Στηνπολιτική, εξαποανέκαθεν όπως λένε, οιλύσεις ήταν γνωστές και χειροπιαστές,τα μέσα όμως αποδεικνύονταν ζοφερά. Ηυπακοή των πολιτών για παράδειγμα είχεόλα τα απαραίτητα παραστατικά για ναθεωρηθεί αποδεκτό "δέον", στηνπράξη ωστόσο μηδενιζόταν διότι κανείςδεν δεχόταν να γίνει παράδειγμα γιατους άλλους. Περιέργως πως κάθε παράβασητου νόμου χάριζε αίσθημα ελευθερίας -άρα καθιστούσε την εξουσία ύποπτη.Ύποπτη όσο και τους πολίτες καθώς ηπεριλάλητη σχέση της κοινωνίας με τοκράτος αποκάλυπτε το ανεξιχνίαστοπρόσωπό της.
Σήμεραβέβαια, που η παγκόσμια κρίση δεν θυμίζεικαι πολύ τις παρωχημένες κοινωνίες, ησχέση κράτους και κοινωνίας εξακολουθείνα αποτελεί γρίφο και η πολιτικήαγωνίζεται να πείσει ότι εργάζεται προςτην ίδια κατεύθυνση, παρότι οι συνθήκεςάλλαξαν καταιγιστικά. Τι ακριβώς προσδοκάο πολίτης από το κράτος; Ουσιαστικά ναπαίζει το ρόλο του προστάτη των αδυνάτων.Αύξηση της απασχόλησης, διεύρυνση τουκοινωνικού κράτους, μείωση των κοινωνικώνανισοτήτων, υγεία, παιδεία, ειρήνη. Τοιδεώδες δηλαδή θα ήταν να ζει κανείς σεένα κράτος τόσο συνεπές ώστε ο πολίτηςνα μην αντιλαμβάνεται την παρουσία του.Ιδεαλιστικές μπούρδες με άλλα λόγιαπου ουδεμία σχέση έχουν με τηνπραγματικότητα.
Ηνέα πραγματικότητα που βαπτίστηκεπαγκοσμιοποίηση και υπερέβη το διπολισμό,όχι μόνο υπέταξε τις κοινωνίες σταοικονομικά δεδομένα και σε πετρελαϊκέςκρίσεις, αλλά υπέβαλε τις εθνικέςοικονομίες σε δοκιμασίες πρωτόγνωρες.Ο απομονωτισμός δεν έχει νόημα. Ησοσιαλδημοκρατία πάλιωσε παρότι κανείςδεν την ξεχνάει. Όσο για τον οικονομικόφιλελευθερισμό, για να αποδώσει, έχειανάγκη τη διεύρυνση των ανισοτήτων καιτων αντιφάσεων στο διεθνές πεδίο. Ηιδιωτική πρωτοβουλία με άλλα λόγια"αποκρατικοποιήθηκε" και η πολιτικήπαρεμβατικότητα χλώμιασε διότι κάθεκίνησή της θυμίζει εμπόδιο στην "πρόοδο".
Ποιοςείναι ο νέος Γκραν Γκινιόλ που απειλείτην ανθρωπότητα υπό το προσωπείο τηςκατάκτησης του μέλλοντος; Η ανεξέλεγκτηιδιωτική οικονομία, ο παραβατικόςανταγωνισμός, η πολυεθνική δραστηριότητακαι το εμπόριο χωρίς πατρίδα. Το πανόραμαείναι πρωτοφανές: εκατομμύρια φτωχώνμεταναστεύουν προς τις αναπτυγμένεςχώρες, εκατοντάδες επιχειρήσεις βρίσκουνάσυλο σε χώρες με φτηνά εργατικά χέριακαι περιορισμένο κόστος, η ανεργίαογκούται, οι δημοσιονομικές κρίσειςπολλαπλασιάζονται με συνέπεια την πίεσηγια περιορισμό των δημόσιων δαπανώντου κοινωνικού κράτους. Η ασυδοσία (πουδηλώνει: αυτόν που δεν συνεισφέρει)αποτελεί τη λέξη-κλειδί της νέαςκατάστασης πραγμάτων. Ενώ η φορολογίαανακατανέμει τρόπον τινά τα εισοδήματα,ο ασύδοτος ανταγωνισμός τη θεωρείθλιβερό κατάλοιπο του εθνικού κράτους.Οι πολυεθνικές προβάλλουν ως σύνθηματο "αφήστε μας να κυριαρχήσουμε",ενώ, κοινωνίες σαν τη δική μας πουμιμούνται την ανάπτυξη χωρίς να τηνπραγματοποιούν, προβάλλουν το αίτηματου "αφήστε μας να επιβιώσουμε".
Τομέγεθος του παγκόσμιου οικονομικούπολέμου γίνεται κατανοητό με την πρόσφατηανησυχία για το περιβάλλον. Πρόσφατοςσημαίνει αυτός που μόλις δολοφονήθηκε,άρα ο πλανήτης όχι μόνο έρχεται στοεπίκεντρο των προγραμματισμών για τηνεπιβίωση αλλά θέτει και το μεταφυσικόζήτημα για την ουσία της τεχνικής, γιατο νόημα της προόδου και της ανάπτυξης,για τη δυτικού τύπου πεποίθηση ότι ηφύση αποτελεί αντικείμενο προςεκμετάλλευση.
Μέσασε αυτό το ναρκοθετημένο παγκόσμιοπεριβάλλον, η θέση της χώρας μας -και ηπολιτική της- θυμίζουν κουφό μουσικό,μαθητή ανεπίδεκτο μαθήσεως ή σαδομαζοχιστήπου ασκείται στην αναλγησία. Η αλήθειαείναι ότι την έχουμε βολέψει με τακόμματα που αλληλοτρώγονται, τουςπολιτικούς που αλληλοκατηγορούνταικαι το κλίμα μιας λανθάνουσας ευημερίαςπου κυριαρχεί σε ένα τμήμα του πληθυσμού.Κανείς δεν πιστεύει πια ότι οι πολιτικοίτου τόπου είναι ικανοί να επωμιστούντα προβλήματα της κοινωνίας, ότι τακόμματα ενδιαφέρονται πραγματικά ναδώσουν λύσεις, έστω κι αν δυσαρεστήσουντην πελατεία τους, ότι τέλος πάντωνλειτουργεί στοιχειωδώς ο πολιτικόςπαρεμβατισμός.
Κοινόμυστικό είναι πλέον ότι ο ανίατοςασθενής, ήτοι ο κρατικός μηχανισμός μετις θεσμικές του θωρακίσεις, σκοπίμωςσυντηρείται σε προκομματώδη κατάστασηδιότι έτσι λύνονται τα χέρια της εκάστοτεκυβέρνησης. Οι δημόσιες επιχειρήσειςκαι οργανισμοί, αμαρτωλά καταστήματαπου φιλοξενούν τις κυβερνητικέςασυδοσίες, αντί για απόδοση καιπαραγωγικότητα προσφέρουν ειδήσειςγια το αστυνομικό δελτίο. Η βουλευτικήιδιότητα επέχει θέση αυτοσκοπού. Απ'όπου και η άποψη ότι η παραμονή στηνεξουσία κάνει καλό για δύο τετραετίες,ενώ πέραν αυτών η ίδια η εξουσία απλώνειτα χέρια της και σε πνίγει.
Απέναντισε αυτό το καθεστώς της νομιμοποιημένηςπαρανομίας όπου, αντί να επαινούμεπρόσωπα, τα θυσιάζουμε για να αποκρύψουμετα προβλήματα, η Αριστερά -πιθανώς επειδήδεν μολύνθηκε ακόμη από την κατοχή τηςεξουσίας- θέλει να πιστεύει ότι διαθέτειτα μέσα για κάποια συνολική ανάταξη.Αμήν και πότε. Οι επιφυλάξεις πάντωςείναι γνωστές. Η αντιπολίτευση καλλιεργείτην ειλικρίνεια διότι έχει μόνοκαταγγελτικά καθήκοντα. Εκεί όλοι οιπολιτικοί μας διαπρέπουν. Η εξουσίαόμως είναι βαριά κοτρόνα. Δεν κληρονομείςμόνο τα εγκλήματα των προηγούμενων,αλλά οφείλεις να τα αποκρύψεις κιόλας.
σχόλια