Πού πας, παιδί μου, στο Κολωνάκι, εν τω μέσω διαπραγμάτευσης; Στο Σύνταγμα γίνεται χαμός, αλλά εσύ δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Τί έγινε, Γ, θα βγείτε από την ευρωζώνη, σχολιάζουν οι ξένοι φίλοι μου. Γ, θα χρεωκοπήσουμε; Τί ακούς εσύ εκεί, με ρωτούν έντρομοι Έλληνες που παρακολουθούν τις εξελίξεις από το εξωτερικό. Τους απαντώ πως είμαι έξω για μπύρα και πως, όταν μάθω, θα τους πω. Τρέχω μετά κι εγώ σπίτι μου και ξεσηκώνω νέα και δημοσιεύματα, για να τους τα μεταφέρω. Ε, μη μας περάσουν και για απαθείς.
Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι με αυτές μου τις πράξεις κινδυνεύω να χαρακτηριστώ. Σε μια κοινωνία στην οποία παίζει ρόλο το "φαίνεσθαι" κανένας δεν θα ασχοληθεί με την ουσία. Οι πράξεις αποκτούν σημασία από μόνες τους, χωρίς εσύ να τους την έχεις προσδώσει προηγουμένως. Το να μη βρίσκεσαι στο Σύνταγμα σε κάνει αυτόματα λιγότερο πατριώτη και το brunch στο Κολωνάκι σε κατατάσσει σε "γιάπη του κερατά". Πόσο μάλλον, όταν έχει προηγηθεί πρακτική άσκηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και βρίσκεται εν εξελίξει ένα διδακτορικό με θέμα τις δημόσιες πολιτικές της Ένωσης. Τότε, θεωρείσαι νεοφιλελές και ευρωκράτης. Χωράει μήπως δεύτερη σκέψη;
Δε θέλω ούτε να παραφράσω τον Αριστοτέλη και να μιλήσω για "ζώα πολιτικά" ούτε να μιλήσω για το ποιος είναι πραγματικά ελεύθερος. Αυτό που θέλω να πιστεύω, όμως, είναι ότι σε κάθε πράξη πρέπει να προσδίδεται η σημασία που της πρέπει!
Σε μια εποχή που ο καθένας μπορεί να αποκτήσει ελεύθερα το βήμα για να εκφράσει τις θέσεις και τις απόψεις του, μέσα από τα νέα μέσα, είναι γελοίο να μιλάμε για αυθαίρετους χαρακτηρισμούς και ταμπέλες. Ιδέες, γνώμες, τσιτάτα και στιγμιότυπα σχολιάζονται με κάθε λογής απόχρωση και αναπαράγονται ταχύτατα. Το να μεταφέρεις, όμως, τη γνώμη κάποιου σημαίνει ότι την ασπάζεσαι, κιόλας; Η απάντηση είναι δύσκολη, όταν αναρτήσεις λογοκρίνονται, επειδή ο σαρκασμός δε γίνεται αντιληπτός. Άλλωστε, φίλοι δημοσιογράφοι μου λένε ότι τα "άρθρα αποκτούν χρώμα από τον τίτλο και μόνο, ανεξαρτήτως περιεχομένου".
Δε θέλω ούτε να παραφράσω τον Αριστοτέλη και να μιλήσω για "ζώα πολιτικά" ούτε να μιλήσω για το ποιος είναι πραγματικά ελεύθερος. Αυτό που θέλω να πιστεύω, όμως, είναι ότι σε κάθε πράξη πρέπει να προσδίδεται η σημασία που της πρέπει!
Το παρόν είναι προϊόν γελοίας αφορμής. Οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα προφανώς και δεν είναι συμπτωματική. Κοπιάρετε και αναπαράγετε ελεύθερα, με κίνδυνο να χαρακτηριστείτε.
ΥΓ. Η Γ είναι δημοσιογράφος στη λίστα του Δ.Ν.Τ.
σχόλια