Γιάννης Μασούρας - μπασίστας των Matisse

Πώς ήταν να παίζεις support στους Suede; nΕίχατε αγωνία;

Οι Suede είναι ένα απ’ τα τρία πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα κι έχουν ανεξίτηλα σημαδέψει τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής μου με τη μουσική, όχι ως μουσικού αλλά ως μουσικόφιλου. Αυτοί ήταν ο λόγος που ήθελα να πιάσω ένα μουσικό όργανο στα χέρια μου και να παίξω σε συγκρότημα. Επίσης, διαβάζοντας τις συνεντεύξεις τους, ανακάλυψα για τα καλά τον Bowie, τους Roxy Music και τους Smiths. Όποτε, ναι, είχα μια αγωνία, γιατί, όπως και να το κάνεις, είναι λίγο τρομακτικό να παίζεις με τα ινδάλματά σου.

Πόσος κόσμος ήρθε να δει τη συναυλία;

Θα έλεγα ότι ήταν πάνω από 2.000 και κάτω από 2.500. Είναι όμορφος ο χώρος του Entertainment Stage και αρκετά μεγάλος. Δυστυχώς, σε καιρό οικονομικής κρίσης τα sold-out είναι δύσκολη υπόθεση. Αυτό που μου έκανε θετική εντύπωση είναι ότι είχε και μικρές ηλικίες, πράγμα που σημαίνει πως οι Suede, μετά από 20 χρόνια, συνεχίζουν να προσελκύουν νέους fans.

O κόσμος πώς ήταν απέναντί σας;

Ζεστός, ιδιαίτερα τα παιδιά στις μπροστινές σειρές. Τους ευχαριστούμε πολύ.

Πώς ήταν η εμφάνιση των Suede;

Μολονότι είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, θα πω ότι ήταν καταπληκτικοί και πως παραμένουν πηγή έμπνευσης. Η μπάντα έπαιζε καλά, όπως πάντα, ο κιθαρίστας Richard Oakes, χοντρούλης ξεχοντρούλης, βρισκόταν σε διαρκή κίνηση, παίζοντας τα περίτεχνα, δραματικά του αρπέτζιο, και φυσικά ο Brett Anderson αλώνιζε πάνω στη σκηνή σαν 20χρονο. Γινόταν ένα με τον κόσμο, χόρευε, δεν έχανε νότα. «Σκλάβωσε» το κοινό, χωρίς να πέσει στα κλισέ «efharisto» και «we love you, Athens». Οι τρίχες σηκώνονταν κάγκελο και οι γυναίκες έλιωναν κάθε φορά που μετέτρεπε το μικρόφωνο σε λάσο που στριφογύρναγε απειλητικά πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Ήταν ένας πραγματικός δανδής.

Ποια ήταν τα highlights της συναυλίας;

Όταν τραγούδησαν τα «Killing of a flashboy», «We are the pigs», «Wild Ones», «Beautiful Ones».