Του The Elf at Bay
Δεν εξεπλάγην απ’τους πυροβολισμούς στην κηδεία του χουντικού Ντερτιλή· ιδίως τα περιφερόμενα πρόσωπα, οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος, γνωστοποίησαν σε αυτούς που αμφέβαλλαν, ότι το μότο «Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών», αποτελεί κατάλοιπο προηγούμενων δεκαετιών, οι οποίες εντέχνως προβάλλονται μέσω διαφημιστικής φιέστας, θεατρικών παραστάσεων και δελτία ειδήσεων με τον απαραίτητο τουρκικό μανδύα στα prime time αποδυτήρια, καθώς τα οθωμανικά κατάλοιπα εξακολουθούν να τρέφουν τις εξηντάρες γεροντοκόρες, τις Πόντιες μεσοαστές και τον υπερήφανο Έλληνα με το δασύτριχο στήθος, την βέρα στο δεξί και την κοιλιά τούμπανο από τα κυριακάτικα κοψίδια. Αν κάναμε μια σύντομη ανάλυση, η επιγενετική διαπόμπευση περιλαμβάνει αιμοπετάλια φραγκικής θηριωδίας, μανιάτικο πείσμα μαυριτανικής επιμειξίας και μακεδονίτικο πυρετό υπερηφάνειας με κρητικές μπαλωθιές μεγαλείου για την μεγάθυμη Πόλη που περιμένει τα βρόμικα σώβρακα των ηρώων.
Ως εδώ δεν κατέγραψα κάτι άγνωστο. Εξάλλου, το διαίρει και βασίλευε ενδημεί στην ημεδαπή σκακιέρα με την βαλκανολεβέντικη νεολαία, τους ανιαρούς δεκαπεντάχρονους που αρέσκονται για τίτλους στα Εξάρχεια και τους ανταποκριτές της παλαιστίνιας μέθεξης με τσιτάτα αναρχοφασιστικής σιγουριάς στα κοινωνικά δίκτυα. Τον Σεπτέμβριο του 1939, μετά την παρασημοφόρησή του με τον γερμανικό σταυρό του Τάγματος του Αετού (χρυσό παράσημο με τέσσερις χρυσές σβάστικες), ο πιλότος επιδείξεων και κάτοχος του ρεκόρ πτήσης από την Νέα Υόρκη στο Παρίσι Τσαρλς Λίντμπεργκ, γράφει στο ημερολόγιό του για κατώτερα αίματα, για την απειλητική θάλασσα των Μαύρων και των Μελαμψών και ότι πολλοί Εβραίοι σε έναν τόπο φέρνουν το χάος με την προπαγάνδα και τους ύμνους τους ενώ το Κογκρέσο τον Δεκέμβριο του 1941 κηρύσσει ομόφωνα τον πόλεμο στην Ιαπωνία. Έπειτα από εβδομήντα χρόνια οι θιασώτες του μίσους ζουν και ψηφίζουν με οδηγό την βλακεία, την άγνοια και την χαιρεκακία στα σκέλια.
Όπως έχω ξαναγράψει, νοσταλγοί δικτατόρων υπάρχουν και θα υπάρχουν αλλά η Δημοκρατία έχει την δύναμη να υπερκεράσει τον πνευματικό κανιβαλισμό, να διαρθρώσει ορφανά νοήματα από πιονιέρους δυστυχίας, να συνθέσει κληρονομημένες σκέψεις, να αποκλείσει θλιβερούς σχηματισμούς που ονειρεύονται αιμοδιψή προλεταριάτα, ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα που δολοφονούσε άλλοτε σωρηδόν Ουκρανούς, πρωσικά μπρούντζινα κουμπιά σε στολές που λάμπουν κάτω απ’την πύλη του Βρανδεμβούργου, χριστιανικούς ευνουχισμούς υπό το βλέμμα της χαρονόμου Ελλαδικής Εκκλησίας. Δεν τρομάζω με την βλακεία αλλά με την υπερβολή απάντων των μαχητών που προσπαθούν να πείσουν για κάτι που οι θεωρίες των κλειστών συστημάτων τους έχουν ήδη αποτύχει· και στην θεωρητική φιλοσοφία αυτών, πόσω μάλλον στην ολοκληρωμένη διαλεκτική των ξεπερασμένων προταγμάτων, δεδομένου ότι ο 21ος αιώνας περί άλλων τυρβάζει, με τα μάτια κλειστά στον θετικισμό των επιστημών του 19ου αιώνα.
Σε ένα βιβλίο του Καστοριάδη (μου διαφεύγει ο τίτλος), γίνεται λόγος για τα χειρόγραφα της νεότητας του Μαρξ· αν δεν απατώμαι κάνει λόγο για αυτά του 1844, τα οποία δημοσιεύθηκαν το 1925, κάτι που ο Λούκατς αγνοούσε παντελώς στις αναλύσεις του αν και θεωρώ ότι είναι είναι ο μόνος που ερμήνευσε με επιτυχία τον Ένγκελς. Δυστυχώς, η κοινωνική εξέλιξη συγκρίνεται με την φυσική διαδικασία· η θεωρία του Δαρβίνου χαιρετίζει την παράλληλη ανακάλυψη του Μαρξ όπως διατείνεται ο Κορνήλιος. Ο τελευταίος έχει απόλυτο δίκιο καθώς εν Ελλάδι ανακυκλώνεται καθημερινά η μοίρα του φουκαρά «εργαζόμενου» (πριν την κρίση ήταν δημοσιοϋπαλληλίσκος-τεμπελόσκυλο), με τις συνιστώσες του μίσους (ακροδεξιές, ακροαριστερές,αναρχοαυτόνομες) να χρίζουν με εθνικοσοσιαλιστικούς όρους το πόπολο που εξακολουθεί να εργάζεται, με σκοπό την ψαρωμένη οργή της ας-την-πούμε Αριστεράς των γκρουπούσκουλων που ονειρεύεται μισθούς πολυεθνικής με ύμνους Θεοδωράκη και δάκρυα Τατιάνας στα τηλεπαράθυρα της σάχλας.
(σημείωση: η ελληνική σημαία γύρω από το φέρετρο του Ντερτιλή δηλοί ότι μια πραγματική Δημοκρατία απαξιοί απέναντι σε βλακώδη κι άχρηστα σύμβολα που ούτως ή άλλως είναι κουρελόπανα. Για να μην γράψω κάτι χειρότερο).
σχόλια