Κυριακή 21/3
Στο νέο βιβλίο του Nigel Slater ο κήπος είναι πρωταγωνιστής. Όσοι τυχεροί από εσάς έχετε μποστάνια ή έστω ένα μικρό κήπο με λαχανικά πάρτε αυτό το βιβλίο, πηγή τεράστιας έμπνευσης, ένα δοκίμιο με παραδείγματα για το πώς τα λαχανικά μετατρέπονται σε γαστρονομικά ποιήματα, πρίμα μπαλαρίνες και καθόλου κομπάρσοι όπως το συνηθίζουμε. Επιλέγω από το βιβλίο μια συνταγή για κέικ σοκολάτας με παντζάρια, ένα αριστούργημα. Βράζουμε περίπου 250 γρ. παντζάρια με τη φλούδα τους για περίπου σαράντα λεπτά. Τα σουρώνουμε και αφού κρυώσουν αφαιρούμε τη φλούδα και τα περνάμε στο food processor μέχρι σχεδόν να πολτοποιηθούν. Λιώνουμε 200 γρ. καλή σοκολάτα (70% κακάο) σε μπεν μαρί και προσθέτουμε έναν δυνατό εσπρέσο λούνγκο και 200 γρ. βούτυρο ανάλατο, κομμένο σε μικρούς κύβους, και αφήνουμε να λιώσει το βούτυρο. Σε μπολ βάζουμε 135 γρ. αλεύρι, 1 κουταλάκι baking powder και 3 κουταλιές κακάο πολύ καλής ποιότητας (Valhrona δηλαδή, όπως και η σοκολάτα). Χωρίζουμε τα ασπράδια από τους κρόκους 5 αυγών. Χτυπάμε τους κρόκους και κατεβάζουμε το μπεν μαρί από τη φωτιά. Ανακατεύουμε για να ενωθούν όλα τα υλικά ομοιόμορφα στη σοκολάτα και αφού κρυώσει το μείγμα λίγο, προσθέτουμε τους κρόκους με γρήγορες κινήσεις. Προσθέτουμε τα παντζάρια. Στο μίξερ χτυπάμε τα ασπράδια σε σφιχτή μαρέγκα και προσθέτουμε 190 γρ. ζάχαρη. Ενώνουμε τα δύο μείγματα με κυκλικές κινήσεις και τελειώνουμε με το αλεύρι και το κακάο. Σε στρογγυλό ταψί ψήνουμε στους 160 βαθμούς για σαράντα λεπτά. Σερβίρουμε, αφού κρυώσει, με crème fraiche αρωματισμένη με πορτοκάλι και παπαρουνόσπορους. Τελειότητα.
Δευτέρα 22/3
Παρακολουθώ στην τηλεόραση κάτι παιδιά που παρουσιάζουν εκπομπή κηπουρικής σε πρωινάδικο. Νέοι, ωραίοι, τέλειωσαν τη γεωπονική και ήρθαν σήμερα το πρωί να μας δείξουν πώς να φτιάξουμε το μπαλκόνι μας. Πλάνα των χαρούμενων αγοριών επί τω έργω, να διαλέγουν φυτά, να γεμίζουν τις γλάστρες με χώμα και χαλίκι, να φτιάχνουν και ένα μίνι κήπο με αρωματικά σε μια ορθογώνια γλάστρα. Ανακατεμένος ο ερχόμενος. Το αποτέλεσμα, όπως οι περισσότεροι κήποι της Αθήνας. Λίγο απ' όλα, καθόλου έμπνευση, στο μέλλον, αν αυτός ο κήπος επιζήσει, θα είναι ένας πράσινος αχταρμάς, που πάλι ωραίο πράσινο θα δίνει και θα κρύβει τα σομόν μπετά της πολυκατοικίας, όμως οι δυνατότητες ενός τέτοιου εγχειρήματος μένουν ανεκμετάλλευτες. Ακόμα και το μικρότερο μπαλκονάκι έχει πιθανότητες να γίνει κάτι ποιητικό, φυτό δίπλα σε φυτό δίπλα σε λουλούδι να συνθέτουν ένα έργο τέχνης, μια ευκαιρία ανάτασης γι' αυτόν που το χαίρεται μέσα σε αυτήν τη πολύ σκληρή πόλη. Αν προσέξεις την υφή, θα έχεις αρμονία, το αποτέλεσμα δεν θα φαίνεται σαν αγριοχώραφο, αν κοιτάξεις την αρμονία των χρωμάτων κάθε μέρα η διάθεσή σου θα φτιάχνει με το που θα κοιτάς εκείνη τη γωνία με την παστέλ συμφωνία, αν προσέξεις, κάποια φυτά θα σου τραγουδούν όταν τα διαπερνά ο αέρας τα βράδια του Μάη και, όταν βρέχει, το νερό της βροχής θα κυλά μέσα από τις φυλλωσιές σαν δεκάδες ποταμάκια που οδηγούν σε κρυψώνες περίεργες - αν το δεις όλο αυτό ως κάτι παραπάνω από πρασινάδες, κάθε μέρα θα πίνεις τον καφέ του πρωινού σου μέσα σε έναν εξπρεσιονιστικό πίνακα, μέσα από τα φύλλα της κληματαριάς θα περνάνε οι ακτίνες του ήλιου και στον απέναντι τοίχο θα βλέπεις χίλια παραμύθια σινεμασκόπ. Αυτό περίπου έχω στο μυαλό μου για τους κήπους. Γι' αυτό από τις εκπομπές κηπουρικής θα ήθελα λιγότερη βιασύνη, περισσότερη λεπτότητα, όλα βήμα-βήμα, γιατί οι άνθρωποι πήζουν εύκολα με τα πολλά και κάνουν ασχήμιες. Δεν υπάρχει, πάντως, κάτι που να έχει περισσότερη ανάγκη ο άνθρωπος από τη φύση. Κάποτε είχα γνωρίσει μια πολύ σικ κυρία που ούτε τον καφέ της δεν έφτιαχνε μόνη της, όμως στον κήπο της - ένα γιγαντιαίο μπαλκόνι γεμάτο με τροπικά φυτά, παράξενα λουλούδια και παπαγάλους, μέσα από τα μπαμπού έμπαινε ελάχιστος και αποδυναμωμένος ο κυπριακός ήλιος - δεν άφηνε κανέναν να τη βοηθήσει, χωνόταν μέχρι τους αγκώνες μέσα στα χώματα, κλάδευε τους πορτοκαλί ιβίσκους με μαθηματική ακρίβεια, γύριζε τις μπανανιές να μην της χτυπά ο Νοτιάς, να μη σπάνε τα φύλλα τους, έκανε σαν κολλημένο παιδί που δεν βγαίνει από τη σκηνή του Ινδιάνου. Τη ρώτησα γιατί ασχολείται με τόσο πάθος με τον κήπο της. «Μόνο αυτό, η επαφή με το χώμα είναι πέρα για πέρα αληθινό στη ζωή μας», μου απάντησε. Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που αρχίζω να ασχολούμαι με τον κήπο μου. Θέλω άδεια να κάνω ριζικές αλλαγές στις πρασινάδες μου. Σας φιλώ.
σχόλια