30/12
Ταξιδεύουμε στο Παρίσιγια τις γιορτές. Το προηγούμενο βράδυφάγαμε στην Άννα. Ένα μεγάλο τραπέζι,όλοι γύρω γύρω, μια ξυλόσομπα, απίστευταφαγητά, γλυκό φως και ένας γάτος που δενθέλει καθόλου να του παίρνουν τουςκαναπέδες του. Θέλω πάρα πολύ αυτό τοταξίδι. Θα είναι η πρώτη μου φορά στηΓαλλία, πέντε μέρες δεν θα φτάσουν ούτεγια να καταλάβω καλά καλά που βρίσκομαι.Δεκάδες χάρτες, οδηγοί στη βαλίτσα, ηΝάνσυ μου στέλνει τον απόλυτο οδηγο γιαπρωτάρηδες στο Παρίσι, εισιτήρια γιατα μουσεία. Αποφασίζω να κάνω τα βασικάτουριστικά, να μην το παίξω έξυπνος καιψαγμένος. Μη με καταπιεί η πόλη. Από τοαεροπλάνο βλέπω κάτω τις Άλπεις.Χιονισμένες, πανέμορφες σαν γιγαντιαίαγλυκά mont blanc, πασπαλισμένα με τόνουςζάχαρης άχνης. Παίρνουμε το τρένο γιατο κέντρο της πόλης. Καταλαβαίνω αμέσωςτη διαφορά από το Λονδίνο. Εδώ τα πράγματαδεν είναι clean cut. Εδώ κάτι παίζει. Η ιστορίατους τούς έκανε κάτι άλλο. Θα μου πάρειλίγο να το συνηθίσω, αλλά είμαι σίγουροςπως θα μου αρέσει. Πετάμε τις βαλίτσεςκαι βγαίνουμε στους δρόμους. Όλοι πολύευγενικοί, προσπαθώ να κάνω τη γλώσσαμου να πει «Bonjour monsieur, merci», είναι λίγοδύσκολο. Τα κτίρια είναι φτιαγμένα απόδαντελωτά τούβλα, με παράθυρα πολύπλοκα,στρίβουμε κάπου και είμαστε μπροστάστην Όπερα. Αρχίζω να καταλαβαίνω τηδιαφορά. Βλέπω λίγο πιο φωτεινά ταπράγματα, είναι καλό που φύγαμε από τηνκαταχνιά της Αθήνας σκέφτομαι. Κατευθύνομαιπρος την Place de la Madeleine. Πρώτος σταθμός τοFauchon. Καθόμαστε στο Oyster Bar και μια κομψήΓαλλο-ινδή μας σερβίρει μια δωδεκάδαστρείδια από το μπαρ, ένα ποτήρι σαμπάνιακαι μια επιλογή καπνιστών σολομών. Εγωπαλαβώνω τελείως από το πανέμορφο μέρος.Το ντεκόρ είναι χάλια και ίσως το μοναδικόμε νεοπλουτίστικο ύφος στο Παρίσι. Οιπάγκοι με τις τροφές όμως ένα αριστούργημα.Τρώμε τα στρείδια που είναι παχυλά καιμαλακά σαν μαξιλαράκια για μικροσκοπικέςγοργόνες. Το φιλέτο καπνιστού σολομούμε μικροσκοπικές φέτες βραστής πατάταςκαι ένα παράξενο νεροκάρδαμο εξαφανίζεταιαμέσως από το πιάτο. Η μπαγκέτα έρχεταικατευθείαν από το αρτοποιείο του Fauchonκαι είναι δεκάδες χιλιάδες έτη φωτόςαλλιώτικη από αυτό που συνηθίζουμεεμείς να αποκαλούμε «μπαγκέτα» στηνΕλλάδα... Απέναντι, στην άλλη μεριά τηςπλατείας, μπαίνουμε στο Hediard, το άλλο«μπακάλικο» της περιοχής. Ντρέπεσαι ναμπεις. Χαζεύω τη βιτρίνα με τα φρουίγλασέ. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στηζωή μου. Φραγκόσυκα, ολόκληροι ανανάδες,μικροσκοπικά βύσσινα, ένας κήπος τηςΕδέμ καλυμμένος με ζάχαρη. Αγοράζουμελίγα, είναι πανάκριβα, αλλά αξίζουν καιτην τελευταία δεκάρα. Ας μην ξαναφάωποτέ φρουί γλασέ, αυτό φτάνει. Δίπλα,στο Μaison de Τrufe μπορεί κανείς να δοκιμάσειμαύρες τρούφες που μόλις έχουν βγει απότη γη... Έτσι περνά η πρώτη μέρα και τοβράδυ καταλήγουμε στην έκθεση «Picasso etle maitres», η οποία θα λειτουργούσε όλο τοβράδυ για να προλάβουν όλοι να την δούν.Για το τι είδα στην έκθεση δεν είμαιαρμόδιος να μιλήσω, όμως βγαίνονταςένιωσα μια ηρεμία σχεδόν πρωτόγνωρηκαι με αυτό το αίσθημα κατευθύνθηκαστην πρώτη brasserie που βρήκα. Δεν έχεισημασία να σας την περιγράψω, είναι πολύδύσκολο να φάει κανείς άσχημα στο Παρίσι.
31/12
Παίρνουμε πρωινό στηνAngelina. Ένα καφενείο εκατόχρονών με μοναδικές τοιχογραφίες,σκαλιστές κολόνες και παλιά έπιπλα.Μπαίνοντας περνάω μπροστά από τον πάγκομε τα γλυκά. Παθαίνω σοκ. Παραγγέλνουμεκαφέ με γάλα, αληθινά κρουασάν, αληθινάpain au chocolatκαι milles feuillesβανίλια. Η δαντελένια ζύμη των κρουασάνεξαϋλώνεται στο στόμα και το άρωμαβουτύρου που μένει φέρνει σχεδόν δάκρυαστα μάτια. Το μέρος αυτό είναι διάσημογια τη ζεστή σοκολάτα του, η οποίασερβίρεται με ένα γιγαντιαίο μπολ απόσαντιγί. Δίπλα μου Γαλλίδες κυρίες τρώνεσυνεσταλμένα ένα mont blancκαι εγώ σκέφτομαι πως θα μπορούσα άνετανα κάτσω εδώ και να δοκιμάσω τα πάντα.Το Παρίσι είναι η Μέκκα της ζαχαροπλαστικής.Στο Musée d'Orsay παγώνουμε στην ουρά,όμως αξίζει τον κόπο. Το δωμάτιο με τουςΒαν Γκογκ σε αρπάζει απ' το λαιμό. Ηενοχλητική Γιαπωνέζα που ποζάρει μπροστάαπό ένα πίνακα μου φαίνεται συμπαθητική.Κάθομαι στο αίθριο και περιμένω τουςάλλους κάτω από κάτι γιγαντιαία γλυπτά.Το απόγευμα πηγαίνουμε στο St.Germain και πίνουμε καμπάριστο Deux Magotsχαζεύοντας το χριστουγενιάτικο παζάριπου γίνεται απέναντι. Αυτή είναι ηωραιότερη πόλη του κόσμου. Το βράδυ, στοChamps Elysees οχρόνος αλλάζει κάτω από δέντρα τυλιγμένασε ένα γαλάζιο φως, χωρίς βεγγαλικά. Οκόσμος ένα τσουνάμι από χαρά, ερωτισμόκαι αγριάδα. Όλα σωστά, όλα αλλιώτικα,στέλνω συνέχεια μηνύματα πως εγώ δενπρόκειται να γυρίσω πίσω. Και βεβαίωςη Νάνσυ μου έστειλε το προφητικό «Θαγυρίσεις κι εσύ, όπως γυρίσαμε όλοιμας...». Το διαβάζω μασουλώντας έναμακαρόν βιολέτα από τον Ιάπωνα ζαχαροπλάστηSadaharu Aoki πουείναι το νέο «καυτό» χαρτί της πόλης.Καλή χρονιά!
σχόλια