Πώς καταντήσαμε έτσι οι άνθρωποι;
Να πουλάμε και να ανταλλάσσουμε την αγάπη με την ύλη, χωρίς ίχνος ενδοιασμού και λογικής.
Χωρίς ίχνος συνειδήσεως!
Αλλά, βέβαια... Τα υλικά αγαθά μόνο προσφέρουν.
Μόνο προσφέρουν και εξυπηρετούν πρόθυμα και αδιαμαρτύρητα τις αχόρταγες, ανικανοποίητες απαιτήσεις μας για πιο ''γκλαμουράτες'' συνθήκες διαβίωσης.
Γιατί είμαστε άνθρωποι και πάντα θα πιστεύουμε πως η ευτυχία κρύβεται πίσω από τις γυαλιστερές οθόνες κάθε είδους, μέσα στον κρύο αέρα του κλιματιστικού, στο φερμουάρ του καινούργιου μας παντελονιού, στο κατακόκκινο αστραφτερό καπό του αυτοκινήτου του γείτονα.
Αντίθετα, η αγάπη συνέχεια απαιτεί, πονάει, επιβάλλει, χρειάζεται υπομονή, επιμονή και καλή διάθεση. (Καλή διάθεση; Τι είναι πάλι και τούτο;) Γιατί να την προτιμήσεις, λοιπόν, όταν με λίγα, άτιμα χρήματα μπορείς να κάνεις πραγματικότητα μια ακόμα ανώφελη, εγωιστική, άχρηστη επιθυμία σου; Γιατί να την προτιμήσεις όταν γνωρίζεις ότι θα σε κουράσει, θα σε φθείρει;
Ένα πράγμα θα σου πω και βαλ'το καλά στο μυαλό σου.
Η αγάπη είναι αθάνατη. Η αγάπη είναι το ελιξίριο της μακροζωίας.
Απορώ πως εσείς οι περιβόητοι επιστήμονες με τα αξιοθαύμαστα μυαλά δε το έχετε ανακαλύψει ακόμα.
Μα βέβαια! Πόσο αφελής είμαι.. Αφού κι εσείς άνθρωποι είστε!!
Άνθρωποι θαμπωμένοι από την ύλη.
Μας έπνιξε η ύλη. Ακόμα δε το πήρατε χαμπάρι;
Και το πιο αστείο- τραγικό της υπόθεσης ξέρετε ποιο είναι; Ότι καθώς πνιγόμασταν, δεν προβάλαμε κανένα είδος αντίστασης. Ίσα ίσα που χειροκροτούσαμε κιόλας!
Το γουστάραμε το πνίξιμο. Μας ηδόνιζε, μας ερέθιζε...
Γιατί είμαστε άνθρωποι και πάντα θα πιστεύουμε πως η ευτυχία κρύβεται πίσω από τις γυαλιστερές οθόνες κάθε είδους, μέσα στον κρύο αέρα του κλιματιστικού, στο φερμουάρ του καινούργιου μας παντελονιού, στο κατακόκκινο αστραφτερό καπό του αυτοκινήτου του γείτονα.
Γιατί είμαστε άνθρωποι και καταδικάσαμε τους εαυτούς μας σε μια αιώνια, άσκοπη, ανώφελη αναζήτηση της αγάπης στα λάθος μέρη.
Δεν μας αξίζει το δώρο της ζωής. Ας αρχίσουν οι επιστροφές.
σχόλια