ΣΑΒΒΑΤΟ 26/4
Κοιτώ τα κομμάτια του οσομπούκο πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Έχουν δίκιο όσοι λένε πως αυτό είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια για μαγειρευτό κρέας. Έχω την ιδανική συνταγή γι' αυτό το υπέροχο κρέας και γι' αυτή την παγωμένη μέρα που όλα μοιάζουν να μην κινούνται. Πανάρω το οσομπούκο σε αλεύρι ελαφρά, το σοτάρω σε βαθύ μαντεμένιο σκεύος (καλη μου le creuset, έχεις γίνει απαραίτητη), στο οποίο έχω λιώσει λίγο βούτυρο μαζί με ελαιόλαδο. Όταν σοταριστεί από όλες τις μεριές, αφαιρώ τα κομμάτια από το σκεύος κι εκεί ρίχνω ψιλοκομμένο καρότο, σέλερι, κρεμμύδι και σκόρδο. Σε αυτό το στάδιο προσθέτω αλάτι και πιπέρι - θα ξαναπροσθέσω όμως και κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Τα αφήνω να ψηθούν όλα μαζί για περίπου πέντε λεπτά και τότε τα επαναφέρω στο τηγάνι. Προσθέτω δεντρολίβανο, ένα φύλλο δάφνης, θυμάρι, δύο κουταλιές τοματοπελτέ και τρία ποτήρια λευκό κρασί. Αφού εξατμιστεί το αλκοόλ από το μείγμα μου (το καταλαβαίνει κανείς μυρίζοντας το φαγητό, θέλει περίπου τρία λεπτά), προσθέτω δύο ποτήρια ζωμό καλής ποιότητας (σήμερα έχω κοτόπουλο), σκεπάζω το σκεύος και αφήνω να σιγοψηθεί για περίπου δύο ώρες, ελέγχοντας κατά καιρούς την ποσότητα των υγρών στην κατσαρόλα. Αν η σάλτσα δεν έχει δέσει μετά τις δύο ώρες, αφαιρώ το κρέας και συνεχίζω το βράσιμο μέχρι να έχω ένα σχετικά πιο πηχτό gravy. Αυτό το κρίνει ο καθένας αναλόγως. Οι Ιταλοί σερβίρουν αυτό το φαγητό με ριζότο μιλανέζε (ένα απλό ριζότο με σαφράν), όμως εγώ σήμερα έχω μέχρι εδώ δύναμη. Βράζω πατάτες, τις ξεφλουδίζω και τις ρίχνω σε ένα μπολ μαζί με βούτυρο ανάλατο, αλάτι και πιπέρι. Προσθέτω γάλα που έχω ζεστάνει και στο οποίο έχω προσθέσει δύο πρέζες σαφράν. Λιώνω με την ειδική κουτάλα, αλλά δεν ομογενοποιώ, αφήνω το μείγμα μου σχετικά ακατέργαστο. Σερβίρω σε μεγάλη πιατέλα, στρογγυλή. Πρώτα, στη βάση, ο αγριεμένος πουρές που μυρίζει σαφράν, από πάνω το κρέας με τις σάλτσες του. Τελειώνω το σερβίρισμα με την περίφημη γκρεμολάτα: ξύσμα λεμονιού, μαϊντανός και σκόρδο, όλα ψιλοκομμένα πάνω από το φαγητό. It makes all the difference. Αυτό είναι το είδος του φαγητού που προτιμώ για ένα τραπέζι με φίλους. Ένα μεγάλο πιάτο στη μέση με το οσομπούκο, ένα καλό κρασί (εδώ σε θέλω, μάστορα), ένα καλό καρβέλι ψωμί και είμαστε τέλεια. Μετά, πορτοκάλια και πικρή σοκολάτα. Και όσο φαίνεται ακίνητο και κρύο αυτό το απόγευμα, τόσο εδώ, σε αυτό το τραπέζι, τα λόγια φλέγονται και τα μαγουλάκια ροδίζουν.
ΚΥΡΙΑΚΗ 27/4
Είναι μερικά πρωινά Κυριακής που σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι όλοι όσοι έχουν κάποιον να τους μαγειρεύει. Ωραία η ευθύνη που έχουμε εμείς, οι μάστορες της κουζίνας, όμως νομίζω πως μέσα στην τόση μανία να μαγειρέψουμε, να τραπεζώσουμε, να δώσουμε, ξεχνάμε ότι ένα κομμάτι του εαυτού μας (αυτό που θέλει να μας περιποιούνται) μένει πάντα ανικανοποίητο. Ούτε σήμερα πρόκειται να συμβεί, βέβαια. Είμαι στην κουζίνα κι ετοιμάζω ένα επικό κέικ με λάβα σοκολάτας. Την ώρα που ρίχνω το μείγμα στο ταψί κι υπολογίζω σχεδόν ψυχωσικά τον χρόνο ψησίματος, μην τυχόν η λάβα γίνει τούβλο, σκέφτομαι πως μάλλον είναι ωραία να είσαι ο «άλλος». Δεν μιλάω για κατάσταση υπηρέτριας! Κάτι πιο απλό. Ένα ταπεράκι για να πας στη δουλειά, ένα πρωινό σερβιρισμένο στο τραπεζάκι δίπλα στον καναπέ, κάτι να γίνει χωρίς εσύ να μπεις στην κουζίνα! Πριν ξεφουρνίσω τη σοκολατένια λάβα, έχω ήδη προετοιμαστεί για ένα late lunch, έχω φτιάξει καφέδες και είμαι happy που πήρα αυτές τις φούξια φρέζιες και μπορώ να τις μυρίζω τώρα... Τι να πω; Μάλλον δεν μπορείς να τα 'χεις όλα στη ζωή. Μερικοί από εμάς είμαστε εδώ για να περιποιούμαστε τους υπόλοιπους! Σας φιλώ.
σχόλια