Το μόνο ευχάριστο από τη σύλληψη του Στρος Καν είναι ότι θυμίζει εκείνες τις ειδυλλιακές μέρες της δεκαετίας του ‘90, όταν ο ανέμελος πλανήτης ασχολιόταν με τον λεκέ στο φόρεμα της Μόνικα Λουίνσκι και τις απιστίες του Μπιλ Κλίντον. Κατά τ’ άλλα, η υπόθεση προκαλεί ρίγος στη σπονδυλική στήλη: σύμφωνοι, κανένας ένοχος απόπειρας βιασμού δεν πρέπει να ξεφεύγει από την τσιμπίδα του νόμου, αλλά, αντιθέτως, πρέπει να τιμωρείται αυστηρότατα, αλλά αρκεί μία καταγγελία για να βρεθεί κάποιος στις αμερικανικές φυλακές; Γιατί, μέχρι να ξεκαθαρίσει η υπόθεση, ο δικαστής δεν απαγόρευσε απλώς την έξοδο του Στρος Καν από τη χώρα και πώς όλοι προεξοφλούν την ενοχή και το τέλος της πολιτικής του καριέρας;
Το κωμικοτραγικό είναι ότι στην Ελλάδα της παρανοϊκής συνωμοσιολογίας, όπου ακόμη και το τσουνάμι της Ιαπωνίας αποδόθηκε στα τσιπάκια που κατασκευάζονταν στη χώρα για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης(διεξοδικά η υπόθεση σε προηγούμενο τεύχος), δεν διατυπώθηκε αυτήν τη φορά ούτε η ελάχιστη επιφύλαξη: ο σατανάς διευθυντής του ΔΝΤ βρέθηκε εκεί που του αξίζει, δηλαδή στο πυρ το εξώτερο των φυλακών του Χάρλεμ.
Όταν τελείωνε το άρθρο, δεν είχαν γίνει γνωστά όλα τα περιστατικά καθώς και τα αποτελέσματα των εξετάσεων DNA που θα ρίξουν περισσότερο φως στην υπόθεση. Εκτός από τα συγκεκριμένα ερωτήματα που έχουν προκύψει (η καμαριέρα που μπαίνει στη σουίτα ενώ ο Καν κάνει μπάνιο, ένα μήνυμα στο Τwitter που ανακοινώνει τη σύλληψή του στο ξενοδοχείο μερικά λεπτά μετά την πραγματική σύλληψή του στο αεροδρόμιο), το βέβαιο είναι ότι ο επικεφαλής του ΔΝΤ είχε αναφερθεί πριν από δύο εβδομάδες, μιλώντας σε δημοσιογράφους της «Liberation», στο σενάριο μιας σκευωρίας εναντίον του με ηρωίδα «κάποια γυναίκα που βιάζεται σ’ ένα πάρκινγκ, και στην οποία έχουν τάξει 500.000 ή ένα εκατομμύριο ευρώ για να επινοήσει την ιστορία».
Ο Ζαν Κατρεμέρ, ένας πολύ καλά πληροφορημένος συντάκτης της ίδιας εφημερίδας, γράφει το 2007 στο μπλογκ του, με αφορμή τον διορισμό του στην ηγεσία του ΔΝΤ: «Το μοναδικό μειονέκτημα του Στρος Καν είναι η σχέση του με τις γυναίκες. Πολύ πιεστικός, φλερτάρει πολλές φορές με την παρενόχληση, πράγμα που είναι γνωστό στα ΜΜΕ, αλλά κανείς δεν μιλάει (είμαστε στη Γαλλία). Το ΔΝΤ, όμως, είναι διεθνής οργανισμός και τα ήθη του αγγλοσαξωνικά. Αρκεί μια απρεπής χειρονομία, ένα υπονοούμενο, για να γίνει χαμός στα μέσα ενημέρωσης». Εκτός κι αν είναι σεξομανής, ο Στρος Καν δεν θα έπρεπε να προσέχει, όταν μάλιστα οι δημοσκοπήσεις για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές τον έφερναν να προηγείται του Σαρκοζί, που αποκλειόταν κιόλας από τον δεύτερο γύρο; Άλλωστε, η κατηγορία του βιασμού, την οποία αντιμετωπίζει στη Σουηδία κι ο επικεφαλής της περίφημης ιστοσελίδας Wikileaks, T. Ασάνζ, επειδή δεν χρησιμοποίησε προφυλακτικό, είναι τελευταία της μόδας, αν πρόκειται για την εξουδετέρωση πολιτικών αντιπάλων...
Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει βάση η συνωμοσιολογική ερμηνεία που, από την άλλη πλευρά, υποστηρίζεται από αναλυτές της αμερικανικής αριστεράς: ότι δηλαδή ο Στρος Καν έπεσε στην «παγίδα με το μέλι» επειδή προσπάθησε ν’ απαλλαγεί από την κακόφημη νεοφιλελεύθερη προϊστορία του ΔΝΤ. Το πρόσφατο εγκώμιο του γνωστού προοδευτικού νομπελίστα Τζόζεφ Στίγκλιτζ χρησιμοποιείται ως μια απόδειξη για τη θεωρία: «Ο Στρος Καν αποδεικνύεται οξύνους ηγέτης του ΔΝΤ... Όπως είπε στην τελευταία ομιλία του στο Brookings Institution, λίγο πριν από τη συνεδρίαση του Ταμείου: “Σε τελική ανάλυση, η απασχόληση κι η ισότητα είναι δομικά στοιχεία της οικονομικής σταθερότητας και της ευημερίας, της πολιτικής σταθερότητας και της ειρήνης. Αυτά αποτελούν την ουσία της αποστολής του ΔΝΤ”». Αν, όμως, οι τραπεζίτες κι οι άλλοι πολέμιοι αυτής της «νέας» πολιτικής Στρος Καν ήθελαν να απαλλαγούν από την παρουσία του στην Ουάσινγκτον, όπως υποστηρίζει αυτή η εκδοχή, γιατί δεν περίμεναν τις γαλλικές προεδρικές εκλογές; To συμπέρασμα είναι ότι πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός στα όποια συμπεράσματα, χώρια ότι ισχύει και το τεκμήριο της αθωότητας.
Δεν απομένει παρά να διευκρινιστεί τι επιπτώσεις θα έχει η περιπέτεια του ισχυρού άνδρα του ΔΝΤ στην ελληνική τραγωδία, η οποία, από τους φόνους και τις συγκρούσεις στην Αθήνα μέχρι τον συνεχή εξευτελισμό της χώρας από τους διεθνείς δανειστές της, δεν έχει τελειωμό. Από μια άποψη, η ουδετεροποίηση του Στρος Καν μάλλον κακό κάνει παρά καλό. Όσο κι αν μοιάζει παράδοξο, ήδη, από τις περσινές διαπραγματεύσεις με την τρόικα, το ΔΝΤ κρατάει πιο διαλλακτική στάση από τη Μέρκελ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο Στρος Καν απείχε παρασάγγας από τον σοσιαλισμό, αλλά μπορούσε να καταλάβει καλύτερα από την κυρία Μέρκελ ότι αν φέρεις μια χώρα στα άκρα, κάποια στιγμή θα εκραγεί. Όμως, η τελευταία μοιάζει καταδικασμένη, έτσι κι αλλιώς. Η τελευταία εβδομάδα έδειξε ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο. Με ή χωρίς Στρος Καν, βαδίζουμε ολοταχώς προς πολιτική και οικονομική χρεοκοπία.
σχόλια