ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, κύριε διευθυντά μου, ο δήμαρχος Υψικάμινος έκανε πρόταση νόμου, λέει, οι συγκεντρώσεις κουκουλοφόρων και μη να γίνονται πιο αμπιγιέ και η αστυνομία ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να χρησιμοποιεί μόνο βιολογικά χημικά. Θα δούμε αν είναι εφικτό και τούτο το εκτόπλασμα.
Από την άλλη έχω και το βάσανο των εκλογών, με τη θεία Περμαχούλα να μου τηλεφωνεί δις ημερησίως για να ψηφίσω «Χρυσή Αυγή», γιατί οι λεβέντες την τρέχουν οικειοθελώς στις τράπεζες και στις αγορές ως μπόντιγκαρντς και της βάζουν και σταγόνες στα μάτια για τον καταρράκτη.
«Μην κοιτάς που τους κακολογούν οι κομμουνιστές. Είναι χρυσά παιδιά και δεν πιάνουν ΠΟΤΕ ψείρες ούτε πάνω ούτε κάτω γιατί έχουν ως έθιμο το ξύρισμα. Να το σκεφτείς, Κική μου, ως χήρα και ως επιρρεπής στον αναρχισμό». Τέτοια ακούω και θαυμάζω το νευρικό μου δίκτυο πώς αντέχει ακόμη.
Ευτυχώς ο θείος Βάκης, που είναι απόμαχος δημοδιδάσκαλος, γαλουχημένος με τον Γεροστάθη του Λέοντος Μελά, φιλοσοφεί τις πρωινές ώρες και με στηρίζει ηθικά. «Κική μου, αυτό που περνάμε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΗ. Είναι δυσκολίες με ελληνικό ένζυμο. Παλιά είχαμε την κρίση. Τότε που ευημερούσαμε μέσ’ την ψευτιά της λεβεντομαλακίας μας, Κική μου».
ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ, κύριε διευθυντά, ομίλησε ο σεμνός θείος Βάκης (εκ του Ευάγγελος), που τη λέξη «μαλάκας» τη γαρνίρει μόνο με κάτι επιστημονικό, όπως μαλάκυνση» ή «μαλαπέρδα». Ποτέ σκέτη, που κάνει χυδαιότητα, σαν τα σιχαμένα αγόρια του αδερφού μου, που κονταροχτυπιούνται ποιο θα προφέρει τη βρομολέξη πάνω από διακόσιες φορές, εν ώρα γεύματος μάλιστα.
Πάντως, «Χρυσή Αυγή» δεν πρόκειται να ψηφίσω, αφού το ξύρισμα δεν με ιντριγκάρει και τόσο. Το εξέθεσα και δημοσίως προχθές το μεσημέρι της Κυριακής των Βαΐων (γιόρταζε και ο Βαΐτσης Αποστολάτος) στη συγγενική ομήγυρη.
Μας είχε καλέσει η νύφη μου να φάμε ψάρι, για το αντέτι. Κι ενώ μασούσα τον άνοστο, προφανώς αλιευμένο στον Ινδικό Ωκεανό ιχθύ, η θεία Περμαχούλα μας ρώτησε με γυάλινο μάτι αν πρέπει να συνεκστρατεύσει με τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη Μικρά Ασία.
«Τι δουλειά έχεις, θεία, στη Μικρά Ασία;», ρώτησα ανήσυχη.
«Θα επιστρατευτώ ως αδερφή νοσοκόμα, αλλά κυρίως θ’ ασχοληθώ με τον επαναπατρισμό των αδερφών Καλουτά… Πρόκειται για δύο ταλαντούχα κοριτσάκια με μέλλον».
«Καλά… θα το φροντίσουμε» είπε ο θείος Βάκης, που σε αυτά είναι ψύχραιμος.
Συνεχίσαμε να συζητάμε συγκινημένοι για την εθνική συνείδηση των Αργεντινών, που όταν έφτασαν στον πάτο και κινδύνευε το τανγκό τους να μετατραπεί σε τσα-τσα-τσα, κατάλαβαν πως αυτά που περίμεναν από το Κράτος ως τότε και δεν κουνούσαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι έπρεπε να τα ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ μόνοι τους, αφού το Κράτος είχε παραλύσει. Καθάριζαν τους δρόμους, πετούσαν τα σκουπίδια, πότιζαν τα πάρκα και μπουγάδιαζαν τα δημόσια αποχωρητήρια γιατί ΕΚΕΙ είχαν τέτοια.
«Δέκα χρόνια μετά τη χρεοκοπία, η ψυχή του Κάρλος Γκαρντέλ, του εθνικού τανγκονίστα, ευφράνθη και κάπως συνήλθαν» είπε ο θείος Βάκης, αλλά ΔΕΝ απόσωσε, κύριε διευθυντά, γιατί η θεία Περμαχούλα γούρλωσε τα μάτια, έχοντας καταπιεί το μεγαλύτερο κόκαλο του ψάρακλα.
«Πεθαίνει η κωλόγρια…», φώναξε το ένα από τα φριχτά αγόρια κι αυθορμήτως του άστραψα μια ανάποδη, που ήταν ΟΛΗ δική του.
«Αυτοκτόνησε με ψάρι η μαλάκω», είπε το άλλο παιδί απόβρασμα, όμως τραβήχτηκε ενστικτωδώς.
Η ΝΥΦΗ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΗ να καλέσει τον Χρυσοχοΐδη και τους κοινωνικούς δυσλειτουργούς. Όμως ο θείος Βάκης έχωσε τη δαχτυλάρα του στο στόμα της Περμαχούλας και μετά κι άλλο δάχτυλο κι άλλο και την απόφραξε. Οκτώ κόκαλα έβγαλε από το λαρύγγι της υπερηλίκου, αλλά στην προσπάθεια έχασε τη βέρα του.
«Μη στενοχωριέσαι, μπάρμπα, θα τη χέσει ως αύριο» είπε το ένα από τα σιχάματα.
Στο μεταξύ η θεία Περμαχούλα, σαν να μη συνέβη ΤΙΠΟΤΑ, συνέχισε το φαγητό κι αφού έγλειψε το κεφάλι του ψαριού-κτήνους με ηδονή, μας ανακοίνωσε πως θα αλλάξει το επίθετό της και θα λέγεται «Κόκκαλη».
«Ουάου… θα βρίσκουμε εισιτήρια τσάμπα για το γήπεδο», φώναξαν τα επάρατα ανίψια μου.
«Ναι, από αυτήν τη στιγμή είμαι η κυρία Κόκκαλη», τόνισε η θεία και ξανακατάπιε κι άλλο κόκαλο με περηφάνια και σηκωμένο φρύδι.
Ένα ερείπιο γύρισα στο σπίτι, κύριε διευθυντά. Όχι τόσο από το «ξετσίπωτο γεύμα», όπως θα έλεγε κι ο Μπάροουζ στην ακμή του, αλλά από το φιδίσιο σχόλιο της νύφης μου. «Κική, κακώς δεν ετίμησες το προξενιό που σου κάναμε με τον κύριο Πλακοκαρδιά, υπάλληλο της ΔΕΗ Παγκρατίου. Είδες τι μπερεκέτια και κρουαζιέρες εξωτικές έκαναν οι ΔΕΗθύτες, συν την έκπτωση στο ρεύμα και τους ρευματισμούς γενικώς. Όμως ΕΣΥ, πάντα ξεροκέφαλη, προτίμησες τον Τηλέμαχο γιατί ήταν δήθεν ρομαντικός και για να αεριστεί έβγαινε στην ταράτσα…».
ΠΙΚΡΑΘΗΚΑ, ΚΥΡΙΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑ, αλλά το κατάπια κι αυτό. Δεν έχω όρεξη ούτε για βαρελότα ούτε για κοκορέτσια και μαγειρίτσες. Μόνον αυγά θα βάψω, δηλαδή θα τα δώσω στην Ελίζαμπεθ την κομμώτρια, που έχει τις σχετικές βαφές, να μου τα περάσει μερικές γιορταστικές αποχρώσεις. Έτσι, για το καλό. Τίποτ’ άλλο, αν κι έχω πρόσκληση από τον κουμπάρο Τρύφωνα, που του βάφτισε ο Τηλέμαχος εν ζωή το κορίτσι στην Ευρυτανία. Πολύ ευγενής και πολύ κύριος…. «Νουνάρα» με ανεβάζει «νουνάρα» με κατεβάζει κι έχει λίγο αέρα από τον κύριο Ρέππα, όμως στο πιο βουκολικό, που με ιντριγκάρει.
Ξημερώματα Μεγάλης Δευτέρας εμφανίστηκε το φάντασμα του Τηλέμαχου για να με ταράξει. Μου είπε ο αδιόρθωτα ρομαντικός να ψηφίσω τον γιο της Βουγιουκλάκη στον ΛΑΟΣ, γιατί στον άλλο κόσμο επί τρεις εβδομάδες σε πρώτη προβολή παίζεται ο Η βρεγμένη σανίδα βγήκε από τον Παράδεισο.
«Και είναι λόγος αυτός για ψήφο, Τηλέμαχε;» είπα.
«Πες μου εσύ μισό λόγο για να ψηφίσεις οποιονδήποτε πλην της Παπαρήγα που δεν ξεπέρασε ακόμη τον Γοργοπόταμο» απάντησε θυμωμένος και χάθηκε από το W.C. των ξένων.
Όμως έτσι και χάσω τον ύπνο μου, κύριε διευθυντά, άντε να ξανακοιμηθώ. Καλό Πάσχα και βλέπουμε.
Δική σας
Κική Νουρέγιεφ
ΥΓ.: Τη θεία Περμαχούλα την απήγαγαν τη Μεγάλη Τρίτη ως «κυρία Κόκκαλη», ζητώντας λύτρα δέκα εκατομμύρια, τα μισά σε πατάτες Νευροκοπίου. Τελικά, ένας πιο εμπεριστατωμένος τους είπε ότι είναι συνωνυμία και την άφησαν ελεύθερη, χωρίς περούκα, έξω από το στάδιο Καραϊσκάκη.
σχόλια