Σάββατο
Πηγαίνουμεγια μπάνιο λίγο έξω από την Αθήνα, σεκάτι βράχια. Οι δρόμοι σχεδόν έρημοι,όλοι λείπουν. Διασχίζουμε την παραλιακήσε δεκαπέντε λεπτά. Κάνει ζέστη. Σε λίγοβουτάω στα μπλε νερά. Η θάλασσα είναι ο«μεγάλος θεραπευτής» της φύσης.Η πρώτη βουτιά σε ξεπλένει από όλο τοχρόνο και μετά στα βράχια μπορείς ήρεμοςνα διαβάσεις κάτι. Έχω στην τσάντα μουτον αγγλικό οδηγό της LifΟ και το βιβλίοΠες μου μια ιστορία της Τζάνετ Γουίντερσον(εκδόσεις Μελάνι). Μου αρέσει ο οδηγόςμας. Έχει μέσα όλα όσα θα ήθελα να δείξωσε έναν επισκέπτη στην Αθήνα. Μπράβοστη Δάφνη Παπαδοπούλου που το έγραψε.Το βιβλίο της Γουίντερσον θέλει να μεβγάλει από την καθημερινότητα όπουυπάρχω και με μεταφέρει σε ένα φάρο στηΣκωτία όπου μέσα στην πηχτή ομίχλη έναορφανό κορίτσι ζει με τον τυφλό φαροφύλακαπου της αφηγείται ιστορίες. Όταν αυτόςπεθαίνει, η ηρωίδα βρίσκεται στον κόσμομε μόνα εφόδια τις ιστορίες, τη φαντασίατης και την ευλογία της «παρθενικήςματιάς» που απέκτησε ζώντας σε ένααπομονωμένο περιβάλλον. Η Γουίντερσονγράφει πολύ ωραία. Κάθε πρόταση ταιριάζειμε την επόμενη αριστοτεχνικά. Πολύ κοντάστην ποίηση. Κάποιες στιγμές όλο αυτόμε κουράζει. Αποζητώ την πραγματικότητα,την ευθεία γραμμή της ρωσικής λογοτεχνίας,που χωρίς να λέει τίποτα φανερό τα λέειόλα με τον πιο καθολικό τρόπο. Το βιβλίοδεν παύει να είναι πολύ καλό όμως. Στηνεπιστροφή αγοράζουμε ένα καρπούζιγίγαντα. Δώδεκα κιλά. Στο σπίτι τοκόβω.Είναι πάντα μια μεγάλη έκπληξηαυτό το κόκκινο της σάρκας και μεγάλοδώρο η κεντρική φέτα της σάρκας, που τηνκόβεις κρυφά απ' τους άλλους και γεύεσαιπρώτος το πιο ωραίο φρούτο του κόσμου.
Δευτέρα
Διαβάζωαπελπισμένος την ιστορία με το σκύλοΛίο. Ο Λίο ήταν ένα χαρούμενο αδέσποτοπου ζούσε στον ήσυχο και πανέμορφο Πόρο.Την περασμένη εβδομάδα κάποιοι τονπεριέλουσαν με χημικά και ο Λίο βρέθηκεμε σοβαρά εγκαύματα τρίτου και τέταρτουβαθμού, εξαντλημένος από τον πόνο καιτρομαγμένος σε βαθμό εφιαλτικό. Τώρααναρρώνει στο ιατρείο του κ. Κουντούρηστην Αθήνα και ευτυχώς θα γίνει καλά.Λέμε καλά, τώρα. Τα σκυλάκια πουκακοποιούνται κουβαλούν το φόβο γιατους ανθρώπους μια ζωή. Αναρωτιέμαι πώςμπορεί να φαίνεται στο μυαλό ενός αθώουκαι ανυποψίαστου ζώου η επίθεση απόάνθρωπο. Έχω υπάρξει μάρτυρας κακοποίησηςζώου στο στρατό. Όχι, δεν προσπάθησα νατο σταματήσω. Όταν είσαι νεοσύλλεκτοςστρατιώτης είναι λίγο δύσκολο ναεμποδίσεις το μεθυσμένο κτήνος πουαπολύεται σε πέντε μέρες από το να σπάσειστο ξύλο ένα σκυλί που μέχρι χτες λάτρευε.Τα σκυλιά, όταν τα κακοποιεί ο άνθρωπος,σπάνια αντιδρούν. Μάλλον τους είναιδύσκολο να κάνουν κακό σε άνθρωπο. Δύομήνες πριν, στο όνομα της κωλοσύγχρονηςτέχνης, ένα σκυλί πέθαινε της πείναςαλυσοδεμένο σε μια γκαλερί. Καθημερινά,άνθρωποι συμπεριφέρονται στα ζώα μεέναν τρόπο πολύ ανεξήγητο για τις μέρεςμας. Τι θα καταλάβετε ρε κτήνη αν κάψετεένα σκυλάκι με χημικά ή αν το σπάσετεστο ξύλο; Θα μου πείτε, εδώ πεθαίνεικόσμος, τα σκυλιά σε ενδιαφέρουν; Μα, οτρόπος που συμπεριφερόμαστε στα ζώαείναι η απόλυτη ένδειξη των προθέσεώνμας για τους ανθρώπους. Αν δεν μπορείςνα συμπεριφερθείς με σεβασμό στο creatureπου δεν έχει μέσα του δόλο, πως θασυμπεριφερθείς με αγάπη σε έναν άνθρωπο;
σχόλια