Παρασκευή, 19:00, στον δρόμο για το σπίτι
Από το πρωί δουλεύουμε ακούγοντας ντουντούκες, Ξυλούρη και Μπιθικώτση που τραγουδάνε για το δίκιο του εργάτη. Φεύγοντας απ’ το γραφείο, κοιτάω τα φέιγ- βολάν του ΠΑΜΕ που ανεμίζουν σαν τα κομφετί στον αέρα. Πίσω απ’ το υπουργείο Οικονομικών, στην οδό Νίκης, τον δρόμο έχουν αποκλείσει περίπου 50 διαδηλωτές με πλακάτ του ΠΑΜΕ για να συμπαρασταθούν στον αγώνα των επιτυχόντων οικονομολόγων στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ που αρνείται να προσλάβει το υπουργείο Οικονομικών. Ο μέσος όρος ηλικίας των παρευρισκομένων που έχουν κλείσει το δρόμο είναι τα 19 χρόνια. Λίγο πιο πάνω, στο τέλος της Ερμού, έχει στηθεί μια μεγάλη, πράσινη εξέδρα ανάμεσα σε άσπρα πανό που μιλούν για την εξουσία του κεφαλαίου. Από μια ντουντούκα, μια γυναικεία φωνή ουρλιάζει κάτι για το καπιταλιστικό σύστημα. Ο κόσμος είναι ελάχιστος και κοιτάζει με περιφρόνηση, ως επί το πλείστον, το αντίπαλον δέος των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος. Σαν να μην έφτανε το -μάλλον συνηθισμένο- καπέλωμα των απέναντι, δεξιά κι αριστερά κατά μήκος του πεζοδρομίου απλώνεται ένα βουνό από φέιγ-βολάν (κάποιος σκέφτηκε «ας τυπώσουμε χιλιάδες φέιγ-βολάν κι ας τα πετάξουμε όλα στο ίδιο σημείο, έτσι ώστε να σχηματίζουν ένα πελώριο βουναλάκι από σκουπίδια για να φτάσει το μήνυμά μας στα πέρατα της οικουμένης»). Μόνο που τα βλέπω, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Μάλλον έχω κακομάθει όλες αυτές τις μέρες. Οι «Αγανακτισμένοι» έχουν μέχρι τώρα αποτελέσει την εξαίρεση: είτε συμμετέχει κανείς είτε όχι, δεν έχουν ντουντούκες, δεν βάζουν μουσική με στόχο να κουφάνουν τους γύρω τους και μαζεύουν τα σκουπίδια τους - μέχρι και ειδικές σακούλες για ανακύκλωση έχουν.
Παρασκευή, 19:05, στην Ερμού, ακόμα κοιτάω γύρω μου
Ξέρω ότι δεν θα βγάλω τίποτα, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να κρατηθώ. Μιλάω σ’ έναν τύπο με μπλε t-shirt πίσω από την πράσινη εξέδρα, που περιμένει την Αλέκα Παπαρήγα. «Συγγνώμη, είσαι της διοργάνωσης; Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;». «Από πού είσαι;». «Τι εννοείς;». «Από πού είσαι;» (υποψιάζομαι ότι θα ήθελε ν’ ακούσει κάτι που να περιέχει τη λέξη «επιτροπή»). «Δεν ανήκω σε κάποιο κόμμα. Δουλεύω δυο δρόμους πιο κάτω. Θέλω να σε ρωτήσω ποιος θα καθαρίσει όλα αυτά τα σκουπίδια». Μου χαμογελά ειρωνικά πριν αρχίσει να μου μιλά με μισόλογα. Ο τόνος που υιοθετεί θυμίζει υπομονετικό δάσκαλο που μιλάει σε καθυστερημένο εφτάχρονο που τα ’κανε πάνω του στην τάξη. Μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι.«Συγγνώμη, αν έρθω εγώ έξω απ’ τον Περισσό κι αδειάσω δυο ντάνες σκουπίδια έξω απ’ την πόρτα σου, θα σου αρέσει;». «Άλλο αυτό», μου απαντάει. «Σοβαρά; Το ΠΑΜΕ δικαιούται να πετάει σκουπίδια ή τα δικά σου τα σκουπίδια έχουν κάτι ξεχωριστό;», του απαντάω. Από πίσω του πετάγεται ένας πενηντάρης με μουστάκι-μπατανόβουρτσα. «Πήγαινε πίσω στην Εκάλη και στον Αλαφούζο με τα μεγάλα συμφέροντα», μου φωνάζει. Σωστά, αυτοί είναι πιο εργαζόμενοι από τους υπόλοιπους εργαζόμενους - και τα σκουπίδια τους ακόμα είναι αλλιώτικα από των υπολοίπων. Καθώς φεύγω, βλέπω ότι τα φέιγ-βολάν είναι δίπλα ακριβώς στους κάδους ανακύκλωσης με τις ζωγραφισμένες αγελαδίτσες - μου φαίνεται αστείο.
Διασχίζω το Σύνταγμα μες στη ζέστη, την ώρα που κάποιος ξεκινά τη λαϊκή συνέλευση από ένα μικρόφωνο ήρεμα και χωρίς να κάνει ούτε ένα σχόλιο για το καπέλωμα που έχουν φάει από την άλλη πλευρά του δρόμου, ενώ σκέφτομαι πόσο χαζό ήταν εκ μέρους μου να μπω σ’ αυτόν το διάλογο. Τι περίμενα; Το μόνο παρήγορο είναι ότι ο κόσμος μοιάζει να έχει ξεπεράσει τα κόμματα, τους πολιτικούς και το μονοπώλιο της επανάστασης. Τι θ’ αλλάξει; Κανείς δεν ξέρει.
σχόλια