Ορθά είχε γράψει ο Κώστας Ασμανίδης και είχε ερμηνεύσει το 1986 ο Γιάννης Καρανίκας, για το ποιες είναι οι ιδιότητες του καλλιτέχνη και ποιες δεν είναι. Βέβαια σ' ένα τραγούδι τριάμισι λεπτών δεν μπορεί να ξεδιπλωθεί μια σκέψη ολοκληρωμένα . Για αρχή ήθελα να εκφράσω λίγο τις ενστάσεις μου για το τι σημαίνει τέχνη. Στο μυαλό μου η τέχνη είναι ιδέα, οπότε σίγουρα μια ιδέα η οποία είναι βαθιά ριζωμένη στη ψυχή ενός ανθρώπου δεν μπορεί να ξεριζωθεί και να θυσιαστεί στο βωμό της εφήμερης δόξας ή του εύκολου χρήματος. Στη πράξη όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Υπάρχουν τρείς κατηγορίες καλλιτεχνών. Η πρώτη είναι των ιδεολόγων. Είναι αυτοί που έχουν ισχυρά ηθικά θεμέλια και δεν τα ξεπουλάνε για να πάρουν (οι τραγουδιστές) μια θέση σ' ένα σκυλάδικο ή (οι ηθοποιοί) σ' ένα σίριαλ της συμφοράς. Αυτοί είναι άνθρωποι που σέβονται την τέχνη τους και τις παραστάσεις που έχουν πάρει στην πορεία της ζωής τους και έτσι θα πορευτούν μέχρι το τέλος. Τώρα αν η ζωή, τους επιφυλάσσει χρήματα, ή μια μεγαλύτερη εξέλιξη πάνω στο ρεπερτόριο τους, καλοδεχούμενα θα 'ναι.
Η τέχνη είναι ιδέα και για την ιδέα του ένας πραγματικός καλλιτέχνης θα πέθαινε, δεν θα την απαξίωνε και δεν θα τη χάριζε στους τυχαίους της εποχής μας.
Η δεύτερη κατηγορία ανήκει σ' εκείνους που θα απαντήσουν στα γραφόμενα της προηγούμενης παραγράφου "ότι εσύ καλά τα λες, αλλά η ιδεολογία δεν τρώγεται κι εγώ πρέπει να δουλέψω για να φάω". Εδώ έρχεται και κουμπώνει και ολοκληρώνεται ουσιαστικά η σκέψη μου για το θέμα. Ότι η μουσική, ηθοποιία, ποίηση, ζωγραφική και όλων των ειδών οι τέχνες δεν είναι για επαγγελματική χρήση. Είναι η κατάθεση ψυχής του καθενός. Αυτό δεν ξεπουλιέται, δεν μπορεί ένας τραγουδιστής να λέει σε μια συνέντευξη του πως έχω μεγαλώσει και τραγουδήσει στις παρέες μου τραγούδια του Λοΐζου, του Καλδάρα ή του Χιώτη και τώρα να καλύπτεται ψυχικά ανεβαίνοντας σε μια πίστα τραγουδώντας ότι ανοησία υπάρχει. Το πρόβλημα με την δεύτερη κατηγορία είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει τίποτα αρκεί να τραγουδούν κάπου. Δεν θέλουν να γυρίσουν σπίτι τους και να αλλάξουν επάγγελμα γιατί δεν τους εκφράζει αυτή η μουσική κι αυτός ο τρόπος διασκέδασης, σου λέει ο άλλος: "τι κι αν δεν μπορώ να τραγουδώ αυτά που με εκφράζουν, θα γίνω γνωστός και θα βγάλω λεφτά με οποιονδήποτε τρόπο". Το ίδιο ισχύει και για τους ηθοποιούς. Όλα για τη δόξα και το χρήμα. Επίπεδο μηδέν.
Η Τρίτη και τελευταία κατηγορία είναι οι ιδεολόγοι μεγάλης ηλικίας, όπου έχουν μεγαλώσει με καλλιτεχνική αξιοπρέπεια αλλά πλέον λόγω της κατάστασης της χώρας και μη μπορώντας να κάνουν μια άλλη εργασία, αναγκάζονται να επιλέγουν δουλειές που υπό άλλες συνθήκες θα τις απέρριπταν και θα καθόντουσαν σπίτι τους. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί σ' αυτή την κατηγορία και με μεγάλη θλίψη βλέπεις ανθρώπους που έχουν συνεισφέρει τα μέγιστα στο καλλιτεχνικό στερέωμα να καταπιάνονται με αηδίες.
Στα δικά μου μάτια σίγουρα η πρώτη κατηγορία μου εμπνέει ένα τεράστιο σεβασμό και χαίρομαι που έχω γνωρίσει καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν απορρίψει δουλειές επειδή ήταν εκτός της κουλτούρας τους, προτιμώντας να δουλέψουν σε τελείως διαφορετικές εργασίες για να βγάλουν τα προς το ζην. Η τέχνη είναι ιδέα και για την ιδέα του ένας πραγματικός καλλιτέχνης θα πέθαινε, δεν θα την απαξίωνε και δεν θα τη χάριζε στους τυχαίους της εποχής μας.
σχόλια