Η Αθήνα μου. Την πρόσμενα από τα 5 μου χρόνια, σαν δώρο που θα μου έφερνε, αργά, κρυφά, μια νύχτα ο καλύτερος Άι-Βασίλης του κόσμου. Ήταν η βασίλισσα των παραμυθιών μου στα χρόνια που έμπαιναν τα πρώτα θεμέλια της ζωής μου, παιδί της ξενιτιάς, στη Ροδεσία τότε, Ζιμπάμπουε τώρα. Μου μιλούσε γι' αυτήν ο πατέρας μου, σαν υπόσχεση που λαχταρούσα να πραγματωθεί. Κι όταν τη συναντούσα στα σχολικά μου βιβλία -σε αυστηρά, εγγλέζικα, εσώκλειστα σχολεία- καμάρωνα που άκουγαν και τα υπόλοιπα παιδιά πως εκεί, «ακούτε, ρε σεις;», είναι οι πραγματικές μου ρίζες. Δοξασμένες, έλεγα αυτάρεσκα...
Τη ζωγράφισα χιλιάδες φορές, κλέβοντας τις εικόνες μου, στην αρχή από καρτ ποστάλ που μας έστελνε από κει μια θεία μου, κι αργότερα από την ατίθαση φαντασία μου. Οι δασκάλες τις κολλούσαν στους τοίχους της τάξης, και μου ζητούσαν να μιλήσω στους συμμαθητές μου (μόνο αγόρια, τότε, στο σχολείο μου - σε άλλο τα κορίτσια) για την πόλη που φωταγωγεί, όπως φανταζόμουν, τον παγκόσμιο πολιτισμό. Δεν έφταναν ως εκεί οι γνώσεις μου - ούτε και τώρα, θαρρώ. Περιέγραφα, απλώς, μάρμαρα και ποτάμια. Τσολιάδες και περιστέρια. Μάχες ηρωικές και χορούς ατέλειωτους. Και, πάνω απ' όλα (κυριολεκτικά), the Parthenon!
Προσγειώθηκα εδώ, αρχές της δεκαετίας του '70, στα 12 μου. Πρέπει να εξείχαν συνεχώς τα μάτια μου, γιατί γελούσαν όσοι με έβλεπαν, εντυπωσιασμένοι μάλλον από την κραυγαλέα περιέργειά μου. Όλα τα κομμάτια των παραμυθιών μου μπήκαν κανονικά στη θέση τους, ακόμα και με τη βοήθεια της αχαλίνωτης, ως και τώρα, φαντασίας μου. Τα μάρμαρα, φερ' ειπείν, δεν τα απομόνωσα ποτέ από το ποτάμι, ακόμα και αν αυτό δεν υπήρχε. Το «βλέπω», όμως, και τώρα, όταν περνάω από το Καλλιμάρμαρο, τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, κατεβαίνοντας τη Σταδίου, ανεβαίνοντας τη Μητροπόλεως. Εκείνα που απουσιάζουν (γιατί η σύγχρονη βαρβαρότητα τα εξαφάνισε) τα περιμένω. Εκείνα που έμειναν μου λείπουν πιο πολύ. Αυτή η πόλη είναι κάθε μου αναφορά. Είναι εκεί για να τη φαντάζομαι και να τη ζω ταυτόχρονα, είτε μακριά της είμαι είτε κοντά της πολύ. Έχω τους δρόμους μου, και τις διαδρομές μου. Ό,τι υπάρχει κάτω από τη Σταδίου (όπως βλέπουμε τον χάρτη από την πλατεία Συντάγματος), δεξιά από την Κλαυθμώνος (δηλαδή, μέσα η πλατεία Καρύτση και οι γύρω δρόμοι της, έξω η Σοφοκλέους, κ.λπ.), αριστερά από τη Μητροπόλεως, και μέχρι κάτω, στην Αθηνάς.
Αυτό το τετράγωνο είναι η δική μου Μονόπολη. Αγοράζω πανάκριβα, και δεν πουλάω τίποτα, ποτέ. Περπατώντας, επιβλέπω κτίρια και δρόμους σαν να είναι ιδιοκτησία μου. Ό,τι χάνεται, για μένα παραμένει εκεί. Αναλλοίωτο και πειραγμένο. Άχρονο, εις τους αιώνες των αιώνων μου... Τα κάθετα δρομάκια έχουν, το καθένα, ένα δικό μου landmark. Όλα μαζί, ένας υπέροχος, αρχαίος παιχνιδότοπος. Ένας φούρνος, ένα φυτώριο δίπλα στην εκκλησία, ένα μαγέρικο στην Πραξιτέλους που μυρίζει παστίτσιο και κοτόπουλο ψητό, στη Βίσσης ένα τυπογραφείο που κάποτε μού τύπωσε χαζά και κλεμμένα ποιήματα, και στη Μιλτιάδου ο πρώτος μου ελληνικός καφές. Εκεί, καμιά φορά, έρχεται από την εκκλησία δίπλα, της Χρυσοσπηλιώτισσας, μια κυρία που τη λένε Φρόσω και διαβάζει τα φλιτζάνια. «Ξέρω τι θέλεις ν' ακούσεις εσύ», μου λέει χρόνια τώρα. Και δεν μου χαλάει ποτέ χατίρι.
«Πω-πω. Γεμάτη ποτάμια η πόλη σου, αγόρι μου. Χαρά μεγάλη στη ζωή σου...», διαλαλεί σχεδόν τραγουδιστά, και τσεπώνει ευχαρίστως το κατιτίς της.
σχόλια