Κλείνει ένας χρόνος τώρα που δεν είναι κοντά μου. Την έλεγαν Ιωάννα όπως κι έμενα. Ήταν 87,ειμαι 19 και ήταν η γιαγιά μου. Δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολειό αλλά είχε τόσα πολλά να σου διδάξει, ξέρεις από αυτά που δε μαθαίνονται ούτε σε πανεπιστημιακό επίπεδο! Συχνά τη φέρνω στο μυαλό μου, θυμάμαι τις κινήσεις της, τα λόγια της. Κυρίως τα λόγια της. Με θυμάμαι να γκρινιάζω κάθε που πήγαινε να ξεκινήσει μια φράση και νοσταλγώ!
Πιο πολύ όμως τη θυμάμαι όταν σκέφτομαι εσένα και αυτό συγκαταλέγεται στα κατορθώματά σου. Πάντα μου έλεγε ότι δεν πρέπει ποτέ να αργούμε να λέμε «ευχαριστώ» και « συγγνώμη» στους ανθρώπους που νομίζουμε ότι μας βοήθησαν και μας πλήγωσαν αντίστοιχα. Εσύ ανήκεις στην πρώτη κατηγορία!
Γνωριστήκαμε τυπικά πριν έξι χρόνια και ουσιαστικά πριν δυο. Δεν ήσουν γλυκός και σε καμία περίπτωση συμπαθητικος. Με γνώρισες και πολύ ωμα και απροκάλυπτα μου ανέλυσες ένα-ένα τα ελαττώματά μου..Δε σταμάτησες να το κάνεις μέχρι να αρχίσω να καταλαβαίνω! Απορούσα, δεν ήξερα τι λάθος κάνω ,γιατί με αντιπαθούσες τόσο..
Τώρα σκέφτομαι πόσο χαζή υπήρξα!
Ήρθες, με γνώρισες, ανακάλυψες μια «προβληματική» προσωπικότητα και βάλθηκες να με βοηθήσεις χωρίς ποτέ να σου το ζητήσω.Πώς θα μπορούσα να το κάνω άλλωστε αφού δεν είχα καταλάβει καν ότι έχω πρόβλημα!
Ήμουν ανασφαλής,εγωίστρια,υπερόπτης,γκρινιάρα,παρουσίαζα δείγματα κοινωνικού ρατσισμού και γενικά φοβόμουν να ζήσω!Κι εσύ τα είχες όλα αυτά σε αντίθεση...
Δυο χρόνια καθημερινής συνύπαρξης ήταν αρκετά για να με πιάσεις από το χέρι και να μου δείξεις έναν νέο κόσμο.Για την ακρίβεια ήταν ακριβώς ο ίδιος απλά τώρα τον έβλεπα διαφορετικά.Ένιωσα να με αγαπάς χωρίς να χρειαστεί να μου το πεις ποτέ.Έμαθα να ζω με αξιοπρέπεια, να σέβομαι και να αγαπώ τον εαυτό μου και τους ανθρώπους που με κάνουν ευτυχισμένη ανεξάρτητα από το αν είναι κοντοί, ψηλοί, χοντροί, ωραίοι , πλούσιοι, φτωχοί...
Έφτασε η στιγμή που δώσαμε Πανελλήνιες : Εγώ πέρασα στην πρώτη μου επιλογή ,σε μια σχολή που ήθελα πραγματικά και δεν έβαλα απλά επειδή είχε πολλά μόρια και κύρος, όπως ακριβώς μου έμαθες εσύ!Από την άλλη μεριά εσύ που ήξερες ακριβώς τι ήθελες από την αρχή αποτέλεσες την αρνητική έκπληξη των εξετάσεων για όλους όσους σε ήξεραν!Βλέπεις ήσουν τόσο έξυπνος διάολε : η φαντασία σου ανίκητη και το μυαλό σου πάντα σε εγρήγορση!Αν με ρωτήσεις τώρα ακόμη δεν έχω καταλάβει πως σου συνέβη αυτό. Φυσικά, εσύ διατηρώντας το ρόλο του ανθρώπου-πρότυπο διαχειρίστηκες άψογα ακόμα και την αποτυχία σου!
Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι δε θα διαβάσεις αυτό το κείμενο γιατί δεν ασχολείσαι με τα «ιντερνετικα» ,όπως έλεγες αλλά το γράφω για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί είμαι αποφασισμένη να σε ευχαριστήσω για όσα μου έμαθες, μόνο που ζούμε σε διαφορετικές πόλεις και η ανωνυμία μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω πρόβα όσα σκοπεύω να σου πω όταν επιστρέψουμε στον τόπο καταγωγής μας. Ο δεύτερος λόγος είναι για να επιστήσω την προσοχή σε όποιον διαβάζει το κείμενο αυτό να προσέχει και να αγαπά όποιον είναι πραγματικά δίπλα του, στηρίζοντάς τον σε κάθε του απόφαση! Να μην ξεχνάτε τους ανθρώπους σας! Να τους ευχαριστείτε που σας αποδέχονται, ξεκλέβοντας χρόνο για να τους βλέπετε, κάνοντας θυσίες για αυτούς που κάνουν τη ζωή σας λίγο καλύτερη και που σας αγαπάνε τις ώρες που ούτε εσείς οι ίδιοι δε σας αντέχετε!
Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν να είναι δίπλα σας. Όπως κι αν μοιάζουν, ό,τι κι αν πιστεύουν, ό,τι ρούχα κι αν φοράνε... Μόνο να προσέχετε να τους διακρίνετε ,είναι τόσο σιωπηλοί που μέσα στο πλήθος χάνονται... Ούτε γλυκόλογα ούτε φανφάρες! Μα είναι οι άνθρωποί σας κι ας μην έχουν καμία σχέση με τα αντίστοιχα κινηματογραφικά πρότυπα...
Το ξέρω γιαγιά, είμαι σίγουρη ότι αν τον είχες γνωρίσει θα ήσουν περήφανη για την εγγονή σου... Να σε αγαπάει κορίτσι μου και να είναι καλός άνθρωπος, θα μου έλεγες και θα χαμογελούσες.
σχόλια