Οι μέρες «μπρος-πίσω»

ΚΥΡΙΑΚH 08/05

Ξεφυλλίζω το «World of Interiors». Έχω πάνω από τρία χρόνια να πάρω αυτό το περιοδικό. Για μεγάλο διάστημα ήταν το αγαπημένο μου. Έχω ακόμα τα τεύχη έξι χρόνων που μάζευα με μανία, τα κουβάλαγα από το ένα σπίτι στο άλλο και πρόσφατα κόντεψα να τα χάσω, όταν σε μια εκκαθάριση πήγα κατά λάθος να τα πετάξω. Σταμάτησα να το αγοράζω διότι πολλοί φίλοι προσπάθησαν να με πείσουν για το αρνητικό στοιχείο που κρύβει το να βλέπεις ουτοπικά μποέμικα παλάτια, πύργους, καλύβες στην Αφρική, δεντρόσπιτα χτισμένα πάνω στα αιωνόβια μπράτσα μιας οξιάς στην Αμερική, όταν δεν μπορείς να τα έχεις. Τα βλέπεις, λέει, αυτά και δεν έχεις καμία επαφή με την πραγματικότητα. Αν σου αρέσουν τα interiors, αν θες να ξέρεις τι παίζει, ποιος είναι ο «καυτός» καναπές που πρέπει να πάρεις, τότε υπάρχουν άλλα περιοδικά, πολύ ενημερωμένα, καθόλου σνομπ, με πλήρη ρεπορτάζ αγοράς, έξυπνες, πλήρεις λύσεις - θα γίνεις ξεφτέρι. Κάπως το πίστεψα και σχεδόν ψυχαναγκαστικά το ακολούθησα. Όχι ότι αγόρασα κά- ποιο άλλο interiors περιοδικό έκτοτε. Με κάνα δυο δοκιμές που έκανα, έπηξα στα φούξια prints και στις ποπ πλαστικές ανοησίες. Αυτά τα περιοδικά δεν σε μαθαίνουν γούστο. Σε μαθαίνουν αντιγραφή. Κι έτσι, τα σπίτια γίνονται όλα ίδια. Και άσχημα. Σήμερα, λοιπόν, διαβάζω και θαυμάζω στο τελευταίο τεύχος του «WOI» για το σπίτι ενός στυλίστα της «Vogue», ένα ονειρικό χάος από περιοδικά, sketchbooks, δείγματα υφασμάτων, memorabilia, αξεσουάρ, φανταστικά παλιά χαλιά, έργα τέχνης, υφάσματα, υπερμεγέθη φυτά σε πήλινες γλάστρες και ψάθες, ρούχα, φτερά, καπέλα, βιβλία και ό,τι άλλο καλόγουστο και όμορφο μάζεψε μέσα στα χρόνια αυτός ο άνθρωπος. Αφημένα εδώ κι εκεί, λες και χρησιμοποιήθηκαν χθες. Λίγες σελίδες μετά, ένα παλάτι στο Πόρτο, λουσμένο στα χρυσάφια, εμπνευσμένο από την Αλάμπρα. Κάθε τοίχος σκαλισμένος με τα πιο λεπτομερή αραβουργήματα, χρωματιστά γυαλιά, όλα χρυσά. Μετά, ένας μανιακός των τρένων ανακαλύπτει ένα βικτωριανό βαγόνι και το αναπαλαιώνει στην εντέλεια. Εν τω μεταξύ, και όσο ξεφυλλίζω τις σελίδες, έχω πάρει δεκάδες ιδέες, έχω φανταστεί το σπίτι μου αλλιώς, σκέφτηκα ελεύθερα. Ξέρω πως δεν πρόκειται να ψάξω στα μικρά γράμματα να βρω διευθύνσεις. Το είδα, σε μεγεθυμένο βαθμό, στα ρεπορτάζ-ταξίδια του «WOI» και τώρα κινούμαι ελεύθερα. Η σκόνη που φαίνεται στις βιβλιοθήκες των σπιτιών που φωτογραφίζουν και η ακαταστασία (που αφήνουν να φαίνεται, εν αντιθέσει με τους flashy ανταγωνιστές τους, που φωτογραφίζουν σπίτια αποστειρωμένα, όλα στην εντέλεια) είναι αυτό που σου επιτρέπει να καταλάβεις πως τα σπίτια, όπως και να ’ναι φτιαγμένα, όταν κατοικούνται σωστά, είναι φωλιές, κοιτίδες, φορτιστές μπαταρίας, τα προσωπικά μας sketchbooks, ό,τι έχουμε στο μυαλό και βγαίνει την ώρα που επιλέγουμε ένα μαξιλαράκι για τον καναπέ ή παίρνουμε την απόφαση για ένα μεγάλο φυτό στο σαλόνι. Ξαναγίνομαι φανατικός αναγνώστης, ακόμα κι αν πρέπει να κόψω άλλα. Το «World of Interiors» είναι αναγκαίο. Και χαίρομαι που δεν αλλάζει ποτέ.

ΔΕΥΤΕΡΑ 09/05

Στη Μητροπόλεως βλέπουμε την έρημη πλατεία-λουτροκαμπινέ, με τα μάρμαρα και τα βενετσιάνικα φανάρια. Σκέφτομαι πως το μόνο που λείπει είναι λίγη λονδρέζικη ομίχλη για να πεταχτεί ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης πίσω από τα πλατάνια και να μας σφάξει όλους. Μια παρέα Ιάπωνες χαζοκοιτάει τη φασκιωμένη Μητρόπολη, θέλω να πάω να τους πω πως είναι έτσι εδώ και οχτώ χρόνια, τουλάχιστον. Τέσσερα αδέσποτα κόβουν βόλτες σχετικά χαρούμενα. Όλα γύρω πολύ έρημα. Ξέρω πως είναι Δευτέρα βράδυ και πως αυτό το παγωμένο αεράκι απόψε τους έστειλε όλους σπίτια τους, όμως τόση ερημιά πια; Στο δικό μας τραπέζι, πάντως, το κονκλάβιο συνεδριάζει. Τα θέματα είναι πολλά, έχουμε μέρες να τα πούμε, μαθαίνω ευχάριστα νέα, σχέδια που θα γίνουν πράξη τον χειμώνα μού ακούγονται συναρπαστικά. Τα χάχανά μας ακούγονται πολύ δυνατά μες στην ερημιά της νύχτας. Στον δρόμο για την επιστροφή μάς ακολουθεί ο Αστέρης, ένα αδέσποτο χάσκι, έφηβος, πολύ κουλ τύπος. Μας πάει μέχρι την πλατεία, εκεί μας αφήνει να προχωρήσουμε. Ξέρει τα όρια της παρέας μας. Πολλές φορές με εντυπωσιά- ζει η ευγένεια και η ωριμότητα των αδέσποτων. Αληθινές προσωπικότητες μιας πόλης που δεν της έχουν μείνει και πολλά. Ακόμα και οι ανοιξιάτικες βραδιές της, που κάποτε ήταν λουσμένες στα σορόπια, τώρα αφήνουν μια πικρή γεύση. Την ίδια που φαντάζομαι πως αφήνουν οι άνθρωποι στα άμαθα αδέσποτα που τους ακολουθούν, ελπίζοντας για μια μόνιμη παρέα. Ανεβαίνουμε σπίτι, τρώω ένα κουτάλι μαρμελάδα φράουλα και πάω για ύπνο. Σας φιλώ!