Την ώρα που η Ευρώπη πενθεί τους πρόσφυγες που χάνονται στη θάλασσα, οι Ρώσοι προβλέπουν τον επικείμενο«πλήρη εξισλαμισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και το «θάνατο του ευρωπαϊκού πολιτισμού», αναφέρει σε άρθρο της στο Daily Beast,η Elena Servetazz, προσπαθώντας να δώσει μία απάντηση στο ερώτημα "Γιατί οι Ρώσοι μισούν τους πρόσφυγες;", ερώτημα που γίνεται και τίτλος στο σχετικό άρθρο της.
Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν η φωτογραφία του νεκρού τρίχρονου Σύρου Αιλάν Κουρντί που ενώ συγκλόνισε την Ευρώπη, σε ορισμένες ρωσικές ομάδες στο Facebook, έγινε σύμβολο του κινδύνου που εγκυμονούν για την Ευρώπη οι πρόσφυγες από τη Συρία.
Η αρθρογράφος αφηγείται την προσωπική της ιστορία από την παραμονή της για ένα χρόνο στη Μασσαλία όπου "δεν θα ξεχάσω ποτέ τους ανθρώπους που συνάντησα εκεί, το γείτονα μου από το Μαρόκο, τον μπακάλη από την Τυνησία, τον οδηγό ταξί από την Αλγερία ή την κομμώτρια μου από την Ουκρανία".
"Το μίγμα των γλωσσών, των πολιτισμών και των παραδόσεων στη Μασσαλία φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό: ο πληθυσμός της Μασσαλίας ήταν σαν ένα μπουφέ στο εστιατόριο του ξενοδοχείου-είναι βέβαιο ότι όλοι θα βρούν κάτι που να τους αρέσει", γράφει.
Και ενώ η Μασσαλία "έμοιαζε σαν η πρωτεύουσα της Γαλλίας, μια πόλη όπου το Liberté, ÉGalité, Fraternité ήταν εμφανές σε κάθε γωνιά", ήταν μόνο οι Ρώσοι μετανάστες που διαμαρτύρονταν διαρκώς για τους πρόσφυγες ισχυριζόμενοι ότι "διαταράσσουν το γαλλικό τρόπο ζωής".
"Το αστείο είναι ότι όλοι οι γνωστοί μου είχαν αποκτήσει τη γαλλική ιθαγένεια με τη γέννησή τους, ενώ οι Ρώσοι που διαμαρτύρονταν είχαν΄μόνο άδεια παραμονής για ένα έτος", γράφει η Servetazz.
Και συνεχίζει αυτή την προσπάθεια εξήγησης του "φαινομένου": "Κατά την ίδια περίοδο τρομοκρατημένος φίλος μου τηλεφώνησε από τη Μόσχα, ρωτώντας αν ήταν αλήθεια ότι "οι Άραβες είχαν κάψει όλη τη Μασσαλία και ότι δεν είχαν αφήσει ούτε αυτοκίνητο στην πόλη." Όταν τον ρώτησα ποιό τηλεοπτικό σταθμό έβλεπε, μού απάντησε ότι παρακολουθούσε μόνο ρωσικούς σταθμούς... στη ρωσική τηλεόραση οι φωτιές καίνε κάπως πιο έντονα, και το λιμάνι της πόλης έμοιαζε με κάτι από την ταινία «Αρμαγεδδών».
Η αρθρογράφος σημειώνει ότι δέκα χρόνια αργότερα, "δεν έχει αλλάξει τίποτα στη Ρωσία. Σήμερα, πολλοί από εμάς φοβούνται περισσότερο τους πρόσφυγες από τη Συρία από ό, τι οι άνθρωποι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το κύριο προορισμό των μεταναστών της Συρίας".
Η ρωσογαλλίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος τονίζει ότι πάρχουν δύο παράγοντες που θα μπορούσαν να εξηγήσουν αυτή την φοβία. Πρώτα απ 'όλα, "η αρχηγός του γαλλικού κόμματος της άκρας δεξιάς «Εθνικό Μέτωπο», Μαρίν Λε Πεν, που έχει υποστηρίξει τις ρωσικές αρχές για την Ουκρανία και τη Συρία, διαθέτει πιο περίοπτη θέση στα ρωσικά επίσημα μέσα ενημέρωσης από ό, τι στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης".
Οι ισχυρισμοί της Le Pen οτι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι σε θέση να ασχοληθεί με το μεταναστευτικό ζήτημα μεταδίδονται ευρέως από τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης. "Πρέπει να σταματήσουμε την κοινωνική πρόνοια, πρέπει να σταματήσουμε να τους δίνουμε στέγαση και χρήματα. Δεν πρέπει να βλέπουν τις χώρες μας, σαν μια γωνιά του παραδείσου, όπου μπορούν να εγκατασταθούν", κραυγάζει η Λε Πεν.
Ο δεύτερος λόγος για αυτήν την εχθρότητα προς τους πρόσφυγες μπορεί να εξηγηθεί από τις συχνά επαναλαμβανόμενες δηλώσεις ρώσων αξιωματούχων. Για αυτό, όταν οι Ρώσοι ακούσουν τον όρο «πρόσφυγες από τη Συρία, «το αντιλαμβάνονται, όπως αντιλαμβάνονται τους αντιρώσους από το Καζακστάν, τους Ουζμπέκους ή τους Τατζέκους. Θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν ευρωπαίο υπάλληλο, υπεύθυνο για το μεταναστευτικό να κάνει δηλώσεις όπως αυτές του διευθυντή της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Μετανάστευσης Konstantin Romodanovsky όταν εξηγεί το γιατί οι Μοσχοβίτες είναι τόσο αρνητικοί για τους μετανάστες από την Κεντρική Ασία: «Ο πληθυσμός δεν ενοχλείται από το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι ζητάνε δουλειά [δηλαδή παίρνουν τη δουλειά κάποιου], αλλά από το γεγονός ότι συμπεριφέρονται διαφορετικά.
Ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία προσπαθούν να υπολογίσουν τον αριθμό των προσφύγων που μπορούν να δεχτούν, μια γυναίκα σε ομάδα της "ρωσόφωνης Ελβετίας", στο Facebook έγραψε το εξής: "Δεν αισθάνομαι ασφαλής πια. Χθες το βράδυ είχα εφιάλτες εξαιτίας όλων αυτών των ιστοριών για τους πρόσφυγες. Νομίζω ότι αυτή η μαζική εισροή είναι τρομερή. Υπήρχαν πολλοί πρόσφυγες στο παρελθόν κατά τη διάρκεια του πρώτου και του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αλλά αυτοί ήταν ως επί το πλείστον Ευρωπαίοι. Ήταν μορφωμένοι, πολιτισμένοι άνθρωποι. Οι σημερινοί πρόσφυγες είναι μια συμμορία άγριων. Νομίζω ότι στο εγγύς μέλλον, η Ευρώπη θα γίνει μουσουλμανική και οι άνθρωποι σαν κι εμάς, θα γίνουν σκλάβοι τους. »
Στα επικριτικά σχόλια κάτω από το post υπήρχε μια πολύ χυδαία γλώσσα από τη συγγραφέα που πρόσθετε ότι είναι Ρωσίδα Χριστιανή Ορθόδοξη. Προφανώς, κανείς δεν της είπε ότι μεταξύ εκείνων που εγκαταλείπουν τον πόλεμο στη Συρία, υπάρχουν επίσης πολλοί χριστιανοί. Αν και η ιδέα να βοηθήσει κανείς μόνο χριστιανούς πρόσφυγες, όπως προτείνεται από δύο δημάρχους από το γαλλικό συντηρητικό κόμμα, ακούγεται σαν ένα είδος Nεώτερης Διαθήκης. Η Marine Le Pen φωνάζει ότι η Γερμανία θα σκλαβωθεί από τους Σύρους πρόσφυγες αλλά και οι Ρώσοι μετανάστες στην Ελβετία φοβούνται ότι θα υποδουλωθούν από τους Μουσουλμάνους.
Οι ίδιοι οι Ελβετοί έχουν κινητοποιηθεί πολύ μετά τις ιστορίες για τις τραγωδίες των προσφύγων. «Ποτέ στο παρελθόν δεν έχουν οι ίδιοι οι πολίτες παίξει τόσο ενεργό ρόλο, και δεν έχουν δείξει τόση αλληλεγγύη», εξηγεί ο Urs Weber, επικεφαλής του τμήματος παροχής ασύλου του γραφείου μετανάστευσης της πόλης Σεν Γκάλεν. Οι Ελβετοί έχουν μια πολύ διαφορετική παρουσία από τους Ρώσους στο Facebook, δημιουργώντας και ομάδες για βοήθεια στους πρόσφυγες.
Με τους Ρώσους μετανάστες όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, όπως εξηγεί η αρθρογράφος. "Μια μέρα, μια Ρωσίδα γειτόνισσα μου, μου εξήγησε πώς η ίδια και ο σύζυγός της, απέφευγαν να πληρώνουν φόρους στη Γαλλία, κρύβοντας τα χρήματα των λογαριασμών τους. Δεν επρόκειτο για μεγάλα ποσά, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ότι πλήρωναν λιγότερους φόρους από ό, τι όλοι οι άλλοι. Φυσικά, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το ελεύθερο γαλλικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, αλλά δεν πληρώνουν εισφορές στο σύστημα. Και βεβαίως διαμαρτύρονται για τους άλλους μετανάστες με το διαφορετικό χρώμα: "Εκείνη την ημέρα, ήταν με την 5χρονη κόρη της και όταν της είπε ότι ήρθε η ώρα για να πάνε στο μάθημα της γυμναστικής το μικρό κορίτσι έγινε τελείως υστερικό. "Δεν σου αρέσουν τα σπορ ?," τη ρώτησα. "Μου αρέσουν, αλλά δεν μου αρέσει ο δάσκαλος," απάντησε το κοριτσάκι με δάκρυα στα μάτια. Τότε ρώτησα αν ο δάσκαλός της ήταν πολύ αυστηρός. "Όχι, δεν είναι καθόλου αυστηρός. Αλλά είναι καφέ, το δέρμα του είναι σκοτεινό. Και δεν μου αρέσει, τον φοβάμαι, "μου απάντησε. Η μητέρα της και ο πατέρας της με περηφάνεια είπαν: « Βλέπετε, δεν ανησυχώ για το μέλλον της κόρης μου, είμαι βέβαιος ότι δεν θα κάνει καφέ μωρά όταν μεγαλώσει".
Η αρθρογράφος καταλήγει: "Αντιμέτωποι με αυτές τις λογικές, θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι είναι χειρότερο, ο «εξισλαμισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης", δια του οποίου προσπαθούν να μας φοβίσουν, ή η καθημερινή αδιαλλαξία των νόμιμων μεταναστών; Προφανώς, αυτοί οι άνθρωποι δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη χώρα τους λόγω του πολέμου, και είναι σαφές ότι δεν καταλαβαίνουν τις ευρωπαϊκές αξίες, όπως οι γείτονες μου στη Μασσαλία ή οι πρόσφυγες που έρχονται με μια βάρκα, όπως οι γονείς του Αιλάν με την ελπίδα να ξεφύγουν από τον πόλεμο και το χάος".
