Μετά την Ελλάδα και την Ιταλία, ήταν η σειρά της Ισπανίας ν’ αλλάξει κυβέρνηση τις τελευταίες 15 μέρες. Αυτήν τη φορά η αλλαγή έγινε με εκλογές: το Λαϊκό Κόμμα κατατρόπωσε τους Σοσιαλιστές, με τη διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα να είναι η μεγαλύτερη από την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1975. Μάλιστα, οι νικητές διαθέτουν αυτοδύναμη πλειοψηφία στη Βουλή και μπορούν να κυβερνήσουν άνετα τη χώρα και να τη βγάλουν απ’ την κρίση.
Όμως, στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όπως στη Ρώμη και στην Αθήνα, έτσι και η κυβερνητική αλλαγή στη Μαδρίτη έγινε πριν απ’ την ώρα της. Oι εκλογές επρόκειτο να γίνουν τον Μάρτιο του 2012, αλλά ο πρωθυπουργός Θαπατέρο αποφάσισε να τις επισπεύσει, λόγω της κοινωνικής δυσαρέσκειας και της κρίσης χρέους που αντιμετωπίζει η χώρα: τρεις μέρες πριν απ’ τις εκλογές, το επιτόκιο με το οποίο έπρεπε να δανειστεί η ισπανική κυβέρνηση άγγιζε το 7% και καμιά χώρα δεν μπορεί να δανείζεται σε τέτοια επίπεδα.
Αυτό που σπάνια αναφέρουν τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ είναι ότι η Ισπανία ΔΕΝ αντιμετωπίζει πρόβλημα με το χρέος της, που φθάνει στο 61% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος. Το ποσοστό δεν έχει καμιά σχέση με αυτά της Ελλάδας(145%) ή της Ιταλίας(118%), ενώ είναι αρκετά χαμηλότερο και απ’ αυτό της Γερμανίας(83%). Γιατί οι «αγορές» φοβούνται ότι η Ισπανία θα χρεοκοπήσει και τη δανείζουν πολύ ακριβότερα από τη Γερμανία, που χρωστάει και περισσότερα; Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ; Ας δούμε την εξήγηση που δίνει ο «Spiegel» για την πορεία της χώρας και τους λόγους που οι ψηφοφόροι τιμώρησαν τους Σοσιαλιστές: «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα αρνήθηκε για καιρό την ύπαρξη οικονομικής κρίσης. Μόνο η μεγάλη πίεση των Βρυξελλών υποχρέωσε τον Θαπατέρο να πάρει πίσω τις παροχές τις οποίες, σε καλύτερες μέρες, είχε παραχωρήσει σε δημόσιους υπαλλήλους, συνταξιούχους, φοιτητές και νέους γονείς».
Πράγματι, υπό την πίεση της ομάδας που κατευθύνει τις τύχες της Ευρώπης, ο Ισπανός πρωθυπουργός έκανε μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα, υιοθετώντας τον νεοφιλελευθερισμό. Το Κοινοβούλιο υπερψήφισε αυστηρότατα μέτρα λιτότητας και ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, φτάνοντας μέχρι την αλά γερμανικά τροποποίηση του Συντάγματος, που προβλέπει πλέον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό, η βασική αιτία της κακοτυχίας των Σοσιαλιστών και ολόκληρης της Ισπανίας είναι ότι ο Θαπατέρο άργησε να υποταχθεί στις Βρυξέλλες. Είναι φανερό ότι συνέβη το ακριβώς αντίθετο: οι Σοσιαλιστές αποξενώθηκαν από την εκλογική τους βάση, αθετώντας τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και ασπαζόμενοι ένα πρόγραμμα που ξέρουν να εφαρμόζουν καλύτερα οι αντίπαλοί τους. Μήπως, όμως, το πρόβλημα δεν θα είχε διογκωθεί, αν είχαν τουλάχιστον συμμορφωθεί νωρίτερα;
Οι Έλληνες ομόλογοί τους δίνουν αρνητική απάντηση:μέχρι την αναγγελία ενός δημοψηφίσματος, που παρά λίγο να οδηγήσει σε κατάρρευση τον παγκόσμιο καπιταλισμό, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ήταν ο καλός μαθητής των Βρυξελλών: η κυβέρνησή του δεν διαπραγματεύτηκε ούτε ένα γιώτα απ’ τα διάφορα πακέτα μέτρων που μέσα σε 2 χρόνια έχουν φέρει τη χώρα δεκαετίες πίσω.
Αν οι εξαγριωμένοι Βαλκάνιοι με το αβάσταχτο χρέος τους δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα, ας πάρουμε αυτότης ήρεμης Πορτογαλίας. Η (πρώην) σοσιαλιστική κυβέρνηση Σόκρατες πήρε σκληρά μέτρα και η νεοφιλελεύθερη του Κοέλιο που προέκυψε, μετά τις εκλογές στις αρχές του καλοκαιριού, υποσχέθηκε να εφαρμόσει με συνέπεια ακόμα περισσότερα: το αποτέλεσμα είναι ότι η πορτογαλική οικονομία προβλέπεται να παρουσιάσει το 2011 ύφεση-ρεκόρ 5%! Παρόμοια αποτελέσματα θα παρουσιάσει και η νέα ισπανική κυβέρνηση, που ουσιαστικά δεν υπόσχεται τίποτα άλλο, παρά μερικές μειώσεις φόρων και βασικά την παραπέρα ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας. Μερικές ώρες μετά την πανηγυρική εκλογή της, η νέα ισπανική κυβέρνηση αναγκάστηκε να δανειστεί με διπλάσιο επιτόκιο απ’ αυτό που δανειζόταν η ηττημένη! Δεν έχει, λοιπόν, σημασία αν γίνονται ή όχι εκλογές, ποιος κερδίζει και με τι προεκλογικό πρόγραμμα. Από την Ιταλία και την Ελλάδα των τεχνοκρατών πρωθυπουργών μέχρι την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία των εκλεγμένων, πρέπει να εφαρμοστούν τα ίδια μέτρα, που βαθαίνουν την κρίση και περιέργως ευνοούν τη Γερμανία.
Ας δούμε τι γράφει για το μέλλον της ευρωζώνης όχι κανένα περιθωριακό site που διακινεί θεωρίες συνωμοσίας, αλλά η εφημερίδα «New York Times»: «Λίγοι έκλαψαν για τον Παπανδρέου και τον Μπερλουσκόνι, των οποίων η πτώση επιβλήθηκε απ’ τον άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου-Παρισιού.
Όμως, όσο καλοδεχούμενες και να είναι, οι αποχωρήσεις τους δίνουν την ανησυχητική εικόνα του κοινού ευρωπαϊκού κράτους, όπου η σταθερότητα επιτυγχάνεται σε βάρος της δημοκρατίας. Μπορεί το τελετουργικό των Κοινοβουλίων και της δημοκρατίας να συνεχίσει να υπάρχει, αλλά η πραγματική εξουσία για τη λήψη των αποφάσεων περνάει στις δυνάμεις της αποκαλούμενης “Ομάδας της Φρανκφούρτης”, ενός μικρού κύκλου, αποτελούμενου από την Άνγκελα Μέρκελ, τον Νικολά Σαρκοζί, και του συμπλέγματος τραπεζιτών-αξιωματούχων της Ε.Ε. που διαχειρίζονται την ευρωπαϊκή κρίση από τον Οκτώβριο». Πρόκειται για την ομάδα που ανεβοκατεβάζει ήδη τις κυβερνήσεις, σε μια ευρωζώνη που παραπαίει από τις πολιτικές που η ίδια ομάδα έχει επιβάλει.
σχόλια