Πριν αρχίσει ο τελικός, ένας ημίτρελος τύπος μπήκε στο γήπεδο, προσπάθησε να φορέσει ένα καταλανικό καπέλο στο τρόπαιο - μια εμφανώς συμβολική όσο και ανόητη ιδέα. Τόσο ανόητη, που φαίνεται ενδιαφέρουσα. Ασφαλώς δεν τα κατάφερε, συνελήφθη, έφαγε ξύλο, έγινε βίντεο στο YouTube, δέχτηκε κάποιο πρόστιμο και, το καλύτερο, ήταν και ευτυχής για όλα αυτά. Η ματαιοδοξία του Jimmy Jump, του Ισπανού ψώνιου που ζει για να διακόπτει την πραγματικότητα με την ακάλεστη φιγούρα του, ήταν σαφής: ο μισός πλανήτης έβλεπε ποδόσφαιρο, αυτός γιατί να μην εμφανιστεί στην επίσημη τηλεοπτική οθόνη; Δεν εμφανίστηκε ποτέ. Το προϊόν μπάλα είναι φασιστικό σε τέτοια πράγματα. Αν δεν ικανοποιείς την αισθητική, η κάμερα ζουμάρει κάπου αλλού. Στους βασιλιάδες στις εξέδρες, για παράδειγμα. Αυτή, μάλιστα, είναι μια εικόνα αισθητικής συμβατή με τη FIFA.
Ακολουθούν κουραστικοί και δυσοίωνοι αριθμοί: η FIFA από το Μουντιάλ θα βγάλει 3,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής, όχι και η πιο εύρωστη του κόσμου, έχει ξοδέψει 4,3 δισεκατομμύρια δολάρια για το Μουντιάλ. Το 1/3 των θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν τα τελευταία δυο χρόνια έγιναν από προχθές θέσεις ανεργίας. Και ένας υπουργός της κυβέρνησης δήλωσε χαμογελώντας με αυτοπεποίθηση λεύκανσης οδόντων «μην ψάχνετε για άμεσες λύσεις στα προβλήματα της χώρας. Τα οφέλη της διοργάνωσης θα φανούν μακροπρόθεσμα». Οταν φανούν, ο Jimmy Jump θα είναι ένας λογικός τύπος, η ΕΡΤ γεμάτη ψύχραιμους περιγραφείς αγώνων και η Αθήνα μια σύγχρονη μεταολυμπιακή πόλη.
Οχι άλλη θλιβερή πολιτική οικονομία, όμως. Το Μουντιάλ ήταν εξαιρετικό. Κυρίως γιατί είχε μεγάλες αποτυχίες, αυτό που κάνει τον αθλητισμό εθιστικό. Καριέρες που συνετρίβησαν, πλούσιοι, όμορφοι και διάσημοι ποδοσφαιριστές που ταπεινώθηκαν, διαφημίσεις που διαψεύστηκαν, όλα τα ιδανικά πράγματα για να παρακολουθείς από τον καναπέ σου σε καιρούς ΔΝΤ. Η ήττα πάντα ήταν πιο γοητευτική από τη νίκη. Ειδικά αν δεν είναι δική σου.
Ο μήνας πέρασε, ο θίασος τελείωσε. Ο Κασίγιας φίλησε την κοπέλα του μπροστά στις κάμερες, το γυναικείο κοινό ούρλιαξε από χαρά. Οι Ολλανδοί πρόδωσαν το DNΑ τους και έχασαν γιατί υπάρχει κάρμα. Οι Ουρουγουανοί αγαπήθηκαν, οι Γερμανοί μπέρδεψαν, οι Άγγλοι απέτυχαν, οι Έλληνες γκρίνιαξαν. Τέρμα το πάρτι. Τώρα, έχουμε μεταγραφές, διοικητικές αναταραχές, αθλητικά σκάνδαλα και εκλογές στη Σούπερ Λίγκα. Σαν να γυρίζεις στο σπίτι από διακοπές, πλήρης, γεμάτος και μαυρισμένος και να συναντιέσαι με κρατσανιστές κατσαρίδες.
•ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ: «Θα είμαι πάντα δίπλα στον Παναθην... εε, στον Ολυμπιακό». Ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν είναι πλέον ο πρόεδρος του Ολυμπιακού και στις τελευταίες προεδρικές του κουβέντες κάνει ένα μικρό γλωσσικό λάθος. Δεν ήταν το πρώτο της θητείας του.
σχόλια