Ήτανε βράδυ. Τρώγαμε καρπούζι στη βεράντα. Είχα γεμίσει ζουμί τα μάγουλα μου. Κολλούσαν και παραπονέθηκα. Ο ξάδερφος μου με κοιτούσε φανερά θυμωμένος από την απέναντι πλευρά του τραπεζιού. Όχι δεν ήταν επειδή είχα κιόλας λερώσει το κάτασπρο παιδικό φανελάκι μου, ούτε επειδή τον κλωτσούσα γιατί δεν με βόλευε η καρέκλα.
«Έτσι θα έπρεπε να είσαι όλη την ώρα. Κόκκινη από την ντροπή σου. Ψεύτρα» είπε ειρωνικά με το κύρος που του έδινε ο ένας ηλικιακός χρόνος που με περνούσε. Τα λόγια του σαν να έφεραν το αεράκι που περνούσε μου έριξαν τα βλέφαρα. Σάστισα. Ο παππούς μας διάβαζε τα μεσημέρια το μύθο του Αισώπου με τον ψεύτη βοσκό, μα εγώ δεν του έμοιαζα καθόλου. Αυτή η σκέψη με τριγύριζε μέχρι που τον ρώτησα αν μου κάνει μια από τις συνηθισμένες πλάκες του. Η ειλικρίνεια του ακόμα με στοιχειώνει. « Ποτέ δεν λες όχι σε κανέναν. Όλους θες να τους ευχαριστείς. Είσαι πάντα το καλό παιδί και σε συμπαθούνε. Τους χαιρετάς όλους στο χωριό, τους κάνεις τα θελήματα και κάνεις παρέα με τη Βούλα που κανένας δεν τη θέλει. Εγώ όμως σε ξέρω. Η καρδιά σου ντρέπεται σε κάθε «καλημέρα» και «καλησπέρα» που ξεστομίζεις. Κουράζεσαι πολύ με τα θελήματα και τη Βούλα τη λυπάσαι.»
Έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω ότι είχε δίκιο και παρόλη τη διαπίστωση μου εγώ συνέχιζα και συνεχίζω συχνά να κάνω το ίδιο λάθος. Η τόσο μικρή αυτή λέξη το «όχι» εκλείπει φανερά από το λεξιλόγιο μου. « Τι κέρδος έχεις από αυτή σου τη στάση; Γιατί δεν έχεις το θάρρος της γνώμης σου;». Πλήθος ερωτήσεις σαν και αυτές με κατακλύζουν μα δεν δίνω και τόση σημασία. Τι αξίζει τελικά; Η ηθική ικανοποίηση μου για τη χαρά των άλλων; Η δική μου χαρά, τα δικά μου θέλω; Μάλλον πάνε περίπατο και μάλιστα με δική μου ευθύνη. Έκανα πάντοτε αντίπαλο τον εαυτό μου. Ήμουν και είμαι ο ψεύτης βοσκός στον δικό μου μύθο με λύκους ανθρώπινους που απλά βασίστηκαν και βασίζονται στο αδύναμο εγώ μου.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ας είμαστε λοιπόν λιγότερο σκληροί με τον εαυτό μας και ας του δώσουμε την ευκαιρία να υλοποιήσει τις επιθυμίες του. Έκανα το πρώτο βήμα. Ξεκίνησα να αρνούμαι εδώ και κάμποσο καιρό. Νιώθω πολύ καλά με εμένα. Τα μάτια του κόσμου δεν είναι τόσο ιδανικά όσο πριν, αλλά έχω έναν άσσο στο μανίκι. «Ελευθερία» λέγεται. Δοκιμάστε το. Το πολύ πολύ να χάσετε ένα μάτσο ψεύτικους ανθρώπους.
σχόλια