Μετά και το Eurogroup έχουμε την ικανότητα να δούμε όλη την ιστορία της ελληνικής κρίσης πιο σφαιρικά. Πριν από δύο χρόνια το δημόσιο χρέος άγγιζε το 120% του ΑΕΠ, έγινε όλος αυτός ο κακός χαμός, τώρα είναι στο 169% κι ελπίζουμε ότι σε οκτώ χρόνια θα ξαναγίνει 120% και θα καταστεί βιώσιμο (!). Αν ήμουν έγκλειστος στο Δαφνί, θα είχα βρει πειστικότερες εξηγήσεις για να περιγράψω αυτή την παλινωδία. Το επιχείρημα της κυβέρνησης, φυσικά, είναι πως, αν δεν έπαιρναν τα απαραίτητα μέτρα, θα είχαμε χρεοκοπήσει… λίγο περισσότερο από όσο έχουμε χρεοκοπήσει σήμερα. Και έρχομαι και ρωτάω, ο πονηρός: αν η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε μεγαλύτερη αίσθηση της πολιτικής οικονομίας, χωρίς καμία πρόθεση αλληλεγγύης, δεν θα ήταν προτιμότερο να είχε επιβάλει στην Ελλάδα τη λήψη σκληρών δημοσιονομικών μέτρων, να της δάνειζε με χαμηλό επιτόκιο μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, να μείωνε την ισχύ των οίκων αξιολόγησης και να μη φόρτωνε μια υπερχρεωμένη χώρα με άλλα διακόσια τόσα δισ.; Γιατί λεφτά ακούμε, αλλά λεφτά δεν θα δούμε, αφού θα τα βάζει η τρόικα σ’ έναν λογαριασμό για να τα παίρνουν οι χώρες που εκπροσωπεί και να κοιμάται η πλούσια Ευρώπη ήσυχη, την ώρα που η φτωχή βράζει.
Με αυτά τα δεδομένα οδηγούμαστε στις εκλογές που, αν μη τι άλλο, θα στηριχτούν σε ένα δίλημμα. Η μία του πλευρά είναι συνεχίσουμε στην ίδια ρότα, να περνάμε καθημερινούς ελέγχους από τύπους που το όνομά τους καταλήγει σε -μπαχ, να ακούμε τη λέξη «νέα μέτρα» κάθε τρεις και λίγο και στο τέλος ν’ αντιληφθούμε ότι μπορεί στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία να είναι καλύτερα τα πράγματα, παραμένοντας, όμως, μέλη της Ευρωζώνης. Η άλλη πλευρά είναι η άγνωστη: να αλλάξουμε πολιτική, να μη συμφωνήσουμε με τους δανειστές μας, να πετάξουμε τα μνημόνια στον κάλαθο των αχρήστων και να γίνουμε πιο δημιουργικοί, φλερτάροντας με την οικονομική καταστροφή και την απομόνωση.
Ο πρώτος δρόμος είναι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Αν ο δικομματισμός κερδίσει για μια ακόμη φορά, τότε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας θα έχει επιλέξει τον μονόχνοτο δρόμο της νέας ελληνικής ενσωμάτωσης στην Ευρώπη, που πια λειτουργεί σύμφωνα με τις ορέξεις των χρηματοπιστωτικών κολοσσών της. Ο άλλος είναι αυτός που εκφράζει η ενδυναμωμένη δημοσκοπικά Αριστερά. Έξω από το μνημόνιο, χωρίς χρέη, πιθανότατα χωρίς ευρώ και ό,τι ήθελε προκύψει. Από τη μία η Τρόικα και από την άλλη το άγνωστο. Και στις δύο περιπτώσεις, η ελπίδα είναι σε άλλη βάρκα.
σχόλια