Άνθρωποι ... Πλάσματα με δύο προσωπικότητες ... Η μια εκείνη που επέλεξαν να είναι και η άλλη πιο αυθόρμητη που άθελα τους ψάχνει αφορμή να αναπνεύσει και να ανατρέψει την εγκεφαλική ακολουθία τους ...
Ζωή ... Αυτό το ξαφνικό που σκάει μπροστά σου και ΕΣΥ τρομαγμένος , εσκεμμένα φοβισμένος αγγίζεις απαλά με τις άκρες το δαχτύλων σου μη και σε στιγματίσει ...
Συναισθήματα ... Μια ταχυπαλμία που φοβάσαι μη και δε σταματήσει , ένα σκίρτημα που σαν κανέλα πασπαλίζει την καρδιά σου για να της δώσει λίγο γεύση και ΕΣΥ μη μπορώντας να βγεις από το βολεμένο κουτί σου ,βάζεις παρωπίδες και τινάζεις βιαστικά τους κόκκους της ...
Απόγευμα ...
Σε θυμάμαι ...
Φοβάμαι ...
Αναμονή ... Μια συνήθεια που ξεκίνησα να απολαμβάνω ... Ίσως γιατί ο άνθρωπος γουστάρει να πιστεύει στην απρόσμενη αλλαγή και είναι το μόνο που μπορεί να αντέξει στην ρουτίνα της καθημερινότητας που τον πνιγεί ...
Πνιγμός ...
Δυο τελευταίες λέξεις ...
Σε περίμενα ...
Σε κάθε μήνυμα που δεν έλαβα και έστειλα γεμάτο ελπίδα να χαϊδέψει απαλά την ψυχή σου και να ταρακουνήσει την πολυτάραχη προσωπικότητα σου ... Είχες βολευτεί αναπαυτικά ανάμεσα σε όσα είχες ζήσει και σε αυτά που δεν μπόρεσες να φτάσεις ... Είχα μάθει να σε ξεβολεύω και ΕΣΥ πεισματικά να το αρνείσαι βάζοντας όρους σκληρούς και αβάσταχτα κουραστικούς προσπαθώντας να με αλλάξεις ....
Αλλαγή ...
Αποτσίγαρα ...
Ένα ποτήρι κρασιού πεταμένο νευρικά στο πάτωμα και μια προσπάθεια να θυμηθώ ποια ήμουν ... Κλείνω τα μάτια και έχω ξεχάσει τι είχα νιώσει την τελευταία φορά καθώς πίνω κι άλλο κρασί για να ηρεμήσω τους χτύπους της καρδιάς που σχεδόν με πνίγουν ... Εγκεφαλικά νεκρή ,ψυχικά ζωντανή συνήθισα να πιστεύω στα λόγια ενός καλού ηθοποιού συναισθημάτων ...
Συναισθήματα ...
Στραγγαλισμός ...
Ησυχία ...
Μια οφθαλμαπάτη που οι άνθρωποι συνήθισαν στη ζωή τους να έχουν ... Πώς είναι να νιώθεις άραγε την αμοιβαία πάλη να μη σε ρημάξουν όλα όσα κρυφά μέσα σου θέλεις να ξανανιώσεις ... Σιωπή... και το βλέμμα μου γυρνάει βιαστικά τις σελίδες που κάθε τόσο έγραφα για σένα και δεν μπορεί να θυμηθεί ούτε μια στιγμή που να σε άλλαξαν όσα μέσα μου ακόμα αργοπεθαίνουν ... Όσες σελίδες και αν ξεφυλλίζω αυτό που αγάπησα δε θα γυρίσει ποτέ να με κοιτάξει ξανά , θέλοντας έτσι να βρει δύναμη να προχωρήσει σε ένα μέλλον κολλημένο στο παρελθόν και σε μια νοσταλγία που και οι δυο μας πάντα θα έχουμε σε κάθε ξημέρωμα που θα μας πνιγεί η αναμονή της ευτυχίας ... Η οργή μου ένα ηφαίστειο σφιχτά τυλιγμένο με την κορδέλα της ευτυχίας και μια απουσία που ακόμα με κουράζει και στοιχειώνει τη θέληση μου να παραδοθώ σε ότι με περιμένει ...
Γράφω συνέχεια και γεμίζω κενές σελίδες προσπαθώντας να μη σε σκέφτομαι ... Να μη σε περιμένω ... Εκεί που άλλοι σε περιμένουν εγώ φεύγω , για να μην υπάρχεις ψαχουλεύοντας εκείνες τις πτυχές του εαυτού μου που πυροβόλησα σε κάθε σου θέλω και δεν μπορώ ...
Μάθε να μην πιστεύεις στις υποσχέσεις που οι άνθρωποι απλόχερα χαρίζουν σε κάθε συζήτηση ... Να λατρεύεις αυτούς τους λίγους που δεν πολυμιλάνε και είναι πάντα σκεπτικοί σαν κάτι να περιμένουν ... Να τσαλακώνεσαι και να γδύνεσαι ολοκληρωτικά όταν τον ένστικτο σου ουρλιάζει να μείνεις και να φεύγεις όταν η σκιά μπροστά σου επιβλητικά σε αδειάζει ... Αγκάλιαζε πλέον σφιχτά δίχως φόβο τους ανθρώπους και χαμογέλα κάθε φορά που η αμηχανία της στιγμής σε σπρώχνει ετοιμόλογη να απαντήσεις , μη και αδικήσεις κάτι που φαντάζει τόσο αληθινά πραγματικό ...
Πάτα γερά στα πόδια σου και πάσχιζε να δείξεις στον κόσμο πως δεν αξίζει να χαλιέσαι για κάτι που τελείωσε ... Αν άξιζε οι αναμνήσεις του θα σε είχαν φέρει μπροστά του ...
Μην ξεχνάς να γίνεσαι παιδί σε κάθε τι που αγγίζει την αγνή πλευρά σου και τσαλαπάτα τους φόβους σου για να μην το βάλεις στα πόδια τρομαγμένη από όσα προσπάθησαν στο παρελθόν να σε δοκιμάσουν ... Να ξεζουμίζεις κάθε στιγμή και να φεύγεις μακριά από κάθε τι που σκληρά και χωρίς τρόπους σε βάζει στο περιθώριο .... Έμαθα να ξεχωρίζω τους ανθρώπους σε εκείνους που είναι πάντα εκεί για εσένα έστω και από μακριά και σε όλους τους άλλους ,ξέρεις τους πολλούς που το έχουνε συνήθειο να σε θυμούνται όταν όλοι τους έχουν εγκαταλείψει ...
Μην κρατάς πια στιγμές που σβήσανε μέσα στο χρόνο και τα αντικείμενα γεμάτα αναμνήσεις να τα πετάς ... Άλλωστε ότι έγινε ανάμνηση δεν είχε έρθει ποτέ για να μείνει ...
Μην κρατάς πλέον κακίες για να μπορείς μόνος σου να λυτρώνεις την σκέψη σου από την προσπάθεια να καταλάβεις τι πήγε λάθος ... Μάζευε το εγώ και τα συναισθήματα σου φεύγοντας όταν η στιγμή δεν σε χωράει για να μπορέσεις να απομυθοποιήσεις κάθε τι που ξέρεις ότι η σκέψη του θα σε πετάξει στον κάδο με τα ανακυκλώσιμα ... Να μην πολυπηγαίνεις εκεί που δεν μπορείς να αναπνεύσεις και μην καθυστερείς να περιμένεις ξανά το λεωφορείο της γραμμής που λέγεται ζωή να περάσει από το δρόμο σου ακόμα και αν τα γόνατα σου πονάνε ακόμα ...
Όπως κατάλαβες δεν επιστρέφω σε μέρες που έχουν μέσα μου τελειώσει... Μη νομίζεις ότι δε νιώθω ,απλά δεν χαραμίζομαι όπως πολύ καιρό τώρα έκανα για να σε περιμένω χάνοντας κάθε μέρα πιο πολύ τη θέληση μου να σε δω ξανά ... Κρατάω την ψυχή μου σφιχτά κλειδωμένη και να 'μαι εδώ μπροστά σου λύπη δε σε φοβάμαι ,δε σε υπολογίζω και δε σε καρτερώ για να μη με προδώσεις και θελήσεις να με προκαλέσεις ...
Υ.Γ. " ... Το παράπονο μου ..."
" ... Μεγάλωσα ..."
