Όλοι έχουμε μια ιστορία να πούμε. Μπορεί και περισσότερες. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το να κουβαλάς μια ανείπωτη ιστορία. Η δική μου αν είχε τίτλο θα έμοιαζε κάπως έτσι «Είμαι μια Μαρία που αγαπάει έναν Χρήστο».
Τώρα τελευταία βρίσκομαι κάπου μεταξύ λήθης και συγχώρεσης. Των άλλων και της ιδίας. Δύσκολη δουλειά το ξεκαθάρισμα. Για σκληροπυρηνικούς ή για κατσαρίδες. Ενδιάμεση λύση αν υπάρχει, μου διαφεύγει. Νοσταλγία, θυμός, πικρία, ανασφάλεια είναι τα συναισθήματα που με κατακλύζουν. Όλα γύρω μου αλλάζουν. Με έναν τρόπο βίαιο και απολυταρχικό. Ορισμός απογοήτευσης σε λεξικό ακριβείας.
Κι αν δεν έκανα το σωστό; Αν είχα κάνει το άλλο; Σήμερα θα ήταν διαφορετικά; Θα ένιωθα έτσι; Κάποιες φορές επιβάλλεται να διατηρήσεις ανθρώπους στη ζωή σου, σημαντικούς ανθρώπους. Κάποιες άλλες πάλι επιβάλλεται να τους χάσεις, ακόμη κι αν είναι οι ίδιοι σημαντικοί.
Δικαίωμα στο λάθος έχουμε όλοι. Χρόνο να επανορθώσουμε όμως όχι. Η πολυπόθητη δεύτερη ευκαιρία δεν δίνεται απλόχερα στον καθένα και στην καθεμία μας.
Μικρή φοβόμουν τους κλόουν. Μεγάλη φοβάμαι τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους σκιές που πέφτουν μέσα μου σαν σκοτάδι. Αυτό που θα μου αφήσουν. Τα χρόνια που θα έρθουν χωρίς αυτούς. Τη γεύση που θα έχουν.
Δικαίωμα στο λάθος έχουμε όλοι. Χρόνο να επανορθώσουμε όμως όχι. Η πολυπόθητη δεύτερη ευκαιρία δεν δίνεται απλόχερα στον καθένα και στην καθεμία μας. Δικαίως, αδίκως; Κάπου μέσα σ'αυτό το --κατά περίπτωση- ρητορικό ερώτημα βρίσκει χώρο και ξετρυπώνει η ανάγκη. Η ανάγκη σου να αναγκάσεις τον άλλον να έρθει σε εσένα. Για ένα φιλί. Για μια αγκαλιά. Για ένα «όλα θα πάνε καλά». Για 1002 ένα.
Και ο άλλοτε δικός σου άλλος δεν έρχεται ποτέ. Κι εσύ μένεις εκεί με κατεβασμένο βλέμμα και παραδίνεσαι εξ'ολοκλήρου στα χέρια του. Γίνεσαι μαριονέτα σε μια ιστορία που κάποτε ζούσες. Πονάει να είσαι πλέον ένας απλός θεατής.
Μηχανικά τηλεφωνήματα. Επαναλαμβανόμενες κουβέντες. Το τι κάνεις χάθηκε μέσα στη συνήθεια κι αυτό. Πού χρόνος για τέτοια ειδεχθή ερωτήματα; Θυμάσαι;
Και κάπως έτσι με τη χρήση αορίστου θύμησης αρχίζεις να υποφέρεις. Να κλείνεσαι στις χούφτες σου και να θυμάσαι.. αγκαλιές..φιλιά..γέλια..βόλτες..βράδια..πρωινά..συζητήσεις..στιγμές..
Για τα βράδια που μας βρήκαν αγκαλιά να βλέπουμε ταινία στο λάπτοπ. Για τις διακοπές μας στο πιο όμορφο νησί και στην πιο όμορφη πράσινη σκηνή. Για τις ζωγραφιές μας. Για τις βόλτες μας. Για όπου σε έζησα και με έζησες. Γι' αυτά κλαίω. Γι' αυτά φοβάμαι. Για τη σκιά τους που με σκεπάζει ολοένα και περισσότερο. Μου λείπεις πολύ. Όχι εγωιστικά. Αληθινά μου λείπεις.
Αλλά ξέρω ότι μέχρι εδώ ήταν η ιστορία η δική μας. Όσο κι αν έκανα την αδιάφορη, τώρα ξέρω πως έτσι έχουν τα πράγματα μ' εσένα και μ' εμένα αγάπη μου. Είσαι εκεί. Είμαι εκεί. Αλλά δεν είμαστε μαζί. Το «εμείς» και από τα χείλη σου και από τα δικά μου κάθε που ξεστομίζεται πλέον πιο πολύ σε ειρωνεία προσιδιάζει. Κάποτε φορτωμένο με ταξίδια και φως. Τώρα τα ταξίδια αυτά είναι οι βυθισμένες άγκυρες μια εφηβικής εμμονής να σε κρατήσουν εκεί.
Σκληρή συνειδητοποίηση. Σκληρή και η μοναξιά. Αλλά η αγάπη δεν είναι αρκετή για να κρατήσει μια σχέση. Στο βωμό της έχει γεννηθεί η μεγαλύτερη θλίψη που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος. Δεν θα ήθελα να μείνω από συνήθεια. Δεν θα το αξίζαμε. Το πάλεψα μέχρι τελευταία. Χαίρομαι που δεν τα κατάφερα, γιατί έτσι νιώθω πως προστατεύω εμάς. Φεύγω πιστεύοντας για πρώτη φορά στο δικό μας καλό.
Παλεύεις κι εσύ με δαίμονες. Ένα χρόνο έλειπα. Λογικό να μην είσαι εκεί όταν γύρισα. Συγνώμη για την αναστάτωση. Είσαι ελεύθερος από εμένα. Να πετάξεις εκεί που θέλει η καρδιά σου. Να ερωτευτείς και να αγαπήσεις ακόμη περισσότερο. Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος. Κι αν τα λόγια μου σου φανούν λίγα, σου υπόσχομαι οι πράξεις μου να επανορθώσουν.
σχόλια