Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνουν όσα μας συμβαίνουν. Είναι γνωστό πως ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του προβλήματα και αντιμετωπίζει τις δικές του δυσκολίες. Ακούω ανθρώπους να μιλούν για γρήγορε αλλαγές για δυσκολίες για οικονομική κρίση. Κάποιες φορές καταλαβαίνω κάποιες όχι.Ίσως ακουστεί χαζό αλλά λένε πως τα σημαντικότερα προβλήματα σου τα σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς. Εγώ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι ανθρώπους, μετράω ποιοι έφυγαν, ποιοι έμειναν, τι έδωσα, τι πήρα.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να δίνει ακόμα και αν δεν θέλει να το παραδεχτεί πολλές φορές. Όσο και να πληγώνεται όσο και να χάσει, μπαίνει μέσα και ξαναπαίζει.
Είναι δύσκολο να χάνεις ανθρώπους. Και πολύ κακώς υπάρχει λέξη για την απώλεια, την απώλεια τη βιώνεις δεν τη ορίζεις. Και καταλαβαίνω πως όσο μεγαλώνουμε τόσα περισσότερα χάνομαι. Η ζωή μοιάζει με μία διαρκή απώλεια.Και η ερώτηση μου είναι γιατί; Απάντηση δεν υπάρχει. Θα μπορούσαμε να πούμε πως φταίει η κρίση, ο ανάδρομος Ερμής αλλά η αλήθεια είναι πως όλα σε αυτή τη ζωή είναι επιλογές. Και οι σχέσεις είναι πολύ δύσκολες και ας μοιάζουν απλές. Και είναι τόσο δύσκολες γιατί όταν βάζεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου του δίνεις ένα κομμάτι σου το οποίο δεν θα πάρεις ποτέ πίσω.
Τότε γιατί; Οι σχέσεις είναι ένα παιχνίδι, ένας κανόνας ζωής χωρίς το οποίο η ζωή δεν θα είχε νόημα. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να δίνει ακόμα και αν δεν θέλει να το παραδεχτεί πολλές φορές. Όσο και να πληγώνεται όσο και να χάσει, μπαίνει μέσα και ξαναπαίζει.
Ο κάθε άνθρωπος είτε είναι καλός είτε κακός κάτι θα μας προσφέρει. Και όλα αυτά στο τέλος καθορίζουν το ποιοι είμαστε. Ο πόνος είναι κομμάτι της ύπαρξης μας. Το πιο σημαντικό μας όπλο είναι το χαμόγελο. Μου είπαν κάποτε να μην φοβάμαι άνθρωπο που μου χαμογελάει.
σχόλια