Προδοσία...
"Αμάν, πέφτουμε στα βαριά και ασήκωτα", θα μου πείτε. Ένα έχω να σας πω. Το κεφάλαιο αυτό γράφεται με νύχι μαύρο-μπλε, διάθεση μαύρη κι άραχνη και τα νεύρα πάνω από το κεφάλι. Αλλά θα συνεχίσω. Και θα το κάνω καταπίνοντας σταγόνα - σταγόνα το δηλητήριο της πίκρας, για να το μετατρέψω σιγά - σιγά σε αντίδοτο...
Η προδοσία καταρχήν, για να είναι σωστή και ξηγημένη, πρέπει να έχει δύο χαρακτηριστικά: 1) να είναι ύπουλη, να μην την περιμένεις και 2) να έρχεται από κάποιον που αγαπάς πολύ. Τότε είναι Προδοσία, με το Π κεφαλαίο και αρχοντικό.
1.
Ύπουλη
Αν τη περιμένεις, δε πονάει τόσο, είναι απλά τα πράγματα. Μέχρι να τη πραγματοποιήσει ο άλλος, εσύ έχεις επεξεργαστεί τα δεδομένα σου, έχει ωριμάσει μέσα σου το θέμα, έχεις αναθεωρήσει τις απόψεις σου για το εν λόγω άτομο. Ε, έπειτα από τόση εσωτερική διεργασία, πώς να το κάνουμε, το impact δε μπορεί να είναι το ίδιο! Έχει χαθεί το στοιχείο της έκπληξης. Το έχεις αναλύσει πια τόσο πολύ που, από κάποια φάση και έπειτα παύεις να το σκέφτεσαι, γιατί βαριέσαι.
Βέβαια, μπορεί να έχει χαθεί το... element of surprise, όμως έρχεται η πικροχολίαση. Έχεις φτάσει πια σε επίπεδο να μπορείς να αυτοσαρκάζεσαι πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, το έχεις φιλοσοφήσει πια, ότι «σ' αυτή τη ζωή την άτιμη δε ξέρεις από ποιον θα το 'βρεις», και τι να πούμε, είναι στη φύση του ανθρώπου, ό,τι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς (γεια σου ρε Νίτσε) και μπλα μπλα μπλα.
Όμως είσαι άνθρωπος. Με σάρκα και οστά και αισθήματα. Και το κοκτέιλ φιλοσόφηση πραγμάτων + πληγωμένα αισθήματα οδηγεί σε υψηλής αισθητικής ειρωνεία και... πικροχολίαση. Τι να κάνουμε. That's life.
Όταν όμως έρχεται η άτιμη femme fatale η προδοσία από το πουθενά, αν μη τι άλλο, κάνει εντυπωσιακή είσοδο.
Θυμίζει λίγο (τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό) Dita Von Tesse, με ακόμη πιο υγρό και παθιάρικο βλέμμα και σαρκώδη χείλη, σώμα χυμώδες, μπούστο που ξεχειλίζει από το ντεκολτέ του υπέροχου gold-sequined φορέματος της, που σέρνεται στο πάτωμα πίσω της, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα θύματά της. Όλα επάνω της φωνάζουν «έλα κοντά μου», σαν τις Σειρήνες. Και έτσι ακριβώς γίνεται. Και να σου σκοτωμένοι οι σύντροφοι του Οδυσσέα. Γιατί γι' αυτό είναι προγραμματισμένη: να σκοτώνει. Φιλίες, αγάπες, αισθήματα.
Προδοσία λοιπόν, είναι η πληγή εκείνη που δε περιμέναμε ποτέ ότι αυτός ο άλλος θα μας δημιουργούσε. Ανεξαρτήτως διαμετρήματος, η σφαίρα της καίει σαν οξύ.
2.
Να έρχεται από κάποιον που αγαπάς
Μάλιστα. Αυτό πονάει μόνο και που το σκέφτεται κανείς. Και μέσα σ' όλους και εγώ φυσικά. Βέβαια. Από κάποιον που αγαπάς. Αλλιώς χέστηκες. Θα ήταν προδοσία-μαϊμού. Φτηνή απομίμηση. Και δε θα σ' άγγιζε τόσο. Δε θα σ' ένοιαζε. Θα καταδικαζόταν πιο εύκολα στη λήθη. Θα ήταν πιο εύκολο να εκλογικευτεί. Αλλά όταν μπλέκεται η αγάπη? Ποτέ!
Η αγάπη δεν έχει λογική τις περισσότερες φορές. Ή καλύτερα, δεν ακολουθεί νόρμες. Ο καθένας αγαπάει με το τρόπο του. Οριοθετεί τη περιοχή του. Ξέρει τι είναι διατεθειμένος να δώσει και τι απαιτεί να πάρει. Και αν είναι και original love (ναι ΚΑΙ στο κομμάτι αυτό της αγοράς έχουμε απομιμήσεις), θα δίνει πιο πολλά από αυτά που θα παίρνει. Κι εδώ είναι που λες "Houston, we have a problem"...
Όταν μιλάμε για προδοσία, δε μιλάμε για ζητήματα ζωής και θανάτου! Όοοοχι. Το τι θεωρεί κανείς προδοσία είναι καθαρά υποκειμενικό. Ακόμη και το «Άντε τώρα, πάμε σπίτι», για να συνεχίσει την έξοδό του, μετά από 10 λεπτά και μόνο που έχετε βρεθεί μετά από 2 ολόκληρες μέρες, αφού δε σε έχει ρωτήσει τίποτα ουσιαστικό για το πως πέρασες εσύ αυτές τις 2 μέρες που δεν ειδωθήκατε, είναι προδοσία. Μεγάλη. Και να το ξέρετε, αν νιώθετε έτσι, ένα πρέπει να κάνετε. Αποτοξίνωση.
Ναι, σαφώς, βεβαίως, αποτοξίνωση. Αρκετά τον «φάγατε» στη μάπα τον προδότη. Δίαιτα. Δίαιτα, να αποτοξινωθεί ο οργανισμός μας. Ας φάμε και λίγο τον εαυτό μας στη μάπα. Θα αντέξουμε πιστεύω. Χαλαρώστε, ηρεμήστε και μη κάνετε τη χάρη στη προδοσία να ακουμπήσει τα κρινένια χέρια της στο στέρνο σας, ψιθυρίζοντας ναζιάρικα και καταδικαστικά στο αυτί σας, με εκείνο το πονηρό χαμόγελο της νίκης ζωγραφισμένο στα χείλη της: «Gotcha!»
Ακόμη και ένα τέτοιο απλό περιστατικό μπορεί να θεωρηθεί προδοσία. Προδοσία λοιπόν, είναι η πληγή εκείνη που δε περιμέναμε ποτέ ότι αυτός ο άλλος θα μας δημιουργούσε. Ανεξαρτήτως διαμετρήματος, η σφαίρα της καίει σαν οξύ.
Και όχι αγάπη μου. Δε πιστεύω στο «Καλύτερα μαζί σου και τρελός»! Καλύτερα εσύ τρελός και γω να δοξάζω το Θεό που μ' έσωσε!
σχόλια