Μετά την «πολιτική» κοπάνα που κάναμε αναγκαστικά λόγω επειγόντων εκλογικών καθηκόντων, επιβάλλεται να πάρουμε μια εύκολη ανάσα, επιστρέφοντας στον ποδοσφαιρικό μας υπόκοσμο. Όχι πως άλλαξε τίποτα από την περσινή και την προπέρσινη κατάσταση, ωστόσο οι λεπτομέρειες έχουν πάντα τα δικά τους μυστικά. Πριν απ' όλα, οι ομάδες αφελληνίστηκαν με ακατάσχετο ρυθμό, μέχρι σημείου οι σπίκερ των αγώνων να θεωρούν υποχρέωσή τους την υπόμνηση του αριθμού των ντόπιων παικτών σε κάθε ομάδα. Συνολικά το ξένο «αίμα» υπερβαίνει σε αριθμό τους ενενήντα νοματαίους στη Σούπερ Λίγκα. Θέλουμε εθνικότητες; Αργεντίνοι, Βραζιλιάνοι, Ουρουγουανοί, Κροάτες, Σλοβάκοι, Ιταλοί, Πορτογάλοι, Σέρβοι, Σουηδοί, Γάλλοι, Ισπανοί, Ρώσοι, Καμερουνέζοι, Γκανέζοι, Ιρλανδοί, Τυνήσιοι, Τσέχοι, Ιορδανοί, Ελβετοί, Τογκολέζοι, Κονγκολέζοι, Λευκορώσοι, Λιθουανοί, Γεωργιανοί, Αλβανοί, Νιγηριανοί, Αυστραλοί, Μαυροβούνιοι, Σενεγαλέζοι και Γουινέζοι. Έχει ο Θεός στη συνέχεια.
Η αθρόα και μπουλουκηδόν μετανάστευση θα μπορούσε να σημάνει και αναβάθμιση του αθλήματος, μόνο που οι νόμοι της αγοράς παραμένουν αμείλικτοι και οι χώρες-μελίσσια (της Νότιας Αμερικής, της Αφρικής κυρίως) ξέρουν να κρίνουν και να πουλάνε τα σμήνη τους εκεί που πρέπει. Όσο για το γουρούνι, πάντα πουλιέται στο σακί. Έτσι καθιερώθηκε και η οροφή των απαιτήσεων. Κατά κανόνα δεχόμαστε μπάζα: είτε φιλότιμες μετριότητες, είτε γερασμένους αστέρες που έρχονται για να ξεχειμωνιάσουν, είτε παικτάκια που σε μας περνάνε για παικτάρες. Τη διαφορά την πικροκαταλαβαίνουμε στα διεθνή ματς των ομάδων, όπου τα μειονεκτήματα τα βλέπουμε με μεγεθυντικό φακό και οι αρετές μόνο με μικροσκόπιο γίνονται ορατές. Ενώ μέχρι πριν από μερικά χρόνια «παλεύαμε» -στην έδρα μας-, ακόμη και τα ευρωπαϊκά θηρία όπως η Ρεάλ, η Μπάρτσα ή η Γιουβέντους, τώρα μια μέσου βεληνεκούς αγγλική ομάδα είναι ικανή να μας σκορπίσει. Φυσική κατάσταση, ταχύτητα, αντοχή -πέρα από την τεχνική κατάρτιση- προκαλούν αισθήματα απογοήτευσης. Τα δικά μας ψωράλογα δεν τρέχουν!
Ως εκ τούτου, μόνο όταν κλείνουμε τα σύνορα και αφοσιωνόμαστε στο εγχώριο πρωτάθλημα ξαναρχόμαστε στα ίσια μας. Έχει και η μετριότητα το κύρος της, η αλήθεια να λέγεται. Οι φετινές εκπλήξεις, λοιπόν, ακούνε στο όνομα της Καβάλας, του ΠΑΣ και του Εργοτέλη. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα τρία σωματεία έχουν Έλληνες προπονητές. Στην επαρχία, το οικείο τεχνικό δυναμικό μπορεί να εργαστεί απρόσκοπτα, να νιώθει σπίτι του και να μην τρέμει τον ίσκιο του μεγαλομέτοχου που πάντα αντιμετωπίζει τον Παράσχο, για παράδειγμα, ή τον Δώνη σαν μισή μερίδα. Σοβεί άλλωστε κανονικός πόλεμος μεταξύ ξένων και ντόπιων τεχνικών που δεν κοινοποιείται, επειδή οι ξένοι έχουν όλα τα μέσα με το μέρος τους.
Στην κορυφή το 6 στα 6 του Τεν Κάτε που έχει ενθουσιάσει τον πράσινο κόσμο μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί σάπιο σανίδι. Η ομάδα πήρε αποτελέσματα, αλλά δεν βελτιώθηκε σε τίποτα. Χάσκει στην άμυνα, περνάει τη σέντρα με την πλάτη και περιμένει κάποιον αυτοσχεδιασμό για να προηγηθεί. Ο προπονητής είναι μέγας γκαφατζής· δεν ξέρει πώς να κατεβάσει την ενδεκάδα -στο ματς με τους Τούρκους γελοιοποιήθηκε-, δεν έμαθε τίποτα στους παίκτες, δεν μπορεί να βγάλει κυνηγό σε κλασική θέση σουτ - ό,τι πετυχαίνει η ομάδα οφείλεται σε εκλάμψεις κάποιων εκλεκτών μονάδων. Ο Καραγκούνης έλεγε σε μια παρέα: «Αν δεν φύγει αυτός, τίποτα δεν θα γίνει!». Όταν σφίξει, λοιπόν, το πρωτάθλημα θα δούμε τού λόγου το αληθές.
Για την ΑΕΚ ισχύει το αντίθετο, ενώ έχει δοκιμασμένο προπονητή, τον καλύτερο κατά κοινή ομολογία, το δυναμικό της ομάδας είναι ασυμμάζευτο, κοινό φρόνημα δεν υφίσταται, οπότε η ομάδα δεν είναι μόνο λεγεώνα των ξένων, αλλά και ξένων μεταξύ τους. Σε κάθε ομαδική προσπάθεια, όπως ξέρουμε, πέρα από τα γνωστά δεδομένα (ικανότητες, πειθαρχία, διάθεση, χημεία των προσωπικοτήτων), απαιτείται και καλό άστρο, μαγική ομοψυχία, στοιχεία δηλαδή που ούτε αγοράζονται, ούτε πουλιούνται, ούτε κυκλοφορούν στην αγορά. Αυτό το στερείται η σημερινή ΑΕΚ.
Όχι όμως και ο ΟΣΦΠ. Παρά το γεγονός ότι η παρένθεση Κετσπάγια κέρασε ουίσκι τους παραδοσιακούς του αντιπάλους, τάχιστα ο προπονητής άλλαξε, ακολούθησαν απανωτές νίκες, οπότε το Καραϊσκάκη ξαναζεστάθηκε και οι δυο βαθμοί της διαφοράς μάλλον καίνε το σβέρκο του πρώτου παρά πτοούν τον δεύτερο. Επιμένουμε ότι η περυσινή ομάδα του Βαλβέρντε έπαιξε σε κάποια ματς θαυμάσιο ποδόσφαιρο - για τα δικά μας δεδομένα τουλάχιστο. Ο Σουηδός στόπερ είναι μεγάλη μάρκα, μια άμυνα από μόνος του, όσο για τον Νινιάδη -ποιος το περίμενε;- έχει βάλει τα γυαλιά σε πολλούς σκάουτερ που επιμένουν να φέρνουν πανάκριβα «κορμιά» που αποδεικνύονται στέρφα.
Τι προσδοκούμε λοιπόν; Το αλληλοφάγωμα των πρωτοπόρων. Συγκεκριμένα: αν ο Τεν Κάτε (με το μυαλό μπουρδομήτσενας που διαθέτει) καταφέρει να περάσει με καθαρά σεντόνια (και δύστοκη επίθεση, που τελικά γεννάει κάποιο μαυροπαίδι) από Καβάλα, ΠΑΟΚ, Πανιώνιο, Λεβαδειακό και Αστέρα -ζόρικα πράγματα-, θα κληθεί να σταθεί όρθιος μέσα στο Καραϊσκάκη. Πρωτάθλημα, βέβαια, χωρίς σφυρίχτρα δεν καταχτιέται. Ήδη οι καμπάνες έχουν ηχήσει πένθιμα. Από τη μεριά του ο ΟΣΦΠ έχει Αστέρα, Εργοτέλη, Ατρόμητο, Ηρακλή, ΠΑΣ.
Ήδη το ντέρμπι της 12ης αγωνιστικής «σχεδιάζεται» με πάσα δυνατή περίσκεψη.
σχόλια