Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ έχει σαρώσει τα πάντα. Οι αγορές είναι ανεξέλεγκτες και ρημάζουν τη μεσαία και τις μικρότερες τάξεις. Ζούμε έναν εργασιακό μεσαίωνα, το περιβάλλον καθημερινά επιβαρύνεται και η κοινωνική αδικία μεγαλώνει. Για κάθε έναν καινούργιο πλούσιο έχουμε εκατοντάδες νέους φτωχούς. Ακόμα και μέσα στη ζώνη του ευρώ, ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού επιβιώνει στα όρια της φτώχιας. Και όμως, η Αριστερά της προόδου και της ισότητας δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι και παραμένει σε όλη την Ευρώπη σε εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά. Πολυδιασπασμένη και χλωμή, κυνηγά να πιαστεί από κινήματα πολιτών και δεν μπορεί ν’ αρθρώσει μια πρόταση σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο. Μήπως, τελικά, η ανυπαρξία αριστερού λόγου έχει μερίδιο ευθύνης στην ελληνική και παγκόσμια κρίση;
ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ να πάει προς τ’ αριστερά περιγράφει μ’ έναν εύπεπτο τρόπο ο Ιταλός γλωσσολόγος Raffaele Simone στο πόνημά του Το μειλίχιο τέρας (μτφρ. Μιχάλης Μητσός, εκδόσεις Πόλις), όπου προσπαθεί ν’ αναζητήσει τα αίτια που η Γηραιά Ήπειρος δεν στρίβει προς τα αριστερά. Ή γιατί, ακόμα κι όταν στρίβει, αυτό αποτελεί μικρή παρένθεση. Ο νεοφιλελεύθερος τρόπος ζωής, η επικοινωνιακή ήττα της αριστερής ιδεολογίας (το «φάντασμα» του κομμουνισμού πούλησε περισσότερο από τις αρετές της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινωνικού κρά- τους) και η απώλεια της αίσθησης του χρόνου είναι, κατά τη γνώμη του, μερικές από τις αιτίες. Με τη λέξη «χρόνος» εννοεί τις επιταγές της κάθε εποχής.
ΕΔΩ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχασε και τ’ αυγά και τα πασχάλια. Αν και, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της Public Issue για την «Καθημερινή», ξεπερνά στο άθροισμά της το 20,5%, δεν μοιάζει ικανή να (ξανα)φτιάξει έναν συνασπισμό που να διεκδικήσει την εξουσία, ώστε να δούμε τον περίφημο «τρίτο δρόμο» να προσπαθεί να ελέγξει το άλογο της παγκοσμιοποίησης. Δεν μπορεί και δεν θέλει, ίσως, ν’ αφήσει την ασφάλεια της διαμαρτυρίας. Αλλά, στ’ αλήθεια, τα τελευταία χρόνια η Αριστερά διαμαρτύρεται;
ΕΞΩ ΤΑ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ. Ένα απόγευμα, σε μια καταπληκτική ταβέρνα στους Αρμένους, δίπλα στο Ρέθυμνο, ένας «συνασπιστής» μου είχε πει το εξής: «Περιμέναμε πως η Βαγδάτη θα κρατούσε λίγο παραπάνω κι έτσι θα είχαμε κι άλλο χρόνο». Τότε, ήταν, βλέπετε, η δεύτερη επιχείρηση στον Κόλπο και όλοι οι Αριστεροί είχαν πιστέψει στα στρατεύματα του δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν, με απώτερο στόχο να πάρουν ψήφο στις χώρες τους. Ο Σαντάμ, όμως, έχασε αμέσως. Το ίδιο είχε συμβεί στη χώρα μας με τον Μιλόσεβιτς, τον Οτσαλάν, το Παλαιστινιακό και άλλες λοιπές ιστορίες, στις οποίες η ιμπεριαλιστική Δύση τα έβαζε με «αθώους». Δεν λέω ότι είχαν άδικο επειδή διαμαρτύρονταν, αλλά επειδή είχαν μεταφέρει εξολοκλήρου την πολιτική αντιπαράθεση στο εξωτερικό δελτίο κι όχι στα ζητήματα καθημερινότητας. Όλοι συγκινούμαστε με τις εικόνες νεκρών αμάχων απ’ το Ιράκ, αλλά κάθε πρωί θέλουμε να ξυπνήσουμε και να πάμε στη δουλειά μας.
ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΜΕΙΝΕ να κυνηγάει τ’ αυθόρμητα ξεσπάσματα. Τους φοιτητές, τους «Δεκέμβρηδες», τους «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» και τώρα τους «Αγανακτισμένους». Αντί να τους δίνει «υλικό» κι εργαλεία, θέλει να τους «καπελώσει». Ακόμα κι όταν όλοι αυτοί νομίζουν ότι δεν θέλει τους «καπελώσει», στην ουσία αυτό συμβαίνει επειδή πολύ απλά η Aριστερά, εδώ και χρόνια, έχει σταματήσει να γεννά και να δίνει ιδέες. Κάθε κείμενο, κάθε παράγραφος των διανοουμένων της (που είναι και πολλοί) θυμίζει ψυχόδραμα. Δεν έχει την «τσαχπινιά» απ’ την οποία πιάνεσαι για να τη μετατρέψεις σε δράση. Και δεν είναι ότι της λείπουν οι αφορμές, ούτε τα νικηφόρα παραδείγματα, λέμε τώρα. Οι Καμινομπουτάρηδες πήγαν κόντρα σε όλα τα συντηρητικά στοιχεία και κέρδισαν. Άγνωστοι, αλλά άφθαρτοι και λογικοί, μ’ έναν ήπιο λόγο που δεν τον λες δεξιό ούτε αριστερό, μέσα στο πλαίσιο και στις ανάγκες της εποχής ωστόσο. Αυτό που ψάχνουμε, με λίγα λόγια.
σχόλια