Παρασκευή 07.9
Πριν από δύο μήνες μια φίλη γιόρταζε και μας κάλεσε, μεσημέρι Σαββάτου, να φάμε σε ένα καλό εστιατόριο του κέντρου. Ήταν όλα πάρα πολύ ωραία, το φαγητό εξαιρετικό, δεν έκανε τρελή ζέστη, όλοι χαμογελούσαν, είχαμε ωραία θέα. Όλα ιδανικά. Κάποια στιγμή, στη μέση του γεύματος, ήρθε στο δίπλα τραπέζι μια μικρή οικογένεια. Μαμά, μπαμπάς στα late thirties του κι ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, περίπου τεσσάρων. Με το που κάθισαν η μαμά άνοιξε την τσάντα της κι έδωσε στο παιδάκι ένα iPad. Το παιδάκι το άνοιξε και ξεκίνησε να παίζει παιχνίδια μανιασμένο, με τον ήχο του gadget στο φουλ. Το υπέροχο γεύμα μετατράπηκε σε βίντεο γκέιμ. Ήταν πολύ ενοχλητικό και ακόμα πιο ενοχλητική η σκέψη πως οι γονείς αυτού του παιδιού, για να φάνε με την ησυχία τους χωρίς να τους πρήζει το κοριτσάκι με χιλιάδες «γιατί», του έδωσαν να κάνει κάτι που ενοχλούσε τους υπόλοιπους. Οι δυο γυναίκες στο δικό μου τραπέζι άρχισαν να δυσανασχετούν, και με το δίκιο τους.
Όταν η μία θέλησε κάτι να πει στο τραπέζι εγώ τη σταμάτησα, γιατί αμέσως κατάλαβα πως ο μάγκας πατέρας θα θιγόταν και τη νύφη θα την πλήρωνα εγώ, είναι σίγουρο. Οπότε, αναγκαστήκαμε, αφού το μαγαζί δεν πρόσεξε τι γινόταν ή, μάλλον, φαινόταν απολύτως φυσιολογικό στις σερβοτόρες που ένα παιδάκι έπαιζε πάκμαν όξω φωνή σε ένα εστιατόριο καθόλου φτηνό, να σωπάσουμε και να υποστούμε το «έτσι θέλω» μιας οικογένειας. Δεν είναι λίγες οι φορές που μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο τον τελευταίο καιρό. Και τολμώ να πω πως τα κρούσματα αυξάνονται. Παιδάκια τσιρίζουν μέσα στα εστιατόρια, παιδάκια παντού, στα πολυκαταστήματα, στα βιβλιοπωλεία, στα κομμωτήρια, στα σινεμά, στα θέατρα. Ανεξέλεγκτα καταστρέφουν τις εξόδους όλων των υπολοίπων μπροστά στα αδιάφορα μάτια των γονιών τους, που είτε από εξάντληση είτε από συνήθεια απλώς δεν αντιδρούν ή δεν σκέφτονται. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθαν και οι γονείς του τύπου «εγώ το παιδί μου το πάω παντού». Δεν διαφωνώ, να το πας. Φτάνει να μην είναι τέρας, γιατί η δική σου καλοπέραση δεν είναι σημαντικότερη από τη δική μου. Και, βεβαίως, τη μεγαλύτερη ευθύνη σε αυτό το θέμα δεν την έχουν οι γονείς, ούτε τα παιδιά, αλλά οι ιδιοκτήτες των εστιατορίων που δεν έχουν κανόνες. Εγώ, και να με ενοχλεί κάτι αυτού του τύπου, δεν θα μιλήσω, γιατί πιστεύω πως είναι δουλειά του εστιάτορα να ορίσει τον τρόπο που θέλει να περιποιείται τους πελάτες του και να εγγυάται την καλοπέρασή τους. Είναι αδιανόητο να χρεώνεις πενήντα-εξήντα-εβδομήντα ευρώ το άτομο και να μη σκέφτεσαι πως πρέπει να προστατέψεις τον πελάτη σου από τις παιδικές τσιρίδες του δίπλα μαγαζιού, τα δίμετρα πούρα, τις βιολιτζούδες κ.λπ. Εδώ, θα μου πεις, δεν του εγγυάσαι ένα καλό δείπνο συνήθως, πώς να τα προλάβεις όλα αυτά;
Σαββατο 08.9
Εντάξει, είμαστε πολύ μακριά από το φθινόπωρο. Όμως, τουλάχιστον, ακόμα φυσάει και το εικονίδιο του meteo.gr, που δείχνει βροχές το άλλο Σάββατο, το φυλάω σαν τα μάτια μου. Η αγορά έχει γεμίσει με λευκόσαρκα ροδάκινα και κλίνω στο να πω πως είναι πολύ ανώτερα από τα κλασικά. Τα ροδάκινα είναι ωραίο υλικό στην κουζίνα. Δοκίμασε να το ψήσεις σε δυνατή σχάρα σαν να ψήνεις ένα φιλέτο και σέρβιρέ το σε σαλάτα με ρόκα, προσούτο και ένα ελαφρύ ντρέσινγκ. Άλειψέ το με βούτυρο, πασπάλισέ το με ζάχαρη και βάλ’ το στο φούρνο για σαράντα λεπτά. Απόλαυσε τα ψητά ροδάκινα με παγωτό ή, απλώς, λίγη κρέμα γάλακτος. Το απόγευμα άλλη μια επιθεώρηση κήπου όσο οι άλλοι κοιμούνται. Το παράκανα φέτος. Σε λίγο δεν θα μένει χώρος να καθίσουμε το πρωί. Οι γάτες έχουν φτιάξει κρυψώνες πίσω από τις λεβάντες και μου αρέσει που το πρωί επιστρέφουν στο σπίτι με χώματα και κλαράκια στ’ αυτιά, σαν να γύρισαν από σαφάρι. Το βράδυ σ’ ένα μπαρ καταλαβαίνω πως το καλοκαίρι τελειώνει. Καιρός να ξαναδώ τα supplies της κουζίνας μου. Σας φιλώ.
σχόλια