεις και οι επιδιώξεις, σε ένα μείγμα φτιαχτής συμπεριφοράς. Δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι πια εσύ. Έγινα μάνα κάποιου, μα είμαι ακόμα κάποιου παιδί. Μπέρδεμα.
Σε ονειρεύτηκα πάλι. Είχες στα χέρια σαπουνάδες κι έτρεξα να σ' αγκαλιάσω. Κι είπες πως θα λερωθώ. Λερώνει η αγάπη; Άδεια βλέμματα.
Λένε πως στον κύκλο της ζωής είναι σωστό να φεύγει πρώτα ο γονιός. Ναι, μα εγώ θέλω τη μάνα να μου κρατά το χέρι την ώρα εκείνη. Εκείνη με γέννησε, εκείνη θέλω κι όταν θα φοβάμαι. Να μου πει "δεν πειράζει, όλα θα πάνε καλά". Να μου πει πως θα είναι πάντα πλάι μου και να το κάνει. Να το εννοεί και να γίνει.
Πάλι σε ονειρεύτηκα. Ήρθες στο σπίτι φορτωμένη με τάπερ. Μετριέται η αγάπη με τάπερ;
Θέλω να έρθεις να φτιάξεις έναν καφέ. Σκέτο, και για τις δυο μας. Θα σου πω "με λένε Ρωξάννη και είμαι η κόρη σου", θα πεις "με λένε Νίκη" και θα γνωριστούμε απ' την αρχή.
σχόλια