Γνωστοί. Άγνωστοι. Συγγενείς. Σύντροφοι. Εχθροί .Φίλοι. Όλοι τους είναι άνθρωποι. Άνθρωποι διαφορετικοί και μυστηριώδεις. Μοναδικοί και απρόβλεπτοι. Όλοι μπαίνουν στη ζωή σου με ένα σκοπό, ευγενικό ή όχι. Έχουν την ικανότητα να εισβάλουν στη ζωή σου, ακόμα και αν εσύ θες να βυθιστείς στη μοναξιά που υπαγορεύει ο χαρακτήρας της φύσης σου. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι μας και στο μεταξύ διάστημα επιχειρούμε σχέσεις «νάρκης του άλγους δοκιμές», όπως είπε και ο Κ.Π.Καβάφης. Νάρκη. Ναρκώνουμε τον εαυτό μας γιατί έχουμε ανάγκη να υπερνικήσουμε την πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να πορευτούμε μόνοι μας και έτσι «κάνουμε» φίλους και εχθρούς. Όμως, όπως κάθε ναρκωτικό, έτσι και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαρτησιογόνες.
Έχουμε την τάση, ως όντα ατελή και αφελή, να δενόμαστε με τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας, να τους θεωρούμε οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας. Θεωρούμε ότι ο εχθρός θα είναι πάντα απέναντί μας και ο φίλος πάντα δίπλα στο πλευρό μας. Σφάλουμε. Ο εχθρός θα φύγει μόλις επιτευχθεί ο σκοπός στον οποίο και οι δύο αποβλέπουμε. Την απώλεια αυτή γρήγορα την ξεπερνούμε. Η άλλη όμως είναι πιο επώδυνη και σκληρή. Ο φίλος που σε εγκαταλείπει σε μαχαιρώνει πισώπλατα, γιατί δε θέλει να σε δει, δε θέλει να αντικρίσει τον άνθρωπο εκείνο με τον οποίο έζησε εμπειρίες κοινές και στιγμές μοναδικές, τέτοιες που δεν περιγράφονται με λέξεις και δεν αισθητοποιούνται με εικόνες, δε θέλει να φανερώσει την υποκρισία του, να βγάλει τη μάσκα, να ανάψει το φως που θα διαλύσει τα σκιά της φιλίας σας στον τοίχο.
Θέλησε να προστατέψει τον εαυτό του από τον κίνδυνο μίας ακόμα απώλειας. Έπαψε να επενδύει στους ανθρώπους. Ήθελε να παίρνει αλλά πλέον φοβάται να δώσει. «Σε θέλω για φίλο μου, σε θέλω στη ζωή μου, αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό».
Το να εγκαταλείψεις ένα φίλο είναι πράξη δύσκολη, απαιτεί σκληρότητα και συχνά προϋποθέτει ρήξη μεταξύ εκείνου και σου. Εκτός και αν η φιλία σας δεν ήταν παρά ένα συμβόλαιο η διάρκεια του οποίου έληξε, μία προσφορά με ημερομηνία λήξης, μία συνεργασία που απέτυχε. Και οι δύο προσπαθήσατε, μάλλον ή ήττον, να ξεγελάσετε ο ένας τον άλλο και ο άλλος τον εαυτό του. Ο τελευταίος πίστεψε πως αυτό που υπήρχε ήταν αληθινό, πίστεψε σε λόγια κενά που όμως τότε φάνταζαν αληθινά, όπως «ο Πάρης , μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα ατόφιο∙». Πίστεψε πως ο Αριστοτέλης είχε δίκιο λέγοντας πως «Φιλία ἐστί μία ψυχή ἐν δυσί σώμασιν ἐνοικουμένη». Πίστεψε πως ήσασταν φίλοι και όχι δύο άνθρωποι που απλώς συνυπήρχαν. «Έπεσε στην παγίδα, εκείνη τη συναισθηματική φάλαγγα που δημιουργήσατε από στιγμές, μικρές και ασήμαντες που σας έβαφαν σαν καμβά με τα χρώματα της ευτυχίας» (όπως είπες πρόσφατα στο άρθρο Παραισθησιογόνες υποσχέσεις***).
Στην ανατολή μίας καινούριας ημέρας, όμως ο Ένας αναθεώρησε. Σκέφτηκε πως έχασε πολλούς φίλους, άλλοι εκ των οποίων έφυγαν άδικα και άλλοι για δικούς τους λόγους. Θέλησε να προστατέψει τον εαυτό του από τον κίνδυνο μίας ακόμα απώλειας. Έπαψε να επενδύει στους ανθρώπους. Ήθελε να παίρνει αλλά πλέον φοβάται να δώσει. «Σε θέλω για φίλο μου, σε θέλω στη ζωή μου, αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό». Και στο σημείο αυτό ήρθε η παλίρροια που γκρέμισε το κάστρο στην αμμουδιά, ο σεισμός που ράγισε και διέλυσε το ψηφιδωτό που απεικόνιζε εκείνους τους δύο. Και η άμμος χάθηκε και οι ψηφίδες σκόρπισαν στον αέρα.
Όσο, όμως, και αν προσπαθώ να φύγω, να βάλω τον εαυτό μου πάνω από όλα και όλους, να φτιάξω το δικό μου κάστρο και το δικό μου ψηφιδωτό, έχω στο νου μου εκείνο που κάποτε έχτισαν δύο φίλοι, δύο παιδιά, το ένα γελαστό και το άλλο αγέλαστο που όμως κατάφερε να γελάσει, τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια, που έδωσαν αμέσως τα χέρια και ξεκίνησαν να λένε και να ξαναλένε, να αναλύουν και να φιλοσοφούν, να πίνουν και να ξενυχτούν, να είναι μαζί στις χαρές και τις λύπες του άλλου, το πρωί και το βράδυ, σαν σε όνειρο που όμως διέκοψε βίαια εκείνη η ανατολή. Και ο Ένας βυθίστηκε στην κεκαλυμμένη θλίψη του και ο Άλλος στην άγνοια.
Άραγε θα δύσει ποτέ αυτός ο ήλιος που τους χώρισε; Θα γίνει το «σαν σε όνειρο» ξανά η πραγματικότητά τους; ...
σχόλια