Πιστεύω πως αν κάτι αλλάζει σε εμάς τους ανθρώπους, όσο μεγαλώνουμε, είναι πως σταματάμε να είμαστε τόσο ρομαντικοί. Βλέπουμε τα πράγματα.."αλλιώς", πιο μεστά, χωρίς πολλές σάλτσες και υπερβολές. Σαφώς και όλοι μας έχουμε διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετικά "θέλω". Αλλά για όλους μας έρχεται κάποτε μια κοινή στιγμή. Η στιγμή που μαθαίνουμε πια πως "τίποτα δεν κρατάει για πάντα".
Όλα κάποτε τελειώνουν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και τα ωραία τελειώνουν ακόμη πιο γρήγορα από τα άσχημα. Για πότε έχεις ξεκινήσει κάτι, και για πότε αυτό έχει τελειώσει αδύνατο να το συλλάβεις..σχέσεις, φιλίες, έρωτες..κάποια στιγμή αναγκαζόμαστε σε όλα να βάλουμε μία τελεία και να πούμε "αντίο".
Τα "αντίο" μας όμως πρέπει να τα λέμε. Πρέπει να μπορούμε να προχωράμε μπροστά, όσο και αν πονάει να καταλαβαίνουμε πως "τίποτα δεν κρατάει για πάντα". Και καθώς προχωράμε εμείς, αφήνουμε και τους αλλούς να συνεχίζουν. Γιατί όλοι συμμετέχουμε στο ίδιο παιχνίδι που λέγεται "ζωή".
Και είναι πολύ δύσκολο να πεις "αντίο" σε κάποιον ή σε κάτι. Δεν υπάρχει σωστός τρόπος να το πεις, δεν υπάρχουν κατάλληλα λόγια και συνθήκες. Και αυτο γιατί όταν το λες, δεν μιλάς απλά σε κάποιον συνομιλητή, δεν αποχαιρετάς μόνο αυτόν που βρίσκεται απέναντί σου. Λες "αντίο" και σε εσένα, σε αυτό ακριβώς που είσαι εκείνη τη στιγμή.
Και εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως οι στιγμές και τα πάντα σε αυτή τη ζωή είναι μοναδικά. Καταλαβαίνεις πως ποτέ ξανά δεν θα νιώσεις το ίδιο ακριβώς συναίσθημα, δεν θα έχεις την ίδια ακριβώς εμπειρία, ακόμη και αν δεν θες να το παραδεχθείς. Ποτέ δεν θα δεις τον κόσμο με τα ίδια "μάτια" και αποχαιρετώντας ανθρώπους-κεφάλαια της ζωής σου ξέρεις πως όλα μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της μνήμης. Και η μνήμη κρατάει όσα θέλει ζωντανά..τα υπόλοιπα με τον καιρό παλιώνουν και χάνονται, όσο και αν κάποτε πόνεσαμε για αυτά...
Τα "αντίο" μας όμως πρέπει να τα λέμε. Πρέπει να μπορούμε να προχωράμε μπροστά, όσο και αν πονάει να καταλαβαίνουμε πως "τίποτα δεν κρατάει για πάντα". Και καθώς προχωράμε εμείς, αφήνουμε και τους αλλούς να συνεχίζουν. Γιατί όλοι συμμετέχουμε στο ίδιο παιχνίδι που λέγεται "ζωή". Να μένουμε σε μία πίστα, ενώ υπάρχουν τόσες; Είναι κρίμα.
σχόλια