Η ιστορία μου έχεις ως έξης...
Όλα ξεκίνησαν πριν περίπου 4 χρόνια όταν γνώρισα τον πρώτο αληθινό έρωτα της ζωής μου. Ήμουν 16 χρόνων και εκείνος 19 . Από το πρώτο ραντεβού ξέραμε και οι δυο μας ότι πρόκειται να μπλέξουμε άσχημα άλλα το ρισκάραμε γιατί όταν είσαι ενθουσιασμένος και ερωτευμένος δεν σε νοιάζει τίποτα, έτσι δεν είναι;
Ε, λοιπόν εμάς όντως δεν μας ένοιαζε γιατί όταν είμασταν μαζί νιώθαμε και οι δυο ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι τουλάχιστον τους πρώτους μήνες της σχέσης μας έδειχναν όλα μαγικά.
Ταιριάζαμε απόλυτα. Και οι δυο μας ασχολούμασταν με την τέχνη, είχαμε μια κοινή φιλοσοφία και εκτός από ζευγάρι είμασταν και πολύ καλοί φίλοι. Βέβαια όλα έδειχναν μαγικά μέχρι να φύγει η μαγεία του ενθουσιασμού γιατί η σχέση μας μετά από 1 χρόνο είχε αρχίσει να μοιάζει με σχέση παράνοιας, οι γύρω μας μας συμβούλευαν ότι πρέπει να χωρίσουμε το ίδιο και οι γονείς μας που το ζούσαν πιο έντονα και από τις δυο σκοπιές αλλά εμείς δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε.
Και περνούσαν τα χρόνια και είχαμε πίσω μας εκατοντάδες χωρισμούς, καυγάδες και δράματα και εμείς εκεί συνεχίζαμε αλλά άμα με ρωτούσαν γιατί συνεχίζω δεν ήξερα ποτέ την απάντηση... Ίσως δεν ήθελα να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι αυτή η σχέση δεν έχει κάτι άλλο να δώσει; Ίσως δεν ήθελα να τον δω ποτέ με καμία άλλη; Τα ίσως είναι αμέτρητα όπως και τα ερωτήματα.
Αυτή η σχέση αφού συνέχιζε την πορεία της για σχεδόν 4 χρόνια και ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος είναι το άλλο μου μισό, που μεγαλώσαμε μαζί, που ήταν δίπλα μου σε ότι πιο σημαντικό μπορώ να θυμηθώ και ήξερα ότι με αγαπάει όπως δεν θα με αγαπήσει κανείς άλλος ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχουμε βαλτώσει μέσα σε μια κατάσταση ρουτίνας που δεν είχαμε πλέον τίποτα να πούμε απλά βλέπαμε ταινίες, αμέτρητες ταινίες για να περνάει "κάπως" η ώρα, δεν τσακωνόμασταν και δεν μας ενοχλούσε τίποτα πια γιατί δεν είχαμε την διάθεση να ασχοληθούμε με το τι γίνετε σε αυτή την σχέση και όλα έμοιαζαν να ξεθωριάζουν.
Αλλά κανείς μας δεν έκανε το βήμα στο να παραδεχτεί πως αυτή η σχέση ίσως και να έχει τελειώσει και απλά έρχεται ένα βράδυ που αρχικά μας βρίσκει στο κέντρο βόλτα για κρασί να νιώθουμε ξανά ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι και αργότερα στο σπίτι να τσακωνόμαστε και εκεί ξαφνικά σηκώνει το χέρι του και με χτυπάει και με ξαναχτυπάει... και μέσα δευτερόλεπτα το κορμί μου να έχει γεμίσει σημάδια και εγώ να μην μπορώ να μιλήσω απλά να κάθομαι να τον κοιτάζω και να βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο με ένα ύφος που μόνο τρόμο που προκαλούσε.
Και ξαφνικά το τέλος μοιάζει να είναι πιο εύκολο από ποτέ.
σχόλια