Παρασκευή 14/1
Η Ρινέττα πήρε σκύλο. Την παρακολουθώ (πριν από τις γιορτές) να κάνει αιτήσεις και να δίνει απαντήσεις σε προσωπικές ερωτήσεις στους υπεύθυνους. Κάποια στιγμή, σχεδόν μπορώ να ορκιστώ πως συμπλήρωνε μια φόρμα με πολλά λεπτομερή στοιχεία... Πήρε έναν άσχημο κοπρίτη (σόρι, αυτή η λέξη σήμαινε άλλα πριν τη μαγαρίσει κι αυτήν ένας πολιτικός) και παρά τις συμβουλές μου να τον ονομάσει Παντόφλα ή Μπάμπη ή, έστω, Σώτο, τον ονόμασε Μάρκο. Τον πάει στον πλέον κυριλέ και σικ κτηνίατρο του Κολωνακίου και είμαι σίγουρος πως ήδη του έχει αγοράσει τουλάχιστον δέκα μπουφάν και σκούφους κ.λπ. Η Ρινέττα είναι καλή κοπέλα. Παρ' όλα αυτά, μόλις τελειώσω αυτήν τη στήλη, θα πάω να ρίξω έναν τρικούβερτο καβγά μαζί της, διότι αλλιώς η μέρα δεν πρόκειται να πάει καλά. Αναφέρω το παράδειγμά της επειδή πιστεύω πως ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε το θέμα «κατοικίδιο» είναι υποδειγματικός και πολύ αισιόδοξος. Και μου αρέσει πάρα πολύ που γινόμαστε φιλόζωοι. Είναι το μόνο είδος ανιδιοτελούς αγάπης που θα μάθουμε να έχουμε ως ανθρώπινα όντα. Είναι πολύ δύσκολο να μην αναγνωρίσεις τη λατρεία στα μάτια του ζώου σου. Γι' αυτό και όσοι κακομεταχειρίζονται ζώα είναι χειρότεροι και από μανιασμένοι δολοφόνοι. Τα γράφω όλα αυτά την ώρα που ο Διονυσάκης έχει καταδαγκώσει κάτι ακουστικά και κάνω ασκήσεις αυτοσυγκράτησης για να μην τον σφάξω.
Σαββατο 15/1
Φέτος τον χειμώνα είναι ζήτημα αν έχω βγει στον κήπο πάνω από μία φορά. Ακόμα και η σκέψη πως αντικρίζοντας τα παρα- μελημένα μου φυτά θα μου δημιουργηθεί άγχος με κάνει να στέκομαι τουλάχιστον ένα μέτρο μακριά από την μπαλκονό- πορτα. Αλλά νομίζω πως I give up. Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο σημείο από αυτό που θα 'θελα να βρίσκομαι. Αυτήν τη στιγμή ο κήπος, τα κουβαλήματα με τα χώματα, τα κλαδέματα και τα μαστορέματα σε τοίχους και πεζούλια δεν μου κάνουν καλό. Δεν υπάρχει εκτόνωση και η επαφή μου με τη γη μόνο κούραση θα μου φέρει. Απομακρύνομαι. Καταθέτω στο δικαστήριο πως έχω πάρει τηλέφωνο έναν πολύ καλό κύριο που ασχολείται με αυτά και ζήτησα τιμές και προσφορές για περιποίηση μπαλκονιών. Σόρι, αλλά όχι άλλος κόπος. Τουλάχιστον, λίγο ακόμα. Άσε που έχω τάξει μαθήματα ζαχαροπλαστικής σε καινούργιους φίλους (ηλεκτρονικούς, το πρώτο μάθημα θα είναι σαν ραντεβού στα τυφλά) και πρέπει να οργανωθώ διότι θα ήθελα το μάθημα να εξελιχθεί σε όμορφο απόγευμα με τσάγια και γλυκά. Πάντως, τα βράδια μας είναι πιο γεμάτα από ποτέ. Απόψε στο πbox η γνωστή λέσχη έχει meeting. Και ειλικρινά κοκκινίζω γιατί σκέφτομαι τι λένε οι γύρω μας για όλα όσα ακούνε. Το φαγητό είναι υπέροχο, γεμάτο ευχάριστες εντάσεις και πετυχημένους συνδυασμούς. Δοκιμάζοντας το «Βρόμικο της Μαβίλη» σκέφτηκα πως ο κ. Πέσκιας έχει μάθει τον τρόπο να χτυπά το νεύρο των γαστρονομικών αναμνήσεων του καθενός και εκεί να παίζει με τα υλικά και τις γεύσεις με έναν τρόπο σχεδόν παιδικό, όχι πολύ μακριά από αυτό που λέμε επιστήμη όμως. Πραγματικά εμπνευσμένη, νόστιμη κουζίνα, με αληθινούς πειραματισμούς που δεν ξεφεύγουν ποτέ από τα όρια της γαστρονομικής λογικής. Την άλλη φορά που θα πάω, δεν θα μιλώ, θα τρώω μόνο. Τ' ακούς Χριστίνα; Σας φιλώ.
σχόλια