Ήθελα ούτως ή άλλως να πάω στην Γαλλική πρεσβεία. Πέρα από αλληλεγγύη και συμπαράσταση, πιο πολύ για να δω το κλίμα ανάμεσα στους εργαζομένους. Καλασνικοφόροι εκτελούν κομίστες! Το μίσος και η εκδίκηση με πνίγουν. Τους ξέρουμε καλά αυτούς τους νεκρούς. Μας μίλησαν μέσα από την Bαβέλ και τα παρά πέντε. Ήταν φίλοι μας που μας έκαναν να γελάμε και να σκεφτόμαστε!
Ο Φιλίπ πήγε πιο νωρίς και μου είπε ότι τελικά μπορούν όλοι όσοι θέλουν να εισέλθουν στην πρεσβεία και να υπογράψουν, υπήρχε ουρά μέχρι έξω. Ευτυχώς δεν βρέχει, όπως χθες, και σε 10 λεπτά με το ποδήλατο είμαι εκεί.
Δεν υπάρχει ουρά. Δίπλα στην είσοδο μερικά λουλούδια, κεράκια, μολύβια. Στον έλεγχο, ο φρουρός είναι πολύ ευγενικός και χαμογελαστός, του λέω γιατί είμαι εκεί, περνάω χωρίς ταυτότητα, με μία κάρτα. Μια άλλη υπάλληλος στην είσοδο, επίσης χαμογελαστή, με κοιτάζει στα μάτια, "από εδώ κύριε", με ανεβάζει στον ημιώροφο. Ένα τραπέζι, το βιβλίο επάνω και δίπλα ένα βάζο με λευκά τριαντάφυλλα. Μία κυρία γράφει, πιο πέρα ένα μικρό πηγαδάκι με τρεις κύριους. Μέλη διπλωματικών αποστολών, όλοι περιμένουν τη σειρά τους. Είναι πολλές οι διπλωματικές αποστολές εδώ, λόγω πληθώρας διεθνών οργανισμών. Όσο περιμένω, στήνω αυτί στη συζήτηση. Γάλλος: "Τους χρειαζόμαστε όλους κοντά μας", Ινδός: "Όσο και εμείς", ο Ιάπωνας συγκαταβατικός.
Στο ποδήλατο, σκέφτομαι ότι ίσως, αντί για τη μαύρη πένα στο βιβλίο συλλυπητηρίων, έπρεπε να έχουν χρωματιστά μολύβια.
Ο Γάλλος αφήνει την παρέα και κατευθύνεται σε εμένα, μου χαμογελά και προσφέρει τη χειραψία του, "Καλημέρα, είμαι ο πρέσβης της Γαλλίας, πως λέγεστε;". Συστηνόμαστε, είναι πολύ ευχάριστος και χαμογελαστός, "Από που είστε;", "Από την Ελλάδα". Ένας υπάλληλος της ασφάλειας δίπλα του με κοιτάζει, χαμογελάει. Είμαι ο μόνος με τζιν και μπουφάν. Όσο μιλάμε αρχίζω να ιδρώνω πολύ, κάνω αέρα με το «Je Suis Charlie» διπλωμένο. Έρχεται η σειρά μου. Με αποχαιρετά, πάντα χαμογελαστός. Γράφω, υπογράφω, αποχωρώ. Η υπάλληλος στην είσοδο με κοιτάζει στα μάτια και χαμογελά, ανοίγει τη πόρτα, "Σας ευχαριστώ πολύ κύριε". Τα μάτια της μου το είχαν πει ήδη!
Στο ποδήλατο, σκέφτομαι ότι ίσως, αντί για τη μαύρη πένα στο βιβλίο συλλυπητηρίων, έπρεπε να έχουν χρωματιστά μολύβια. Να κάνει μια ζωγραφιά όποιος θέλει. Σκέφτομαι ότι χρειάζονται πολλές, μα πάρα πολλές, ζωγραφιές. Κυκλοφόρησε μια φωτογραφία από τα γραφεία του περιοδικού. Φρίκη.
Το μόνο που μας σώζει είναι το νοιάξιμο και το χαμόγελο των ανθρώπων. Δε προλάβαμε να συνέλθουμε από τη μαρτυρία του επιβάτη του Nόρμαν Aτλάντικ και έπεσε να μας πλακώσει αυτή η μαυρίλα.
Εύχομαι αίσιο τέλος...
