Κάθε χρόνο που στολίζω το δέντρο έχω κάποιες μικρές τύψεις. Είναι αυτό το "το ελληνικό παραδοσιακό έθιμο είναι να στολίζουμε καραβάκι" που με ενοχλεί σαν ένα μικρό αγκαθάκι μέσα μου, γιατί η γαϊδούρα δεν προνόησα να πάρω να στολίσω και ένα τέτοιο και κάθομαι με τα ξενόφερτα. Είναι ένα δεδομένο που το χούμε αποδεχτεί σαν πολύ φυσιολογικό, αφού η Ελλάδα έχει θάλασσες, νησιά, ναυτιλία. Ομως η Ελλάδα, το σωστό είναι να πούμε, ότι έχει ΚΑΙ θάλασσες, νησιά, ναυτιλία γιατί έχει ΚΑΙ βουνά, λόγγους, οροπέδια, κάμπους κ.λ.π.
Και ενώ για έναν νησιώτη ακουγεται πολύ φυσιολογικό να ηθέλε να τιμήσει τη θάλασσα και το σκαρί του που του εξασφαλίζαν την επιβίωση του, δεν μπορώ να καταλάβω τι ζόρι θα τραβούσε ένας άνθρωπος της υπαίθρου ή ένας βοσκός που ζούσε σε κάποιο απομακρυσμένο ορεινό χωριό να στολίσει καραβάκι. Είναι άνθρωποι που δεδομένων των μέσων που υπήρχαν εκείνη την εποχή, μπορεί να μην είχαν δει και ποτέ τους καράβι ή θάλασσα, ορισμένοι από αυτούς μπορεί να μην έφευγαν ποτέ και από το απομακρυσμένο και δυσπρόσιτο χωριό τους, όπως αντίστοιχα και νησιώτες δεν είχαν φύγει ποτέ από το νησί τους, οπότε είναι απίθανο να είχαν δει έλατα και δέντρα που ευδοκιμούν στα βουνίσια δαση.
Αυτά σκεφτόμουν την ώρα που ξεστολίζα το δέντρο με αφορμή την γιαγιά μου που τις προάλλες μου περιέγραφε πώς στόλιζαν αυτοί τα Χριστούγεννα όταν ήτανε μικρή: Ο προπάππους μου λοιπόν, έφερνε ένα μεγάλο κλαδί(κάτι σαν μικρομεσαίο δικό μας έλατο υποθέτω) από δέντρο (να θυμηθώ να ρωτήσω τι δέντρο), το στερέωνε στην ωπή ενός επίπλου και το στολίζαν με καρπούς τύπου καρύδια και πορτοκάλια. Αν υποθέσουμε ότι ήτανε λίγο δύσκολο να είσαι trendy σε ένα κεφαλοχώρι ή κωμόπολη (όπως θες πές το) χωμένο κάπου στην ηπειρωτική Ελλάδα το '30 και το '40, συν το γεγονος οτι ήταν καπως συντηρητικός και πατροπαράδοτος σε τέτοια θέματα, τοτε μάλλον αυτος ήταν ο τρόπος στολισμού που είχε μάθει ως οικογενειακή παράδοση απο τα δικά του παιδικά χρόνια. Ο προπάππους λοιπόν, είχε μεγαλώσει σε μια οικογένεια κτηνοτρόφων, σε κάποιο ορεινό χωριό στις αρχές του αιώνα.
Δηλαδή τώρα είναι λογικό σενάριο στα όρη, στα άγρια βουνά να χρησιμοποιούσανε ως διακόσμηση καραβάκια και να γύρισε μία μέρα ο βοσκός ο μπαμπάς του ή ο παππούς του καπου μεσα στα 1800 και να είπε: "Γυναίκ'! Βγάλ' αυτού του καραβάκ'! Ακουσ' οτ' οι Φινλανδοί κ' οι Ευρουπαίοι στουλίζ'ν δεντρα!" ;
Και με αυτές τις σκέψεις αισθάνθηκα λίγο πιο περήφανη και χαρούμενη για το χριστουγεννιάτικο μου δέντρο και αποφάσισα του χρόνου να πάρω και μερικά καρύδια να στολίσω, ίσως κάποια να τα βάψω ή να τα ζωγραφίσω...
Αντε και καλή χρόνια!
σχόλια