Η Ελένη Σιγαλού γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Σπούδασε Φυσικός στο Πανεπιστήμιο Πατρών και δεν ολοκλήρωσε το Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Ρέθυμνο. Σήμερα εργάζεται ως καθηγήτρια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και ζει στην Πάτρα. Η Ελένη αγαπά την φωτογραφία και αποτελεί για αυτήν μια βασική ανάγκη έκφρασης. Έχει μια εμμονή με τα παλιά έρημα σπίτια, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα εγκαταλειμμένα κτίρια. Οι φωτογραφίες της θυμίζουν έντονα μια παλιά αθώα Ελλάδα και εμπεριέχουν στιγμές που σκάλωσαν στο παρελθόν χωρίς να τις έχει αγγίξει ο χρόνος. «Αναζητώ σε αυτές ίχνη μιας αλλοτινής ζωής», θα μου πει.
— Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε και ποια είναι τα πιο έντονα ερεθίσματα που θυμάστε να έχετε;
Τα παιδικά μου χρόνια μοιράστηκαν σε τρία μικρά χωριά. Τα εντονότερα ερεθίσματα μου τα έδωσε η φύση με την -ενίοτε σκληρή- ομορφιά της. Αυτή με μάγευε και με παρηγορούσε.
— Η φωτογραφία τι ρόλο έχει στη ζωή σας και ποιες εικόνες σας αρέσει να αποτυπώνεται περισσότερο;
Η φωτογραφία μου αποκαλύπτει τον κόσμο και την αλήθεια του, καθώς αφαιρεί το περιττό και πλαισιώνει το ουσιώδες. Είναι μια αμφίδρομη περιπέτεια του βλέμματος , στην οποία εμπλέκεται το μέσα με το έξω. Αποτελεί για μένα ανάγκη έκφρασης. Κυρίως με μαγεύει η φωτογραφία δρόμου όπου εκεί που δεν το περιμένεις σου αποκαλύπτεται το θέμα. Όπως ακριβώς και στη ζωή. Μια φωτογραφική εμμονή που έχω είναι με τα παλιά, έρημα σπίτια, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, τα εγκαταλειμμένα κτίρια, που είναι γεμάτα με τα ίχνη της αλλοτινής τους ζωής.
Με εμπνέει η ψυχή των τοπίων όσο και η ανθρώπινη τοπιογραφία.
— Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσετε ποτέ και ποιο το ωραιότερο ταξίδι σας;
Το κρησφύγετο της παιδικής μου ηλικίας: Το λοφάκι με τα κυκλάμινα και τους ασφόδελους κοντά στο σπίτι μας στην άκρη του χωριού στην Κέρκυρα. Και μακριά μπροστά μου η θάλασσα… Το ωραιότερο ταξίδι; Μα αυτό του έρωτα, το πιο γοητευτικό κι αποκαλυπτικό από όλα.
— Σας εμπνέουν οι άνθρωποι ή τα τοπία;
Με εμπνέει η ψυχή των τοπίων όσο και η ανθρώπινη τοπιογραφία.
— Εκτός από την φωτογραφία γράφετε και ποίηση. Οι λέξεις σήμερα μας ενώνουν ή μας διχάζουν;
Όπως τις χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας, μάλλον μας διχάζουν. Ονειρεύομαι, μέσω της ποίησης, τις ξαναγεννημένες λέξεις, που θα βαφτίσουν τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα και θα αποδώσουν τη χαμένη ενότητα του κόσμου.
— Ως καθηγήτρια έρχεστε σε συνεχή επαφή με νέους. Τι συμβουλές τους δίνετε σε μια εποχή που είναι δύσκολο να κάνεις αυτά που θέλεις;
Παρά τις δυσκολίες ή ίσως εξαιτίας τους, άλλος δρόμος δεν υπάρχει και κυρίως για τους νέους, παρά να προσπαθεί κανείς για αυτά που η ψυχή του ορέγεται.
— Αν προτείνατε σε κάποιον να κάνει κάτι δημιουργικό, τι θα ήταν αυτό;
Αυτό το ξέρει καλύτερα ο ίδιος, αν έχει ακούσει το μέσα του.
— Αληθινή αγάπη τι θα πει;
Ατελεύτητη δύναμη. Αυτή που νικάει το χρόνο και τον πεισιθάνατο εαυτό μας.
— Ποιο συναίσθημα ξεχωρίζετε και γιατί;
Την συγκίνηση γιατί έχει το συν της αγάπης και του πάθους την κίνηση.
— Κάτι που νοσταλγείτε;
Έχω ματώσει τα νύχια μου για να μη νοσταλγώ
— Ποια είναι η αγαπημένη σας εποχή και γιατί;
Δύσκολο να διαλέξω. Θα πω την Άνοιξη, την αρχή των πραγμάτων…
— Τι είναι ευτυχία για εσάς;
Η ευτυχία σκάει σαν το ρόδι
αναπάντεχα
δεν αντέχεται το βάρος τόσο κόκκινου γέλιου…
— Προτιμάτε να θυμάστε ή να ξεχνάτε;
Μα να θυμάμαι φυσικά, όσο ενίοτε επώδυνο κι αν είναι αυτό.
— Τα όνειρα σας τι περιεχόμενο έχουν;
Πώς να μιλήσεις για όνειρα με τόσα πνιγμένα παιδιά στο Αιγαίο;
